Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης.

Το κατά Ποτάμην εθνικό κεφάλαιο που ακούει στο όνομα «Σημίτης» έσκασε μύτη μόλις διεφάνη ότι μετά τον Άκη παίρνει σειρά για ξεσκέπασμα λόγω μίζας ένα από τα πρωτοπαλλήκαρα του εκσυγχρονισμού [λέμε και καμμιά μ…] τής χώρας. Και απεφάνθη ότι η διαφθορά δεν πατάσσεται με εχθρότητα, διότι η εχθρότητα γεννά εχθρότητα. Εννοούσε, προφανώς, ότι η διαφθορά πατάσσεται, όταν λειτουργούν οι θεσμοί, πράγμα που προϋποθέτει την ύπαρξη θεσμών, περί της οποίας δεν μας ενημέρωσε.

Δεν έχω να σχολιάσω κάτι σε όσα είπε ο αρχιεγκληματίας. Μόνον σχολιανά θα μπορούσα να του σούρω. Θα περιορισθώ να αντιγράψω από την ειδησεογραφία των ημερών του, για να δούμε σε τί διαφέρει το σήμερα από το τότε ύστερα από 14 ολόκληρα χρόνια καταστροφής και ποιές μούρες εξακολουθούν να βρίσκονται στο πωλητικό προσκήνιο και να πουλάνε σωτηρία στο πτώμα, επί του οποίου συνεχίζουν να ασελγούν ανερυθριάστως υπό την σκέπη της αριστερής ληστοσυμμορίας που γλείφει τα κοκκαλάκια που άφησαν οι άλλοι.

Γράφει ο Γιώργος Ιωάννου.

Ακόμη και ένα μικρό παιδί καταλαβαίνει πως όταν μία χώρα βιώνει την απόλυτη χρεοκοπία, έχοντας ταυτόχρονα εχθρούς που επιβουλεύονται την εδαφική της ακεραιότητα, το ελάχιστο που απαιτείται είναι η συνεργασία όλων των κομμάτων μεταξύ τους – η οποία ασφαλώς δεν διευκολύνεται από τα σενάρια συνομωσίας που κυκλοφορεί η αξιωματική αντιπολίτευση, ούτε από τη διχαστική ρητορική της κυβέρνησης.

"Ο Θεός να φυλάει την Ελλάδα με αυτούς που έχουμε μπλέξει – άλλη ελπίδα δυστυχώς δεν υπάρχει σήμερα".

Άποψη.     

Οι αριθμοί δεν κάνουν ποτέ λάθος, όπως οι πολιτικοί ή εκείνοι οι διεθνείς οργανισμοί που εξυπηρετούν ιδιοτελή συμφέροντα. Σύμφωνα λοιπόν με αυτούς τους αριθμούς, περί τους 500.000 Έλληνες, εκ των οποίων οι περισσότεροι είναι νέοι και μορφωμένοι, έχουν εγκαταλείψει την Ελλάδα – αρνούμενοι προφανώς να αποδεχτούν τη μιζέρια, την αδυναμία της πατρίδας τους να τους απασχολήσει παραγωγικά, τις ληστρικές επιθέσεις των κυβερνήσεων λόγω την τρομακτικής ανικανότητας τους, καθώς επίσης τις μηδενικές προοπτικές για το μέλλον.

Γράφει ο Εμμ. Α. Χριστουλάκης.

Να εξηγούμεθα, εκ των προτέρων. Δεν είμαι κατά των παρελάσεων και ιδιαίτερα εκείνων που έχουν να κάνουν με εθνικές επετείους. Διαφωνώ όμως ριζικά με τον τρόπον που πραγματοποιούνται, το νόημα που τους αποδίδεται και την εκμετάλλευση, πολιτική ή κομματική, που υφίστανται από τους κατά καιρούς επιβήτορες της εξουσίας.

Η 25η Μαρτίου και η 28η Οκτωβρίου, αντί  να είναι ημέρες απότισης φόρου τιμής στη μνήμη και έκφραση ευγνωμοσύνης για την αυτοθυσία των πεσόντων αδελφών, πατέρων και πάππων μας, και  ψυχικής ανάτασης, παραδειγματισμού και φιλοπατρίας για μας, μετατρέπονται  από τους ασεβείς σε μια παράσταση παλκοσένικου, ελεεινής μορφής.

"Ο Αρτέμης Σώρρας είναι ένας αυτοαποκαλούμενος τρισεκατομμυριούχος, πρώην παίκτης του ΝΒΑ, μια αεροδιαστημική ιδιοφυία που προσπαθεί να πείσει τους Έλληνες ότι μπορεί να σώσει τη χώρα τους", γράφει ο απεσταλμένος δημοσιογράφος του "foreignpolicy" Alexander Clapp. Διαβάστε το πλήρες άρθρο του στην αγγλική γλώσσα. Πολύ του πάει του απατεώνα να το μεταφράσω...

ATHENS — In September 2012, as the European economic crisis entered its third autumn, a plump Greek man from the port city of Patras came to Athens and put on a press conference at the President Hotel, a few blocks away from the Acropolis. Few in the audience had heard of him, but he brought an astonishing charge against the Greek state. “Artemis Sorras here,” he began mildly. “You should know that your government is in league against you. Now is the time for them to come clean with it!” Sorras went on to explain that he was the inheritor of bonds from the Bank of Anatolia, which had been acquired — and, it was generally thought, incorporated into — the National Bank of Greece in the 1920s. Nonsense, Sorras said. Anatolia’s bonds, far from expired, had in fact accrued tremendous value. Just two of them could more than pay off the Greek national debt. Sorras claimed to possess 40 — a fortune of 145 trillion euro.