Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης.

Δώσε στο λαό σανό, κι’ άλλο σανό. Και περισσότερο σανό!

Στη συνέντευξη του αρμόδιου για θέματα διαφθοράς αναπληρωτή υπουργού Δικαιοσύνης κ. Παπαγγελόπουλου, περί της οποίας έγραψα χθες, διάβασα και την άποψη ότι η παθητική δωροδοκία από υπουργό δεν παραγράφεται, επειδή, λέει, δεν εμπίπτει στα καθήκοντα του υπουργού να δωροδοκείται. Άρα, δωροδοκούμενος ο υπουργός όσο είναι υπουργός διαπράττει αδίκημα μη υπουργικό, εξ ου και το αδίκημα παραγράφεται όχι κατά την εξευτελιστικώς σύντομη προθεσμία του άρθρου 86 του Συντάγματος, αλλά κατά τις διατάξεις του Ποινικού Κώδικα που εφαρμόζονται στους κοινούς θνητούς και προβλέπουν μακρότατες προθεσμίες παραγραφής. Και για να πείσει τον δημοσιογράφο που του έπαιρνε τη συνέντευξη ότι η άποψή του είναι νομικώς ορθή, έδωσε το εξής φοβερό παράδειγμα: «αν εγώ που κάθομαι τώρα στην υπουργική καρέκλα, σας ρίξω μια μπουνιά, εμπίπτει αυτό στα υπουργικά μου καθήκοντα;». Ουάου! Τζι! Τί είπε ρε το άτομο!

Παρεμπιπτόντως, κ. υπουργέ, το ανωτέρω [ευνοϊκή μεταχείριση με δικά μας λεφτά της θυγατέρας του παράνομου αντιπροέδρου της κυβέρνησης] εμπίπτει στις αρμοδιότητές σας ή αποτελεί παγιωμένη πωλητική συμπεριφορά εκφεύγουσα του δικαστικού, και παντός  άλλου, ελέγχου, του ηθικού περιλαμβανομένου,  ως μη αποτελούσα περατζάδα από δικαστικά και μη γραφεία;

Ας διαβάσουμε, όμως, τώρα την είδηση της 06.08.2011 περί  Άκη, ο οποίος είχε παραπεμφθεί  - ένα μήνα πριν - από τη Βουλή, να δικασθεί για το αδίκημα της παθητικής δωροδοκίας:

«Τα μέλη του Δικαστικού Συμβουλίου υιοθέτησαν την εισήγηση, τόσο του αντεισαγγελέα του ΑΠ, Ν. Μαύρου, όσο και του ανακριτή αρεοπαγίτη, Β. Λαμπρόπουλου, και αποφάνθηκαν ότι το αδίκημα της παθητικής δωροδοκίας έχει παραγραφεί, καθώς έχουν παρέλθει, από τη διάπραξή του, δύο κοινοβουλευτικές σύνοδοι της Βουλής. Κατά συνέπεια, πρέπει να παύσει οριστικά η εναντίον του ασκηθείσα ποινική δίωξη. Αντίθετα, το Δικαστικό Συμβούλιο προτείνει την παραπομπή του πρώην υπουργού για το αδίκημα της νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματικές ενέργειες (ξέπλυμα βρώμικου χρήματος) ενώπιον της τακτικής δικαιοσύνης, αφού κρίθηκε ότι τον χρόνο τέλεσης του αδικήματος δεν ασκούσε υπουργικά καθήκοντα.»

Με άλλα λόγια: αν το αδίκημα του Άκη δεν ήταν υπουργικό, δεν θα αποφαινόταν το δικαστικό Συμβούλιο ότι παρεγράφη λόγω παρόδου δύο κοινοβουλευτικών συνόδων της Βουλής. Θα έλεγε ότι η Βουλή ήταν αναρμόδια να τον παραπέμψει, εξ ου και το συγκεκριμένο δικαστικό Συμβούλιο είναι εξ ίσου αναρμόδιο να κρίνει επ’ αυτού και θα έστελνε τη δικογραφία στον Εισαγγελέα για τα περαιτέρω.

Ας υποθέσουμε, όμως, προς στιγμήν, ότι ο εγκρατής περί τα νομικά κ. Παπαγγελόπουλος, ως θητεύσας επί δεκαετίες στις εισαγγελικές έδρες, έχει δίκηο και ότι η παθητική δωροδοκία υπουργού δεν αποτελεί αδίκημα τελεσθέν εξ αφορμής και κατά την άσκηση  των υπουργικών καθηκόντων. Εν τοιαύτη περιπτώσει, γιατί τη δίωξη του Γιάννου π.χ. θα κληθεί να ασκήσει η Βουλή και όχι ο Εισαγγελέας; Με δεδομένο, και ελπίζω να μην έχει αντίρρηση επ’ αυτού ο κ. υπουργός, ότι η Βουλή ασκεί δίωξη μόνον κατά υπουργών και κανενός άλλου και ότι ουδείς άλλος νομιμοποιείται να ασκήσει δίωξη κατά υπουργού εκτός από τη Βουλή.

Τί άλλο θα δουν τα ματάκια μου και θ’ ακούσουν τ’ αυτάκια μου;

Πόσο σανό μπορεί να αντέξει αυτός ο λαός;  Ίσως όσο Σώρρα κι’ ακόμη περισσότερο!