Γράφει ο Απόστολος Σαραντίδης.
Σὲ ὁποιαδήποτε σοβαρὴ ἐπιστημονικὴ προσέγγιση εἴτε σὲ ἀνώτατο ἐκπαιδευτικὸ ἵδρυμα εἴτε σὲ πλαίσιο μεμονωμένης δοκιμιακῆς γραφῆς, ὑπάρχουν ἀσφαλιστικὲς δικλεῖδες ποὺ ἐμποδίζουν ξένους παράγοντες νὰ εἰσέλθουν καὶ νὰ παραμορφώσουν τὸ ἀποτέλεσμα. Τοῦτο ἐπιτυγχάνεται σὲ καθεστὼς ἀποστειρωμένου δοκιμαστικοῦ σωλῆνα καὶ μὲ λεπτομερῆ καταγραφὴ στὸν χρόνο καὶ τὸν χῶρο μὲ συγκριτικὴ μελέτη καὶ μαθηματικοὺς συσχετισμούς.
Στὸν χῶρο τῶν κοινωνικῶν ἐπιστημῶν ἡ λογικὴ τῶν βημάτων εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἴδια μὲ τὴ διαφορὰ ὅτι ὁ δοκιμαστικὸς σωλῆνας ἀντικαθίσταται ἀπὸ ἀνθρώπινα σύνολα καὶ οἱ ξένοι παράγοντες ποὺ πρέπει νὰ ἀποκλείονται εἶναι τὸ συναίσθημα. Συνεπῶς ἡ «ἀποστείρωση» πάντα ὑπάρχει ὡς μηχανισμὸς ἀποκλεισμοῦ ἀντικαταλυτῶν. Τὰ Μαθηματικά, κυρίως τῶν συνόλων εἶναι παρόντα διότι ὁ ἀνθρώπινος ἐγκέφαλος εἶναι προσαρμοσμένος στὴν ἁρμονικὴ σχέση καὶ τὰ σχήματα διέπονται ἀπὸ κανόνες.







