Κείμενο - Φωτογραφίες - Βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Μουσική : Γιώργος Ρήγος.
Η Αίγινα ήταν ανέκαθεν η πιο εύκολη και οικονομική λύση θαλασσινής απόδρασης για τους κατοίκους του βρωμερού άστεος οι οποίοι είχαν την τύχη (ή την ατυχία) να έχουν στην κατοχή τους κάποιο ταχύπλοο σκάφος. Σε μια απόσταση μικρότερη των είκοσι ναυτικών μιλίων από τις δυτικές ακτές της Αττικής ήταν η λύση "ανάγκης" όταν ο χρόνος και τα χρήματα για βενζίνη δεν επαρκούσαν για πιο πολύπλοκες εξορμήσεις. Ούτε εγώ αποτελούσα άλλωστε εξαίρεση τις δεκαετίες του '80 και του '90, τότε που το ταξίδι μέχρι την Αίγινα διαρκούσε, συνήθως, λιγότερο από μία ώρα με το κόστος του καυσίμου να παραμένει σε αξιοπρεπή επίπεδα.
Το πρόγραμμα, ωστόσο, ήταν πάντα το ίδιο. Δέναμε στο λιμάνι της Αίγινας ή της Πέρδικας, πεταγόμασταν ενίοτε μέχρι τη Μονή ή το Αγκίστρι ενώ, εναλλακτικώς, δοκιμάζαμε τα μεζεδάκια του Δρόσου στον "Ιππόκαμπο" ή μια πάστα στου Μπέση. Από κει και μετά, τίποτε! Ποιος να ανηφορίσει στις βουνοπλαγιές - και με τι μέσον - για να θαυμάσει τη θέα από το Σφεντούρι, ποιος να επισκεφτεί τον ναό της Αφαίας ή το Κέντρο περίθαλψης αγρίων ζώων του Γιάννη Πουλόπουλου, ποιος να περπατήσει στα μονοπάτια της Παλαιόχωρας με τα 34 ξωκλήσια; Με τον ίδιο απαράλλαχτο άλλωστε τρόπο "βλέπαμε" και τους άλλους νησιωτικούς προορισμούς στο Αιγαίο ή στο Ιόνιο. Μια καντηλίτσα στο λιμάνι, μπάνιο σε κάποια παραλία, φαγοπότι στην πλησιέστερη ταβέρνα, ένα μικρό σουλάτσο να χωνέψουμε και βουρ για τις βάρκες να επιστρέψουμε στο κλουβί της μεγαλούπολης.
Το να φτιάχνει ένας επαγγελματίας ξυλουργός, στον ελεύθερο χρόνο του, ξύλινες μινιατούρες, είναι κατανοητό. Το να φτιάχνει όμως ένας επαγγελματίας κατασκευαστής κρητικών καλιτσουνιών, στον ελεύθερο χρόνο του, εκπληκτικές ξύλινες μινιατούρες αυτοκινήτων, είναι αδιανόητο! Αυτό λοιπόν είναι το χόμπυ του Ανδρέα Παιδαράκη, από τα Χανιά της Κρήτης, ο οποίος, εκτός από τα έπιπλα και την κουζίνα του σπιτιού του, έχει μέχρι σήμερα φτιάξει με τα χέρια του πάνω από 30 μινιατούρες αυτοκινήτων χρησιμοποιώντας ξύλο! Για την ακρίβεια, φλαμούρι. Ένα είδος ξύλου με απαράμιλλες ιδιότητες για τέτοιου είδους κατασκευές, το οποίο χρησιμοποιείται και στην κατασκευή των εκκλησιαστικών τέμπλων, όπως λέει ο ίδιος ο Ανδρέας.
