Ἡ Ἑλλάδα βρίσκεται σὲ μιὰ βαθειὰ οἰκονομικὴ κρίση. Τίποτα καινούριο. Αὐτὴ ἡ κρίσις ἐπεκτείνεται σὲ ὅλες τὶς πτυχὲς τῆς ζωῆς, στὴν παιδεία, τὸν πολιτισμό, τὴν κοινωνικὴ ἠθική. Κοινὲς διαπιστώσεις, δίχως τίποτα τὸ σημαντικό.
Ζοῦμε σὲ μιὰ χώρα ποὺ οὐδέποτε ἦταν βιομηχανική, ἀφοῦ ποτὲ δὲν ἔφθασε στὸ σημεῖο νὰ γίνῃ. Οἱ περισσότερες κοινωνικὲς κατακτήσεις τῶν δυτικῶν κρατῶν, μετὰ τὸν μεσαίωνα, δὲν πέρασαν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα στὸν χρόνο τους, μὲ συνέπεια πολλὲς ἀπὸ τὶς δυτικὲς ἐπιρροὲς νὰ καταφθάνουν ἀργοπορημένες καὶ κάθιδρες μέσα ἀπὸ τὴν πολιτική, τὰ κόμματα καὶ τοὺς ἠγέτες ποὺ ἀναδεικνύει ὁ λαός μας.
Δὲν εἶναι τυχαῖο πὼς οἱ περισσότεροι πολιτικοί, ποὺ σέβονται τὸν ἑαυτό τους (sic) ἔχουν τὰ παιδιά τους σὲ ἀμερικανικὰ πανεπιστήμια. Μειοψηφία ἀποτελοῦν τὰ βρετανικὰ πανεπιστήμια. Δὲν νομίζω νὰ ὑπῆρξε ὑψηλόβαθμο κυβερνητικὸ στέλεχος, ποὺ νὰ εἶχε τὸ παιδί του σὲ κάποια σχολὴ τοῦ «ἀνατολικοῦ μπλόκ», τουλάχιστον μέχρι τὴν «πρώτη φορὰ ἀριστερά», καὶ νὰ «ἐπέζησε» πολιτικά.