Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Φαίνεται πως θα τα δούμε όλα σ' αυτή τη θεότρελη γωνιά του πλανήτη, αν δεν τα έχουμε ήδη δει. Ακόμη και το εξωπραγματικό και απίστευτο φαινόμενο να είναι στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝ.ΕΛ. και να κυβερνά η τρόϊκα της αντιπολίτευσης!
Η αναξιοπιστία πάντως και η αφερεγγυότητα του Αλέξη Τσίπρα δεν έχουν προηγούμενο στη σύγχρονη ελληνική πολιτική ιστορία. Από το "θα σκίσουμε τα μνημόνια" και "θα τους βαράμε το ταμπούρλο και θα χορεύουν", φθάσαμε στην υπογραφή του επαχθέστερου τρίτου μνημονίου και στο "πήδα με Βόλφγκανγκ μου ν' αγιάσω". Και είναι πράγματι απορίας άξιο πώς μπορεί ένας υποψήφιος πρωθυπουργός να υπόσχεται με τόση ευκολία στις προεκλογικές του εξαγγελίες τόσες φορολογικές ελαφρύνσεις για τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας και μέσα σε πέντε μόλις μήνες από την ανάληψη της εξουσίας να τα ξεχνάει όλα! Εντάξει, το έκαναν αυτό οι Γιωργάκης, Σαμαράς, Βενιζέλος και παλαιότερα ο Ανδρέας, ο Κωστάκης και ο Σημίτης, αλλά αυτούς τους ξέραμε και το περιμέναμε. Όσοι τουλάχιστον από μας απείχαμε από την εκλογική διαδικασία. Γιατί τους άλλους, τους παρωπιδοφόρους, που ενώ γνωρίζουν τι τους περιμένει αν ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., τους ψηφίζουν γιατί τα θέλει ο πισινός τους. Να το κάνει όμως ο Αλέξης Τσίπρας, ο πιο νέος σε ηλικία πρωθυπουργός της χώρας, με τον δικό του "επαναστατικό" πολιτικό λόγο, ε αυτό όχι, για να είμαι ελικρινής, δεν το περίμενε κανείς. Ακόμη και οι δικοί του άνθρωποι, πολλοί εκ των οποίων τον εγκατέλειψαν ή τον μαύρισαν προσφάτως στη Βουλή.