Rib and Sea

Κείμενο, βίντεο, φωτογραφίες : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Σύνδεση με το προηγούμενο : http://www.ribandsea.com/main/index.php/travels/1509-to-katamaran-tou-col-fthanei-sti-xalki

Αν περιμένετε σ' αυτά τα άρθρα να σας περιγράψω τα μέρη όπου αγκυροβόλησε το καταμαράν του Col Darling, θα περιμένετε πολύ γιατί, απλούστατα, δεν επρόκειτο για ένα συνηθισμένο θαλασσινό ταξίδι προορισμού, όπως αυτά που πραγματοποιεί κανείς με ένα ταχύπλοο σκάφος ή το πλοίο κάποιας ναυτιλιακής εταιρείας. Ούτε εγώ μπορούσα να πιστέψω άλλωστε πως το ταξίδι με ένα τέτοιο σκάφος, όπως το ιστιοπλοϊκό του Col Darling, θα έκρυβε τόσες συγκινήσεις, αλλά και δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα ήταν ο ορισμός του θαλασσινού ταξιδιού, αυτού καθ' εαυτού.

Εκείνο το πρωί η Χάλκη ήταν λουσμένη στο φως. Ο αέρας λιγοστός, ανήμπορος να φουσκώσει τα πανιά του ιστιοπλοϊκού. Ενώ ο Col ολοκλήρωνε το σιδέρωμα των ρούχων της τελευταίας μπουγάδας, ο Mike βούτηξε για να βγάλει απ' τον βυθό τη "σπίθα" που, άγνωστο πώς, έπεσε στη θάλασσα. Λίγα λεπτά μετά την ανέλκυση του "φουσκωτού υπηρέτη" και την τοποθέτησή του στην πλώρη του καταμαράν, ο εργάτης κλείδωσε την άγκυρα στη θέση της, ενώ το gps κι' ο αυτόματος πιλότος σημάδεψαν το βόρειο άκρο της Καρπάθου. Τα σπίτια της Χάλκης βαμμένα στα παλ χρώματα της ανατολής άρχισαν να απομακρύνονται πίσω μας...

Του Νίκου Γ. Μαστροπαύλου.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 15 Ιουνίου 2014.

Διασχίζουμε την Ελλάδα με κατεύθυνση από τα βορειοδυτικά προς τα νοτιοανατολικά: από το Πωγώνι της Ηπείρου ως την Κάσο στην αγκαλιά του Καρπάθιου πελάγους, με ενδιάμεσες στάσεις στην ενδοχώρα, στα νησιά και στα παράλιαΠάνω στη διαγώνιο του ελληνικού καλοκαιριού.

Η ουσία βρίσκεται στις άκρες. Και αυτή, η πιο μακριά γραμμή πάνω στο σώμα της ελληνικής επικράτειας, που ξεκινά από το Πωγώνι, διατρέχει σαν ερωτικό σκίρτημα τη ραχοκοκαλιά της, την Πίνδο, και βγαίνει στον Σαρωνικό, τις Κυκλάδες, την έρημο του Νότιου Αιγαίου μετά την Ανάφη και φτάνει μέχρι την απόμερη Κάσο, συνδέει δύο εντελώς διαφορετικά άκρα, δύο αισθαντικές όψεις του ελληνικού καλοκαιριού. Γιατί το καλοκαίρι πάει και στα βουνά. Εξάλλου, τα βουνά είναι το τέλος ή η αρχή - όπως θέλει να το δει κανείς - της θάλασσας. «Τα θεμέλιά μου στα βουνά (...) Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Αθω» λέει στο «Αξιον εστί» ο Ελύτης, ο ποιητής που μας εισήγαγε όσο κανείς άλλος στον χώρο του Αιγαίου.

Κείμενο, βίντεο, φωτογραφίες : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Συνέχεια από το προηγούμενο : http://www.ribandsea.com/main/index.php/travels/1508-o-gyros-tou-kosmou-me-katamaran-istioploiko-arxise-ap-ti-rodo

Από πλευράς πάντως καιρικών συνθηκών αυτός δεν ήταν Μάϊος. Οκτώβρης ήταν! Συννεφιά, κρύο, ισχυροί άνεμοι, λασποβροχές. Είναι εντελώς ασυνήθιστο, και αστείο μαζί, να είσαι Μάϊο στην Ελλάδα, και μάλιστα στη Ρόδο, και να είσαι κουκουλωμένος με fleece και νιτσεράδα! Οι Αυστραλοί φίλοι δεν το είχαν ξαναζήσει αυτό και νόμιζαν, ίσως, ότι έτσι έπρεπε να είναι. Εγώ όμως ήταν αδύνατο να το καταπιώ.

Τέλος πάντων, αφήσαμε πίσω μας την κοσμοπολίτικη Ρόδο και βάλαμε πλώρη για την Αλιμιά και τη Χάλκη. Έβλεπα τον Col να βάζει τις παραμέτρους στο gps και στον αυτόματο πιλότο και με είχαν πιάσει τα νεύρα μου! Από την άλλη, πώς να πιάσεις οκτάωρο τιμόνι με 5,5 κόμβους ταχύτητα; Ήμουν εντελώς έξω απ' τα νερά μου. Μπορεί να είχα μια ιδέα για το ποιες είναι οι βασικές διαφορές μεταξύ ενός ιστιοπλοϊκού και ενός ταχυπλόου, είναι όμως εντελώς διαφορετικό να τις βλέπεις και να τις ζεις αυτές τις διαφορές στην πράξη. Στο ταχύπλοο, επί παραδείγματι, ξεχνάς τον αυτόματο πιλότο γιατί αν συμβεί ένα αναπάντεχο ραντεβού με ένα καδρόνι ή ένα βαρέλι, ο αυτόματος δεν θα σκεφτεί να τα αποφύγει και θα πέσει επάνω τους με 30 κόμβους, οπότε... ούτε να τις σκέφτεσαι τις συνέπειες...

Κείμενο, φωτογραφίες και βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Πάσχω, τα τελευταία 5 περίπου χρόνια, από το σύνδρομο της έλλειψης φουσκωτού. Όσοι είναι άρρωστοι μ' αυτές τις απίθανες "σαμπρέλλες", θα με καταλάβουν. Το τελευταίο μου φουσκωτό, εκείνο το μικρομέγαλο "Olympic" 3,80 του Στεφανίδη, το αγόρασε ένας Καρπάθιος. Δεν μπορούσα να το κρατήσω άλλο, καθώς - θα το πω για άλλη μία φορά - οι προδότες που μας διοικούν και τα ευρωπαϊκά αφεντικά που τους πατρονάρουν, μας ανάγκασαν να αποκτήσουμε ξαφνικά προτεραιότητες που ακούνε σε ονόματα όπως "χαράτσια", "επιδόματα αλληλεγγύης", "Φ.Α.Π.", "Τ.Α.Π." και έχει ο Θεός ακόμη μέχρι να μείνουμε στους δρόμους...

Όταν λοιπόν σε κάποιον, που δεν έχει τίποτε, του χαρίσεις ξαφνικά ένα γάϊδαρο, απλώς είναι ντροπή να τον κοιτάξει στα δόντια! Αυτό, πάνω κάτω, συνέβη σε μένα τον Μάϊο που πέρασε. Δεν είχα φουσκωτό, την πρόσκληση όμως του Col Darling να ταξιδεύσω με το ιστιοπλοϊκό καταμαράν του από τη Ρόδο και... όπου με βγάλει, πώς να την αρνηθώ; Δεν είχα βεβαίως μέχρι τότε ταξιδεύσει με ιστιοπλοϊκό - μονοκάρινο ή καταμαράν το ίδιο κάνει - με εξαίρεση τα τέλη της δεκαετίας του '70 όταν η προσωρινή συνεργασία μου με τον Γιώργο Βερνίκο μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω το σκέλος Καλαμάκι - Αίγινα - Καλαμάκι πάνω σε ένα monohull της Jeanneau.