Είκοσι τρεις περίπου ώρες κρατάει το ταξίδι μέχρι το Καστελλόριζο, ξεκινώντας απ' τον Πειραιά, με ενδιάμεση προσέγγιση στα λιμάνια της Καλύμνου, της Κω, της Νισύρου, της Τήλου και της Ρόδου. Το πλοίο, εν τούτοις, που εξυπηρετεί την ακριτική αυτή γωνιά της Ελλάδας και τους κατοίκους της, δεν ανήκει στην κατηγορία των παμπάλαιων και υποβαθμισμένων σκαριών που ταξιδεύουν σε κάποιες από τις μη αξιοποιημένες, υποβαθμισμένες και ελαχίστου οικονομικού ενδιαφέροντος γραμμές του Αιγαίου.

Οι πιο πάνω χαρακτηρισμοί ανήκουν στον φίλο μου Νίκο Σαρρή, αντικαθιστούν τον άστοχο όρο "άγονες γραμμές" και οφείλω να πω ότι συμφωνώ απολύτως μαζί του. Ο Νίκος μάλιστα το πάει λίγο παραπέρα : "Έχω την άποψη", λέει, "ότι η χρησιμοποίηση αυτής της λέξης  από τους κρατικούς "λειτουργούς", μόνο τυχαία δεν είναι! Ονόμασαν τις γραμμές αυτές "άγονες", μια λέξη που παραπέμπει σε άγονο, άνυδρο, κρανίου τόπο, αφημένο στην τύχη του. Πρέπει δε να σημειωθεί ότι τα νησιά που δεν κατοικούνται, κατά το διεθνές δίκαιο, έχουν μειωμένη υφαλοκρηπίδα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται...".

Να συμπληρώσω κι' εγώ κάτι Νικόλα; Αν δεν χαρακτήριζαν αυτές τις γραμμές άγονες, πώς θα "νομιμοποιούσαν" οι εκάστοτε υπουργοί τις επιδοτήσεις και τα παζάρια για την ανάθεση αυτών των δρομολογίων;

Σχόλιο ανώνυμου blogger.

Γείτονά μου. Το ξέρω πως παρακολουθείς όλο αυτό το κουβάρι αθλιότητας που ξετυλίγεται μπροστά μας κι αισθάνεσαι ηλίθιος. Ή, για να το πω καλύτερα, μαλακας. Χιλιάδες συμπατριώτες που ρήμαξαν με όποιο τρόπο μπορούσαν ό,τι βρέθηκε μπροστά τους.

Ακούς για λίστες με περιουσίες στο εξωτερικό. Διαβάζεις για εκατοντάδες πολυτελείς κατοικίες που αγοράστηκαν στο Λονδίνο από Έλληνες. Αποκαλύπτεται ένα κράτος φρίκη που μέχρι και ο τελευταίος άχρηστος χαρτογιακάς μπορούσε να κάνει τη μπάζα του. Βλέπεις πως εκατοντάδες χιλιάδες κορόϊδευαν, λαδωνόντουσαν, φακελάκια πηγαινοερχόντουσαν.

Δεν έχουν περάσει παρά ελάχιστες ώρες από τότε που επιστρέψαμε απ' το Καστελλόριζο και αποβιβαστήκαμε απ' το "Διαγόρας" της "Blue Star Ferries" στο λιμάνι του Πειραιά, και η επιθυμία μου να δημοσιεύσω, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, τις εντυπώσεις, τις φωτογραφίες και το βίντεο απ' τη μαγευτική αυτή γωνιά της Ελλάδας, είναι κάτι περισσότερο από έντονη. Επειδή όμως δεν είναι δυνατόν να γίνουν όλα μαζί - από έναν και μόνο (άνεργο) δημοσιογράφο άλλωστε βγαίνει όλη η δουλειά - μοιράζομαι, προς το παρόν, μαζί σας ένα μικρό δείγμα της συγκίνησης που ζήσαμε πετώντας πάνω απ' το γραφικό Καστελλόριζο με τον Μπάμπη Κωνσταντάτο που, αυτή τη φορά, ανέλαβε χρέη οπερατέρ, με αρκετή, ομολογουμένως, επιτυχία. Ευκαιρίας δοθείσης, θα ήθελα να πω ότι είναι πράγματι εκπληκτικό πόσα μπορούν να επιτύχουν δύο, αρμονικά συνεργαζόμενοι, άνεργοι δημοσιογράφοι...