Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Φίλος συνονόματος μού διηγήθηκε μία πραγματική ιστορία. Η νονά του, ονόματι Ναυσικά, απεδήμησε εις Κύριον πλήρης ημερών. Του είχε δώσει το όνομα του αδελφού της, τον οποίο δολοφόνησαν [«εξετέλεσαν»] το 1944 στα 33 του χρόνια τα ξανθά ανθρωπόμορφα κτήνη. Επί 99 συναπτά έτη παρουσίας της στον μάταιο τούτο κόσμο ανέστησε τρεις θυγατέρες και ευτύχησε να δει εγγόνια και δισέγγονα. Τον τελευταίο μήνα η υγεία της ήταν ιδιαίτερα κλονισμένη. Ο γιατρός προέβλεψε ότι το απόγευμα της 23ης Δεκεμβρίου θα ήταν το τελευταίο της. Θυγατέρες, γαμβροί, εγγόνια πλαισίωναν το κρεβάτι της στο σπίτι, καθώς άφηνε την τελευταία της πνοή για να συναντήσει τον Μίμη της, με τον οποίο δημιούργησαν μία όμορφη, δεμένη οικογένεια. Πανταχού παρούσα η νονά τού φίλου μου. Να καθοδηγεί και να νουθετεί παιδιά και εγγόνια, αλλά και να δέχεται απλόχερα την αγάπη τους και τη στοργή τους στα στερνά της. Πάντα φιλόξενη και χαμογελαστή να προσφέρει ακόμη και από το υστέρημα. Θυμόταν ακόμη ο φίλος μου τη μυρωδιά και τη γεύση τής βραστής πατάτας που μαγείρευε η νονά του.







