Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Αναρωτιόμουν πριν τέσσερα χρόνια, γιατί δεν διαγράφουν όσα, και είναι πολλά, από τα ληξιπρόθεσμα προς το Δημόσιο χρέη δεν είναι εισπράξιμα. Το θυμήθηκα τώρα που άκουσα ότι τα χρέη αυτά έχουν ήδη υπερβεί τα € 100 δισ. Πριν τέσσερα χρόνια ανέρχονταν σε € 61,4 δισ. Πριν οκτώ χρόνια σε € 31 δισ.

Έγραφα τότε και επαναλαμβάνω:

«Πήρα αμπάριζα από χθεσινή ανάρτηση του ευγενούς τούτου ιστολογίου σχετική με τα περίφημα € 61,4 ληξιπρόθεσμα χρέη προς το Δημόσιο. Από τον Σεπτέμβριο του 2009 τουλάχιστον θυμόμαστε όλοι ότι το Δημόσιο έχει λαμβάνειν μεγάλα ποσά από διάφορους οφειλέτες του. Το σύνολο αυτών των χρεών ανερχόταν τότε στα € 31 δισ. περίπου. Αυτά προσδοκούσε να εισπράξει ο ΓΑΠ, έστω και εν μέρει, για να προσδώσει περιεχόμενο στο προεκλογικό σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», με το οποίο εξαπάτησε το εκλογικό σώμα.

Του Δαμιανού Βασιλειάδη (εκπαιδευτικός, συγγραφέας).

Κατωτέρω άρθρο μου που εξηγεί την κρίση της ελληνικής κοινωνίας και τα αίτιά της, που οδηγούν και σε εθνική μειοδοσία. Η ανάλυση μου του 2015 απεικονίζει την σημερινή πραγματικότητα επακριβώς, γι’ αυτό και την παραθέτω, χωρίς καμία αλλαγή.

Εισαγωγή.

Πολλοί Έλληνες πολίτες μέσα στην απόλυτη σύγχυση και τον παραλυτικό φόβο που επικρατεί για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε στα πλαίσια της κρίσης, δεν είναι σε θέση να κάνουν την σωστή ανάλυση και να ερμηνεύσουν τα φαινόμενα, που σαν χιονοστιβάδα ή τσουνάμι παρουσιάζονται μπροστά τους, ανίσχυροι  στον πανικό τους να αντιδράσουν ορθολογικά και με ανιδιοτέλεια.

Το φαινόμενο αυτό ενισχύεται και από το γεγονός ότι επιπλέον εκλείπει και το αναγκαίο θάρρος να πει κανείς την αλήθεια, γιατί η αποκάλυψη της αλήθειας θα ερχόταν αναγκαστικά σε αντιπαράθεση με το επικρατούν σύστημα, που προσπαθεί να επιβάλει, με την προπαγάνδα και την πλύση εγκεφάλου, την θέλησή του με οποιοδήποτε νόμιμο και άνομο μέσο, που μπορεί να φτάσει, χωρίς καμία υπερβολή, και έως την φυσική εξόντωση εκείνου ή εκείνων που τολμούν να τα βάζουν μαζί του.

Του Δαμιανού Βασιλειάδη (εκπαιδευτικός, συγγραφέας).

«Και η αλήθεια είναι ότι δούλοι δεν μπορούν, ούτε να υπερασπιστούν, ούτε και να ελευθερώσουν τους σκλάβους»       

Γιάννης Πασαλίδης

Ο κύβος ερρίφθη. Η εθνική μειοδοσία είναι υπό εξέλιξη. Ήδη ο υπουργός Εξωτερικών κ. Κοτζιάς ανακοίνωσε επίσημα ότι η κυβέρνηση είναι υπέρ της σύνθετης ονομασίας για τα Σκόπια, επιβεβαιώνοντας τον πρώην πρέσβη των ΗΠΑ στα Σκόπια Φιλιπ Ρίκερ: «Η επίλυση της διαφοράς για την ονομασία είναι ευθύνη της ηγεσίας της πΓΔΜ και της Ελλάδας. Πιστεύω ότι το ζήτημα αυτό μπορεί να επιλυθεί ανά πάσα στιγμή. Χρειάζεται, ωστόσο, προσπάθεια και από τις δύο πλευρές και η ευθύνη είναι δική τους». Όμοιες και οι δηλώσεις του Αναπληρωτή Υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Χόιτ Γι: “Αθήνα και Σκόπια έχουν μια εξαιρετική ευκαιρία να επιλύσουν το ζήτημα της ονομασίας το 2018”, καλώντας την Ελλάδα και την ΠΓΔΜ να επιδείξουν στις διαπραγματεύσεις “καλή πίστη”. Δηλαδή, με άλλα λόγια μας έστειλε τελεσίγραφο οριστικής επιλύσεως του ονόματος της ΠΓΔΜ εντός του 2018.

Θα εξομοιωθεί για άλλη μια φορά ο θύτης και το θύμα;

Οπότε, με τέσσερα λεπτά του ευρώ, σώσαμε το περιβάλλον. Διότι, αφ' ενός τόσο αξίζει το περιβάλλον στην συνείδηση των σοφών νομοθετών, αφ' ετέρου και σπουδαιότερο, ως γνωστόν μόνον οι πλαστικές σακούλες ρυπαίνουν το περιβάλλον.

Καθότι, οι πλαστικές συσκευασίες των τροφίμων, των χαρτικών, των απορρυπαντικών και λοιπόν αγαθών, με τις οποίες γεμίζουμε τις πλαστικές σακούλες, δεν επιβαρύνουν καθόλου το γήϊνο οικοσύστημα.

Ούτε οι καμινάδες των εργοστασίων που κατασκευάζουν τις πλαστικές αυτές συσκευασίες ή τα αγαθά που συσκευάζουμε σ' αυτές, και τα λογής απόβλητά τους το επιβαρύνουν. Μόνον οι εξατμίσεις των αυτοκινήτων των πολιτών και τα δικά τους απόβλητα.

Εξ ού και τα κάθε λογής πρόστιμα και περιβαλλοντολογικά τέλη ποιοί πρέπει να τα χρεωθούν και να τα πληρώσουν; Μα οι πολίτες φυσικά. Προς θεού, τί φανταστήκαμε; Οι βιομηχανίες και οι εταιρείες;

Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Κάθε μέρα συμβαίνουν απίστευτα πράγματα σ' αυτή τη χώρα. Πράγματα που είναι αδύνατον να κατανοηθούν και πολύ δύσκολο να περιγραφούν, καθώς η αγανάκτηση τού γράφοντος τού στερεί τη νηφαλιότητα, την ψυχραιμία και την ικανότητα γραφής που απαιτεί η περιγραφή δύσκολων και ψυχοφθόρων καταστάσεων. Ακούστε την απίστευτη περιπέτεια που έζησα - και συνεχίζω να ζω - η οποία άρχισε όταν αποφάσισα να πουλήσω το ιδιόκτητο σπίτι μου στην Ηλιούπολη (μαιζονέτα εμβαδού 130 μ2), για να αγοράσω ένα μικρότερο (εμβαδού 85 μ2) στο Κορωπί. Πίστευα ότι έτσι θα μείωνα το κόστος συντήρησης και τους κεφαλικούς φόρους, με τους οποίους έχουν φορτώσει οι δωσίλογοι κυβερνώντες (νυν και πρώην) τους κατόχους κύριας κατοικίας, και θα αποταμιεύσω τη διαφορά για να αντιμετωπίσω τα δύσκολα χρόνια που θα ακολουθήσουν. Ακούστε λοιπόν.