«Όσοι έχουν την τύχη μας σήμερον εις τα χέρια τους, όσοι μας κυβερνούν, μεγάλοι και μικροί, και υπουργοί και βουλευταί, το 'χουν σε τιμή, το 'χουν σε ικανότητα να τους ειπής ότι έκλεψαν, ότι πρόδωσαν, ότι ήφεραν τόσα κακά εις την πατρίδα. Είναι άξιοι άνθρωποι και τιμώνται και βραβεύονται….Όσοι είναι τίμιοι κατατρέχονται ως ανάξιοι της κοινωνίας και της πολιτείας».
Τα λόγια του Στρατηγού Μακρυγιάννη έρχονται στη σκέψη μου συχνά και νοιώθω απέραντη αηδία να με διακατέχει όσο συλλογιέμαι ότι το Έθνος μου, βαδίζοντας στα μονοπάτια της εξαθλίωσης, βρίσκεται πλέον υπό Κατοχή, με οικονομικούς όρους βέβαια, αλλά με χιλιάδες μέχρι σήμερα «εκτελέσεις» αφού δεν υπάρχει πιά οικογένεια που να μην έχει έναν άνεργο, που να μην φοβάται για την καθημερινή κατρακύλα των ονείρων της και την δημιουργία σωρού ερειπίων επί των οποίων ολόκληρη η ελληνική κοινωνία καλείται να ζήσει. Αν το λένε αυτό ζωή πιά και όχι ελαιοτριβείο ψυχών και σωμάτων!