Το blog πρώτα έκανε δυό-τρία βήματα πίσω και κοίταξε το ως τότε "συγγραφικό" του έργο. Τρόμαξε. Είδε ένα σωρό "υπέροχα κείμενα" (όπως κάποιος φίλος αναγνώστης λέει), είδε δεκάδες διαφορετικά θέματα, αλλά μία μόνο κεντρική ιδέα: "ξεσηκωθείτε να διώξουμε τους προδότες, να πάρουμε πίσω την πατρίδα των γονιών και των παιδιών μας".
Έγινε τίποτα από αυτά; Ξεσηκωθήκαμε; Όχι. Διώξαμε τους προδότες; Μπα. Μήπως πήραμε την πατρίδα και τις ζωές μας πίσω; Ούτε κατά διάνοια.
Τότε όλα αυτά τα "υπέροχα κείμενα" άχρηστα. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Φληναφήματα. "Η τέχνη για την τέχνη". Tο blog σιχαίνεται την "τέχνη για την τέχνη". Την θεωρεί παντελώς ανήθικη επίδειξη και σπατάλη ταλέντου, χρήματος και χρόνου. Όχι ότι η τέχνη πρέπει να είναι στρατευμένη. Όχι. Πρέπει όμως να ανασκαλεύει τα συναισθήματα και το θυμικό του ανθρώπου, και πρέπει οπωσδήποτε να στηρίζει τις διαχρονικές ανθρώπινες αρχές, τις ουμανιστικές αξίες.









