Παλιά ξινά σταφύλια, θα πει κανείς, διαβάζοντας αυτό το συμπληρωματικό σχόλιο, σχετικώς με τις πανελλήνιες συγκεντρώσεις φουσκωτών σκαφών και την λανθασμένη αρίθμησή τους. Όμως, μια και, καθυστερημένα έστω, έμαθα την τέχνη του μοντάζ, καλό είναι να θυμηθούν οι παλαιότεροι και να μάθουν οι νεότεροι, βλέποντας και το σχετικό βίντεο, ότι η 1η αυθεντική πανελλήνια συγκέντρωση φουσκωτών σκαφών πραγματοποιήθηκε το διήμερο 3 και 4 Ιουλίου 2004 στην Πάρο και όχι το 2006 στη Μήλο.

Θυμάται και σχολιάζει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Τον Ιούνιο του 2003 η "Φυσιολατρική Λέσχη φίλων Φουσκωτού Σκάφους - Ναυτίλος", με τη βοήθεια και του "Παγκρητίου Ομίλου Φουσκωτών Σκαφών", διοργάνωσε τη μεγάλη Αποστολή Αγάπης στην Κάσο, θέλοντας να κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον της για τα ακριτικά και ξεχασμένα νησιά του Αιγαίου (σ' αυτή την Αποστολή θα αναφερθώ σε επόμενο άρθρο μου).

Δέκα μήνες αργότερα, και συγκεκριμένα τον Απρίλιο του 2004, ο "Ναυτίλος" έθεσε υπό την αιγίδα του μια "Ιατρική Εκστρατεία Αγάπης" στην Κάσο, την οποία ενίσχυσε οικονομικά ο Όμιλος Αποστολόπουλου, ενώ οι ιατροί του "Ιατρικού Κέντρου Ίασις Πειραιώς" κ.κ. Παύλος Πολλάκης (χειρουργός), Μαρίνος Δαβερώνας (χειρουργός), Γιάννης Αναγνωστάκης (καρδιολόγος), Γιάννης Μουγκολιάς (γυναικολόγος) και Βασίλης Μπλάτσιος (παθολόγος) εξέφρασαν την επιθυμία να προσφέρουν αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες τους στους κατοίκους του ακριτικού αυτού νησιού της Δωδεκανήσου κατά την διάρκεια της εκεί παραμονής τους.

Δεν πρόλαβα να επιστρέψω απ' τη Γαύδο και να βγάλω τις λιγοστές αποσκευές μου και τον ηλεκτροκίνητο Μαξιμιλιανό απ' το 9.50 4U, και άρχισα να τα φορτώνω στο μικρότερο αδελφάκι του, το 8.50 4U. Το σκάφος, αφού θα περνούσε πρώτα απ' τα Αντικύθηρα, για το προγραμματισμένο ταξιδιωτικό, θα έπλεε στη συνέχεια προς το Λαύριο για να δώσει το παρόν στο Rib Test. Χαράς ευαγγέλια! Μετά από τόσους μήνες "ερωτικής" αποχής, τριακόσια μίλια θάλασσας ήταν αρκετά για να φορτίσουν τις μπατταρίες της ψυχής μου και να αναθερμάνουν τον παθιασμένο έρωτά μου για Κείνη...

Εκείνο το ταξίδι δημοσιεύτηκε το καλοκαίρι του 2010 στο "Rib and Sea", όχι όμως και το σχετικό βίντεο. Απολαύστε το λοιπόν τώρα, ανατρέχοντας και στο κείμενο. Ήταν να μην πάρω φόρα με το μοντάζ...

Τα υπόλοιπα εδώ : http://www.ribandsea.com/travels/406-2010-07-21-08-04-13.html

Με αρκετή καθυστέρηση προσετέθη τελικώς το βίντεο στο ταξιδιωτικό της Γαύδου. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, θα πείτε. Είναι γνωστό όμως πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα. Τα πάντα γύρω μας φαίνονται να καταρρέουν. Κάποτε είχαμε την δυνατότητα να πληρώνουμε και 50 και 100 και 150 ευρώ ακόμη για ένα μοντάζ λίγων λεπτών. Τώρα τα χρήματα δεν περισσεύουν πια. Οι διαφημιστικές καταχωρήσεις εξαφανίστηκαν. Με τι διάθεση να γράψει κανείς και πού να βρει χρήματα για μοντάζ;

Έχω γράψει κατά καιρούς πως "δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη". Το εννοούσα και το εννοώ. Γι' αυτό είμαι ακόμη εδώ. Αλλά και για έναν ακόμη σημαντικό λόγο. Γιατί το γράψιμο είναι χούϊ και ανάγκη μαζί. Και, ως γνωστόν, πρώτα βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου και μετά το χούϊ. Κι' εγώ έχω ανάγκη και χούϊ να γράφω και να επικοινωνώ μ' αυτούς, τους λίγους έστω, που έχουν το βίτσιο να με διαβάζουν.

Απολαύστε λοιπόν τώρα το βίντεο της Γαύδου και να είστε βέβαιοι ότι θα ακολουθήσουν και άλλα. Θέλοντας να είμαι συνεπής απέναντί σας και να μην μοιράζω φρούδες ελπίδες γράφοντας πως "το βίντεο του Χ ταξιδιωτικού θα αναρτηθεί σύντομα", κάθισα και έμαθα, με την βοήθεια και του γιου μου, πώς να κάνω μόνος μου ένα στοιχειώδες μοντάζ. Εδώ θα είμαστε λοιπόν. Με περισσότερα βιντεάκια και μεγαλύτερο πείσμα να διατηρήσουμε ζωντανά το όνειρο και την ελπίδα...

Το ταξιδιωτικό στη Γαύδο : http://www.ribandsea.com/travels/359-2010-06-08-19-22-45.html

Ταξίδευσε, φωτογράφισε, βιντεοσκόπησε και περιγράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Το πλοίο της "Blue Star", σύμφωνα με το πρόγραμμα, θα κατέπλεε στο λιμάνι της Πάτμου γύρω στις πέντε τα ξημερώματα. Βάρβαρη ώρα. "Δεν έχω καμμία διάθεση να φυλάω σκοπιά μέχρι τότε", είπα στην καπετάνισσα. "Λέω να παρκάρουμε το camper στο λιμάνι και να κοιμηθούμε σαν άνθρωποι, μέχρις ότου έρθει το καράβι και μας ειδοποιήσουν οι λιμενικοί να επιβιβαστούμε". Συμφώνησε η καπετάνισσα και πέσαμε, σχετικώς νωρίς εκείνο το βράδυ, για ύπνο. Ο αέρας όμως "έδινε τα ρέστα" του κι' εγώ άρχισα να ψυχανεμίζομαι πως μάλλον θα αργούσαν να μας ξυπνήσουν...