Rib and Sea

Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές

Rafting και Trekking στα ποτάμια της Αρκαδίας.

Κείμενο, βίντεο, φωτογραφίες : Μπάμπης Κωνσταντάτος.

Με το monoraft τα πράγματα είναι πιο εύκολα από ό,τι με το καγιάκ, αλλά κι' εδώ χρειάζεται εμπειρία και κάποια καλή φυσική κατάσταση.Για να πω την αλήθεια, όταν αποφάσισα να τα "χώσω χοντρά" για να πάρω αυτό το όχημα, πίστευα ότι η χρήση του θα ήταν καθαρά χειμωνιάτικη. Κι' αυτό γιατί όταν έχεις μάθει τα τελευταία 35 χρόνια κάθε καλοκαίρι να καβαλάς το φουσκωτό και να χάνεσαι στο Αρχιπέλαγος, σε τι μπορεί να σου φανεί χρήσιμο αυτό το τροχήλατο σπιτάκι; Έλα, όμως, που η ζωή στα φέρνει όπως αυτή γουστάρει, και κάποτε έρχεσαι μπροστά στο δίλημμα: Πού να πας και τι να  αφήσεις;

Η λίμνη της Στροφυλιάς από το κάστρο Δριμέων. Αυτή η βόλτα αξίζει.Έτσι, όσα είχα κανονίσει και με βόλευαν κάποια στιγμή άρχισαν να γίνονται δυσβάστακτα και αν σ’ αυτό φταίω κι εγώ… καλά να πάθω. Τέλος πάντων δεν θα πρέπει να παραπονιέμαι, αφού ακόμα έχω την τρελοcamperα και την χαίρομαι όπως της αξίζει αυτής αλλά και της αφεντιάς μου (διάολε, 35 χρόνια δουλειάς με ένσημα είναι αυτά). Χωρίς φουσκωτό, λοιπόν, φέτος είπα να πάρω την εθνική (τον κακό της τον καιρό για εθνική) Αθηνών-Πάτρας, και να πάω να κάνω  μερικά μπάνια στην παραλία της Καλογριάς που βρίσκεται καμιά 40ριά χιλιόμετρα μετά την Πάτρα και είναι πανέμορφη. Είχα μάθει πως εκεί είχε στήσει και ένα «καμπεροκάμπινγκ» ο φίλος ο Γιώργος Παναγούλιας και σκέφτηκα ότι καλά θα είναι να έχω  εξασφαλισμένες  τις ανέσεις της σκιάς, του νερού, του ρεύματος και, φυσικά, της ασφάλειας, αντί του πολύ μικρού αντιτίμου των 10 ευρώ τη μέρα.

 

Ανάπαυλα σε μια άκρη της λίμνης. Ξεκίνησα μια Τετάρτη μεσημέρι του Αυγούστου και από τις γνωστές καβάντζες, εκτός διοδίων εννοώ, έφτασα στην Κόρινθο. Από εδώ τώρα αν και ήξερα ότι ο δρόμος μέχρι την Πάτρα είναι υπό κατασκευή, δεν επέλεξα να κάνω όλη τη διαδρομή από το παλιό κομμάτι, αλλά στο Κιάτο μπήκα στην Εθνική. Ωστόσο, όσο προχωρούσα και έβλεπα τι συμβαίνει εκεί με κυρίευε αγανάκτηση και έβριζα όχι μόνον όλους όσους περνάνε αυτό το δρόμο πληρώνοντας διόδια, αλλά και όλους τους Έλληνες. Γιατί είμαστε «αδερφές» στην ψυχή, αφού δεν έχουμε ξεσηκωθεί να πάρουμε με τις πέτρες όλους αυτούς που μας ζητάνε να πληρώνουμε διόδια σ’ αυτό το δρόμο, ο οποίος όχι μόνο βρίσκεται υπό κατασκευή και είναι άκρως επικίνδυνος, αλλά τα έργα έχουν σταματήσει εδώ και δύο ή τρία χρόνια. Γιατί, λοιπόν, πληρώνουμε; Έλα ντε! Όσο το σκέφτομαι κάτι με πιάνει, αλλά… κι εγώ θα κάτσω στα αυγά μου βολεμένος, όπως όλοι, και… βαράτε με.

Η Στροφυλιά είναι ένας σπουδαίος βιότοπος πτηνών.Μόλις έφτασα στην Καλογριά και βολεύτηκα στο «καμπεροκάμπινγκ» του Παναγούλια, κατέβηκα στην παραλία (300 μέτρα περπατητό) για μπάνιο. Η παραλία είναι θαύμα και το πρώτο εκείνο απόγευμα σχεδόν άδεια από κόσμο. Με χάλαγαν λίγο οι ομπρέλες και οι ξαπλωτούρες του ξενοδοχείου δίπλα, αλλά πήγα λίγο μακρύτερα και το ευχαριστήθηκα το μπάνιο μου. Το βράδυ, βέβαια, υπήρξε το μαρτύριο με τα απίστευτα κουνούπια της περιοχής, αλλά το ξεπέρασα κι αυτό με διάφορα γιατροσόφια.

Η παραλία Γιαννισκάρι, αν και καμμένη, είναι πανέμορφη. Την άλλη μέρα το πρωί καβάλησα το ποδήλατο και πήρα το δρόμο περιμετρικά της λίμνης της Στροφιλιάς, σκαρφάλωσα στα τείχη των Δριμέων και έφτασα μέχρι την παραλία Γιαννισκάρι στην άλλη πλευρά του λόφου, η οποία αν και την έχουν κάψει (μια καταπληκτική παραλία που τα πεύκα κατέβαιναν  μέχρι τη θάλασσα) εξακολουθεί να είναι πανέμορφη, ακόμα και με τις ομπρέλες και τις ξαπλωτούρες.

Όταν γύρισα πίσω πήγα πάλι για μπάνιο στην παραλία της Καλογριάς, αλλά αυτή τη φορά "στράβωσα". Και πώς να μη "στραβώσω", όταν από εκεί που είχα μάθει να Το χωριό Βλαχοράφτης.βουτάω στα κολπάκια των Κυκλάδων, απάτητα από εποχούμενους, εδώ δίπλα μου μια κυρία ούρλιαζε στα παιδιά της γιατί δεν έρχονταν να φάνε τα κεφτεδάκια τους, πιο πέρα άλλοι δύο κοπάναγαν ένα μπαλάκι με τις ρακέτες τους ουρλιάζοντας στα ρώσικα, τα μεγάφωνα από το μπαράκι δίπλα στις ομπρέλες έπαιζαν κάτι από Βανδή ή κάτι τέτοιο, ενώ κάθε τρία λεπτά στεκόταν ένας «σκούρος» μπροστά στη θέα της θάλασσας και προσπαθούσε να με πείσει να αγοράσω ένα καπέλο από αυτά που είχε χτίσει ένα ημιαυθαίρετο πάνω στο κεφάλι του ή κάτι από τα μπιχλιμπίδια στον ταβλά του.

Προετοιμασία απόπλου. Το άντεξα και την άλλη μέρα αυτό το σκηνικό, αλλά όχι περισσότερο. Το Σάββατο ξύπνησα πριν τις πέντε το πρωί και την κοπάνησα. Πήρα το Δρόμο προς Πύργο και στην Ολυμπία έστριψα αριστερά για τα βουνά. Πανέμορφη η διαδρομή στην ορεινή Αρκαδία, όπου μετά από τρεις ώρες έφτασα στο χωριό Βλαχοράφτη. Εδώ υπάρχει μια βάση της εταιρείας Trekking και οι οδηγοί σε ξεναγούν στα ποτάμια της περιοχής με rafting, kayak ή πεζοπορία: τον Λούσιο, τον Αλφειό και τη Νέδα (το μοναδικό ελληνικό θηλυκό ποτάμι).

Στο φαράγγι του Λούσιου το νερό το πίνεις και το ευχαριστιέσαι.Έμεινα εκεί τρεις ημέρες. Την πρώτη μέρα κατηφορίσαμε δύο ομάδες τον Λούσιο και τον Αλφειό rafting. Την άλλη μέρα (είχα ξετσουμίσει πια) έκανα την ίδια διαδρομή με monoraft. Πιο δύσκολο αλλά με ένταση και αίσθηση που δεν περιγράφεται. Την τρίτη μέρα στάθηκα πολύ τυχερός γιατί υπήρχε προγραμματισμένη κατάβαση της Νέδας από μια ομάδας αμερικανοπαίδων. Και αυτό ήταν όλα τα λεφτά.

Στην αρχή η κατάβαση γίνεται σε ήρεμα νερά... Τέσσερις ώρες μέσα στο ποτάμι, άλλοτε περπατώντας στις κροκάλες, άλλοτε κολυμπώντας και άλλοτε σκαρφαλώνοντας, ενώ οι πιο τολμηροί περάσαμε κι ένα τούνελ, περίπου 100 μέτρων μήκους, με νυχτερίδες να φτερουγίζουν τρομαγμένες γύρω μας από την παρουσία μας. Αυτή η κατάβαση  ήταν ό,τι ομορφότερο μου έτυχε φέτος το καλοκαίρι. Τα περισσότερα λόγια περιττεύουν. Ό,τι καταλάβετε από τις φωτογραφίες και από το video που τράβηξα με τη μικρή αδιάβροχη Olympus και, αν σας κινηθεί το ενδιαφέρον, τα ποτάμια και ο Τρύφωνας με τους δύο συνεργάτες του είναι εκεί. Το τηλέφωνό τους: 6974459753

Σε μια μικρή καβάτζα αφήνουμε τα φουσκωτά και λίγο πιο πέρα υπάρχει αυτή η ομορφιά. Μια μικρή στάση για ανάπαυλα και απόλαυση μπάνιου στο ποτάμι. Αν και ντάλα καλοκαίρι, ο Αλφειός σε πολλά σημεία δεν αστειεύεται.        
Η κατάβαση με καγιάκ έχει άλλη αίσθηση, αλλά χρειάζεται καλή εμπειρία και εκπαίδευση. Υπάρχουν και τέτοια μονοπάτια.  Το ποτάμι θέλει κότσια αλλά κυρίως τεχνική.        
Και παιδάκια μπορούν να χαρούν αυτό το σπορ με τους γονείς τους στα ελληνικά ποτάμια. Η κατάβαση της Νέδας ξεκινάει. Όσο προχωράμε το θέαμα γίνεται πιο ενδιαφέρον.        
Τι να πω τώρα; Έτσι μου' ρχεται να φύγω για κει αμέσως! Όσο κατηφορίζουμε πυκνώνει η βλάστηση. Το φαράγγι είναι εξωπραγματικό. Κυρίως από τα χρώματα των βράχων.
Εδώ ο ταξιδιώτης μόνο αφουγκράζεται. Κι' εδώ τι να πει κανείς παρά : Δημιουργέ, τα πάντα εν σοφία εποίησες. Και το φαράγγι συνεχίζει να μας αφήνει άφωνους.
Άλλη μια κολυμπήθρα. Φτάνουμε στο τέλος όμως... Τους τολμηρότερους υποδέχεται το υπόγειο τούνελ.
Τις χιλιάδες νυκτερίδες που φτερούγιζαν γύρω μας δεν κατάφερα να φωτογραφίσω αλλά απαθανάτισα αυτό το σκηνικό, όπου από μια τρύπα στο ταβάνι χύνονται νερά σχηματίζοντας απίστευτες χρωματικές αποχρώσεις. Πώς να περιγράψεις αυτή την αίσθηση... Έξοδος από το άντρο των νυκτερίδων.
Εκεί από πάνω υπάρχει και αυτός ο παράδεισος, πιο εύκολα προσιτός από την ξηρά. Εκπληκτικά όμορφη η ελληνική Φύση, την οποία, δυστυχώς, με τόσο βάναυσο τρόπο πολλές φορές βιάζουμε...  Σε ένα τέτοιο περιβάλλον και με τέτοια δραστηριότητα μόνο σαν παιδί μπορείς να αισθάνεσαι.