Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Έγκλειστος ων, ως οφείλω για το καλό όλων, άρα και εμού, προσπαθώ να συγκεντρωθώ και να γράψω κάτι από όλα όσα στριφογυρίζουν στο μυαλό μου. Εν είδει ασκήσεως πνευματικής πλέον, αφού τελώ εν αναστολή του επαγγέλματός μου, μπαρδόν τού λειτουργήματός μου, πράγμα που δεν κινητοποιεί το μυαλό μου.
Βομβαρδίζομαι από τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο με ειδήσεις, σχόλια και αρθρογραφία σε σχέση με το κακό που μας βρήκε με τον κορωναϊό. Παρακολουθώ τις αντιδράσεις της κοινωνίας μας στα μέτρα που λαμβάνει η κυβέρνηση και διαπιστώνω ότι η συμπεριφορά μας κινείται στα προ της εποχής τού ιού επίπεδα. Πάντα υπάρχουν οι έξυπνοι και οι μαλάκες. Εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Στην πρώτη ανήκει π.χ. ο εργοδότης που θέτει τον εργαζόμενό του σε αναστολή, αλλά εξακολουθεί να τον απασχολεί, ώστε τόσον αυτός όσο και ο εργαζόμενος να τύχουν των επιδομάτων που εξήγγειλε η κυβέρνηση εις υγείαν των κορόιδων. Όπως έκανε και προ της εποχής του ιού: απέλυε τον εργαζόμενο, αλλά συνέχιζε να τον απασχολεί δίνοντάς του «μαύρο» τον μισθό του μείον το επίδομα ανεργίας. Την αποζημίωση λόγω απόλυσης δεν την πλήρωσε, αλλά την πέρασε ως έξοδο στο βιβλίο του. Να μην αναφέρω το δοχείο νυκτός που κατέβαλλε το δώρο Χριστουγέννων στον τραπεζικό λογαριασμό τού εργαζόμενου και στη συνέχεια συνόδευε τον εργαζόμενο στο ΑΤΜ, όπου ο εργαζόμενος ανελάμβανε το δώρο και το απέδιδε στον εργοδότη του.
