Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης.
«Ο συνταξιούχος, με τα έξι κατοστάρικα σύνταξη και τον αέρα του αυτονόητου χρέους, αγοράζει εκατόν πενήντα σουβλάκια και τα μοιράζει στην Πλατεία Βικτωρίας. Η χήρα, με δυο παιδιά, που σιτίζεται καθημερινά στο συσσίτιο της Εκκλησίας, αγοράζει (με το ανύπαρκτο υστέρημά της) και πηγαίνει στους πρόσφυγες ένα πάκο χαρτοπετσέτες, πέντε μπουκάλια νερό, ένα πακετάκι σερβιέτες – ποιος ευρωπαϊκός οργανισμός να αναμετρηθεί με τέτοια αρχοντιά, τέτοια μεγαλοσύνη» [«Η έκπληξη να γίνει εφαλτήριο», Χρήστος Γιανναράς, «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» 20.03.2016]
Αρωγός αυτών των απλών εξαθλιωμένων Ελλήνων με τη μεγάλη ψυχή ήλθε ο Σόιμπλε. Δεν τον ενόχλησε που ο συνταξιούχος των € 600 και βγάλε και η χήρα η σιτιζόμενη από την Εκκλησία ανακεφαλαιοποίησαν όχι μόνον τις εν Ελλάδι τράπεζες που ζητούν και ποινική αμνηστία για να κουρέψουν τα δάνεια που χορηγούσαν ακρίτως, άμα δε και πιεστικώς, την εποχή των πλασματικών παχειών αγελάδων, αλλά και τα γερμανικά ευαγή τραπεζικά ιδρύματα. Τον ενόχλησε που ο Τσίπρας αναρριχήθηκε στην εξουσία υποσχόμενος, λέει, να φορολογήσει τους εφοπλιστές, αλλά τώρα φορολογεί τον απλό πολίτη, τον χαμηλοσυνταξιούχο και τη χήρα με τα δυο παιδιά τη σιτιζόμενη από την Εκκλησία.








