Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Με την απόφαση 677/2017 του Αρείου Πάγου κρίθηκε ότι η παράλειψη του εργοδότη να καταβάλλει επί μεγάλο χρονικό διάστημα τις δεδουλευμένες αποδοχές του εργαζόμενου, δεν συνιστά βλαπτική μεταβολή της σύμβασης εργασίας, εκτός αν αποδειχθεί ότι η παράλειψη είναι σκόπιμη, ώστε να εξαναγκασθεί ο εργαζόμενος να αποχωρήσει χωρίς να λάβει αποζημίωση απολύσεως. Μπορεί να πει κανείς πως η απόφαση στέκει νομικώς, αφού ο εργαζόμενος διαθέτει το όπλο της επίσχεσης εργασίας, για να αντιμετωπίσει τον εργοδότη που δεν το πληρώνει. Έλα, όμως, που υπάρχει και η απόφαση 114/2017 του αυτού δικαστηρίου που κρίνει ότι λόγω της οικονομικής κρίσης η επί μακρόν μη καταβολή δεδουλευμένων δεν δικαιολογεί την επίσχεση εργασίας.

Ο κ. Πολάκης, λοιπόν, εξαπέλυσε μύδρους κατά της απόφασης 677/2017 κατά τρόπο ανεπίτρεπτο, με αποτέλεσμα να εκδώσει η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων σκληρή ανακοίνωση υπενθυμίζοντας ότι τέτοιες επιθέσεις κατά της Δικαιοσύνης παραβιάζουν τη συνταγματική  αρχή της διάκρισης των εξουσιών και πλήττουν το κύρος της αδικαιολογήτως, με αποτέλεσμα να χάνει ο πολίτης την εμπιστοσύνη του στον θεσμό.         

Του κ. Πολάκη, όμως, του διέφυγε η απόφαση 11/2017 της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου, με την οποία κρίθηκε συνταγματικό το 2ο Μνημόνιο [ν. 4046/2012] και η ΠΥΣ 6/2012, με την οποία καταργήθηκαν οι ρήτρες μονιμότητος Κανονισμών Εργασίας. Απεφάνθη, λοιπόν, ο Άρειος Πάγος - υπό την προεδρία της κερά-Βασίλως που άμα τη αναλήψει των καθηκόντων της είχε στείλει επιστολή στους Ευρωπαίους ομολόγους της ζητώντας τους να βοηθήσουν τον δύσμοιρο ελληνικό λαό – ότι οι διατάξεις του 2ου Μνημονίου και η ΠΥΣ 6/2012 εφαρμόζονται «άμεσα ως κανόνες δικαίου της Ελληνικής έννομης τάξης, όπως προκύπτει και από την αιτιολογική έκθεση κατά την οποία, συνιστούν πλήρεις κανόνες δικαίου, άμεσης εφαρμογής δεδομένου ότι οι προβλέψεις του Μνημονίου ΙΙ αποτελούν μέτρα που πρέπει να υιοθετηθούν πριν την εκταμίευση των ενισχύσεων και επιβάλλεται η άμεση ενσωμάτωσή τους στην εσωτερική έννομη τάξη»

[ΣΗΜ: έξη αρεοπαγίτες μειοψήφισαν διασώσαντες την τιμήν του Ανωτάτου Δικαστηρίου].

Έτσι, ευλογήθηκε δικαστικώς η απαίτηση των δανειστών να ληφθούν συγκεκριμένα παράλογα μέτρα πριν δοθεί η τότε δόση. Τούτου έπεται ότι εφεξής κάθε απαίτηση των δανειστών ως όρος εκταμίευσης μίας δόσης πρέπει να ενσωματώνεται στην ελληνική έννομη τάξη. Αλλά και κάθε άλλη απαίτηση των δανειστών, όπως εκείνη της απαλλαγής των τριών τεχνικών συμβούλων του ΤΑΙΠΕΔ που είχαν παραπεμφθεί να δικασθούν στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων, πρέπει να ικανοποιείται αμέσως ανεξαρτήτως του  ότι μία τέτοια απαίτηση και η προς αυτήν συμμόρφωσή  μας καταδεικνύει ότι έχει καταλυθεί το Σύνταγμα, άρα έχουμε πάψει να είμαστε «συντεταγμένη» πολιτεία.   

Και έτσι, μόλις εκδόθηκε το βούλευμα για την παραπομπή τριών μελών της πρώην διοίκησης του ΤΑΙΠΕΔ και έξι εμπειρογνωμόνων, κατατέθηκε στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου από τους δικηγόρους Αλ. Λυκουρέζο, Ι. Γιαννίδη και Ν. Πατεράκη αίτηση για άσκηση αναίρεσής του [ΣΗΜ: σε περιπτώσεις όπως αυτή δεν χωρεί αναίρεση από πλευράς κατηγορουμένου]. Ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ. Βουρλιώτης έκανε δεκτό το αίτημα και άσκησε την αναίρεση καθώς έκρινε πως το βούλευμα πάσχει από «έλλειψη αιτιολογίας» αλλά και «εσφαλμένη εφαρμογή ποινικής διάταξης», ήτοι της διάταξης του άρθρου 192 § 8 του ν. 4389/2016 της πρωτηφοροαριστερής κυβέρνησης, δυνάμει του οποίου:

«Οι εμπειρογνώμονες, τα μέλη Συμβουλίων Εμπειρογνωμόνων ή τα μέλη άλλων γνωμοδοτικών οργάνων της εταιρείας και των άμεσων θυγατρικών της δεν υπέχουν αστική ή ποινική ευθύνη για γνωμοδοτήσεις τους, εφόσον οι τελευταίες έχουν συνταχθεί σύμφωνα με τις προβλεπόμενες από το νόμο διαδικασίες ή τα οριζόμενα στους εσωτερικούς κανονισμούς και τα καταστατικά τους, γεγονός που τεκμαίρεται αν έχει ακολουθήσει θετικός έλεγχος του Ελεγκτικού Συνεδρίου».

Να μην ξεχάσω να σημειώσω ότι δικαστές και εισαγγελείς είχαν προχωρήσει σε πολύμηνη αποχή από τα καθήκοντά τους λόγω της περικοπής των αποδοχών τους με το 2ο Μνημόνιο. Επίσης, ότι ο Άρειος Πάγος είχε κρίνει εν διοικητική Ολομελεία ότι είναι αντισυνταγματικές οι περικοπές αποδοχών και συντάξεων των δικαστικών.  Με την προαναφερθείσα 11/20017 απόφαση, όμως, έκριναν ότι το 2ο Μνημόνιο και η ΠΥΣ 6/2012 «αποσκοπούν στην τόνωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων και για αυτό έγινε και η μείωση αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα, γιατί διαφορετικά στερεί την δυνατότητα εξυγίανσης των επιχειρήσεων μέσω της μείωσης του εργασιακού κόστους».

Σωστόν, αν δεν εξυγιανθούν οι επιχειρήσεις δια της μειώσεως των αποδοχών των εργαζομένων, πώς θα πληρώνουν οι επιχειρήσεις φόρους, για να καταβάλλονται οι αποδοχές των δικαστικών, οι οποίες δεν πρέπει να μειώνονται;

Σιγήν ιχθύος ο Πολάκης.  
 
Υ.Γ. Σήμερα αντιμετωπίζω ένα υπαρξιακό πρόβλημα ως δικηγόρος. Αν μου έδιναν εντολή να καταθέσω ένδικο μέσο, επειδή τούτο απαιτούν οι δανειστές, εν γνώσει του ότι έτσι μετέχω σε ένα πλαίσιο ενεργειών που αποσκοπούν στην καταρράκωση της πατρίδας μου, τί θα έκανα;  Θα το δεχόμουν, επειδή θα πληρωνόμουν καλά; Κι’ αν το δεχόμουν, πώς θα απαιτούσα από βουλευτές-δικηγόρους να μην ασχολούνται με υποθέσεις βιαστών, ναρκεμπόρων και υπεξαιρετών του Δημοσίου χρήματος;