Με την γελοία όσο και επικίνδυνη αυτή ιστορία, που έχει δράκους, Μεγαλέξανδρους, διαστημόπλοια, τρισεκατομμύρια δολλάρια, αρχαίους θεούς, όρκους απόλυτης πίστης στον Ζευ, στον μεγάλο πολέμαρχο και άλλα τέτοια ευτράπελα, ασχολούμαι εδώ και τρία σχεδόν χρόνια. Και δεν ασχολούμαι επειδή μ' αρέσουν τα παραμύθια, αλλά γιατί ανέκαθεν ενοχλούμαι όταν κάποιοι αγράμματοι ψυχασθενείς απατεώνες προσπαθούν να υποτιμήσουν τη νοημοσύνη μου και τη νοημοσύνη των συμπατριωτών μου προκειμένου να περνούν αυτοί καλά κι' εμείς χειρότερα.
Η ελληνική κοινωνία ουδέποτε βεβαίως στερήθηκε τέτοιων αγράμματων και ψυχασθενών απατεώνων, οι οποίοι εμφανίστηκαν, σε περιόδους οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, για να πουλήσουν τα καθρεφτάκια και τις χάντρες τους στους δυστυχισμένους ιθαγενείς που πίστεψαν ότι βρήκαν στο πρόσωπό τους τον από μηχανής θεό. Τα παραδείγματα πολλά. Θα περιοριστώ στα δύο που θυμάμαι καλά και ακούνε στις περιπτώσεις Καματερού, με το θαυματουργό νερό του, και στην Αγία Αθανασία του Αιγάλεω, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η λίστα τελειώνει μ' αυτούς. Η περίπτωση του θεότρελου απατεώνα απ' την Πάτρα ήρθε να βάλει το κερασάκι στην τούρτα.