Rib and Sea

Του Μάκη Ανδρονόπουλου.

Ήταν στο περσινό Νταβός, δηλαδή ένα χρόνο πριν, όταν η Κριστίν Λαγκάρντ  ξεμονάχιασε τον Αλέξη Τσίπρα και του είπε: αν θες να αποφύγεις τα πλεονάσματα 3,5% μετά το 2018, πρέπει να κάνεις όλες τις μεταρρυθμίσεις γρήγορα συν μερικά μέτρα που αφορούν την β’ αξιολόγηση ώστε να πάρεις γρήγορα την πρώτη αξιολόγηση, να βγεις μπροστά και να διεκδικήσεις να κλείσει γρήγορα και η δεύτερη. Αν τα κάνεις αυτά, θα μπορέσουμε να απομονώσουμε τους Γερμανούς…

Δυστυχώς ο κ. Τσίπρας δεν άκουσε την κυρία Λαγκάρντ αλλά, σύμφωνα με πληροφορίες, άκουσε τον Νίκο Παππά, ο οποίος εξέφρασε εντονότατους ενδοιασμούς για το ΔΝΤ και τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις. Τότε ήταν που ο Τσίπρας «αυτοκτόνησε»…

Έρχεται λοιπόν τώρα η αναθεωρημένη έκθεση βιωσιμότητας του ελληνικού δημόσιου χρέους από τo  ΔΝΤ να μας πει ότι το χρέος μας είναι «εξαιρετικά μη βιώσιμο». So what?… που θα ‘λεγε ο αείμνηστος Μάιλς Ντέιβις. Λέει όμως και κάτι άλλο, ότι δηλαδή οι προτάσεις του eurogroup για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους είναι μη επαρκείς και ασαφείς.

Αλλά ο Σλοβένος στο eurogroup έχει άλλη άποψη για όλα αυτά: δεν μπορώ να σου δανείζω άλλα λεφτά και να σου χρηματοδοτώ συντάξεις στο χιλιάρικο, όταν εγώ δίνω σύνταξη 280 ευρώ!… Και να μην ξέρω αν θα πάρω πίσω τα λεφτά μου. Γι’ αυτό θέλω το 3,5% πλεόνασμα, για να πάρω πίσω τα λεφτά.
Γιατί το 3,5% πλεόνασμα είναι εθνικό έγκλημα

Για να ξέρουμε τι σημαίνει 3,5%: έχουμε χρέος περίπου 325 δισ. ευρώ με πολύ καλό επιτόκιο 2% που σημαίνει ότι πρέπει να πληρώνουμε 6,5 δισ. ευρώ τόκους το χρόνο. Από την άλλη έχουμε εισόδημα (ΑΕΠ) 180 δισ. ευρώ το χρόνο που με 1% πλεόνασμα  μας δίνει χοντρικά 2 δισ. ευρώ. Άρα τα υπόλοιπα πρέπει να τα δανειστούμε για να πληρώσουμε τους τόκους και έτσι μεγαλώνει το χρέος. Συνεπώς, για να κρατάμε το χρέος σταθερό και να μην αυξάνεται πρέπει το πλεόνασμα να είναι 3,5%. Tragic, που θα έλεγε η αγρότισσα της διαφήμισης. Διότι, 3,5% πλεόνασμα για άλλα πέντε χρόνια ισοδυναμεί με εθνικό έγκλημα, αφού έτσι όλα θα υπολειτουργούν και οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι δεν μπορούν να το σηκώσουν. Θα οδηγηθούμε σε ασφυξία, καθώς πέρα από το δημόσιο χρέος, έχουμε και 100 δισ. ευρώ ληξιπρόθεσμα προς το κράτος, μία τρύπα 100 δισ. ευρώ στα αποθεματικά των ταμείων, 30-40 δισ. ευρώ χρέος προς ΔΕΗ και ταμεία, 220 δισ. ευρώ ιδιωτικό χρέος, 100 δισ. ευρώ κόκκινα δάνεια.  Ας μην κάνουμε την πρόσθεση, γιατί είναι κι άλλα, του Ντράγκι (για να βγεις από το σύστημα) κ.ο.κ.

Γι’ αυτό και τα βραχυπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους από τον ESM που θα μειώσουν το χρέος 20% σε 60 χρόνια ακούστηκαν στην Ελλάδα σαν κοροϊδία και δεν ικανοποίησαν το ΔΝΤ. Το ΔΝΤ λέει πως οι μεσοπρόθεσμες χρηματοδοτικές ανάγκες θα είναι «εκρηκτικές» και ότι «η Ελλάδα δεν θα είναι σε θέση να αντικαταστήσει την χαμηλότοκη χρηματοδότηση από τους πιστωτές με χρηματοδότηση από την αγορά σε τιμές που να συνάδουν με την αειφορία της χώρας». Γι’ αυτό και μία βιώσιμη ρύθμιση του χρέους πρέπει να διατηρεί σταθερές τις χρηματοδοτικές ανάγκες στο 15-20% του ΑΕΠ και να διασφαλίζει την καθοδική του πορεία. Το ΔΝΤ προβλέπει χρέος στο 275% του ΑΕΠ το 2060!
Το αδιέξοδο και η άρνηση για νέα μέτρα

Αυτά στο eurogroup τα ξέρουνε. Αλλά εκεί τίθεται το ερώτημα: πώς όλοι οι άλλοι που μπήκαν σε προγράμματα βγήκαν και σεις δεν μπορείτε; Δεν μπορείτε γιατί δεν κάνετε μεταρρυθμίσεις, κτηματολόγιο δεν έχετε, νοσοκομεία δεν έχετε και χάνετε 10 δισ. ευρώ επειδή δεν πιάνετε τον ΦΠΑ. Βρείτε τουλάχιστον τα 4 και… ισορροπεί το σύστημα. Με δυο λόγια ένας Σαπέν (ο γάλλος υπουργός Οικονομικών στο eurogroup) δεν φέρνει την άνοιξη και κάπως έτσι φτάσαμε στο τελευταίο αδιέξοδο, δεδομένου ότι ο έλληνας πρωθυπουργός διαλαλεί όπου βρεθεί κι όπου σταθεί πως δεν παίρνει άλλα μέτρα ούτε για ένα ευρώ.

Πού στηρίζεται και το λέει αυτό; Μάλλον στο ότι μαζεύει λεφτά για να έχει τα 7 δισ. ευρώ που χρειάζονται τον Ιούλιο για να πληρώσει τη δόση των δανείων και να μπορέσει ίσως να τρενάρει έτσι την αξιολόγηση μέχρι τις γερμανικές εκλογές, μήπως και βρεθεί στην καγκελαρία ο φίλος του Μάρτιν Σουλτς. Βέβαια, μέχρι τότε ιδιώτες, παιδεία, νοσοκομεία κ.ο.κ. που έχουν λαμβάνειν από το κράτος θα περιμένουν και το ερώτημα είναι τι θα γίνει μετά τον Ιούλιο. Δεν κυβερνιόνται έτσι τα κράτη! Έτσι, φεύγουν οι επιχειρήσεις στο εξωτερικό, έτσι φεύγουν οι επιστήμονες.
Συμβιβάσμός ή μετωπική με δημοψήφισμα – εκλογές;

Κατόπιν αυτών, το καλό σενάριο είναι να γίνει συμβιβασμός εις βάρος των αδύναμων, να υπογράψει ο κ. Τσίπρας ότι του πουν για να μπει το ΔΝΤ, όχι μόνο ως παρατηρητής, αλλά και με λίγα λεφτά στο πρόγραμμα για να μην αγριέψουν οι αγορές. Υπάρχει και η εκδοχή της μετωπικής σύγκρουσης με δημοψήφισμα ή ακόμη και με εκλογές στο 18μηνο της λίστας, αλλά αυτά είναι αυτοκτονικά. Υπάρχει και η λύση της οικουμενικής για να ψηφιστούν τα μέτρα με αυξημένη πλειοψηφία 180, ώστε να δεσμεύεται και η όποια κυβέρνηση προκύψει μετά τα 2018, δηλαδή, μετά το τέλος του τρέχοντος προγράμματος (ο Σουλτς στηρίζει Τσίπρα με τον όρο να βγάλει από τη μέση τον Καμμένο και τους ΑΝΕΛ).

Σε επίπεδο κοινωνίας, το 43% ψάχνει νέο κόμμα, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτέλεσε διέξοδο στις προσδοκίες των πολιτών. Είναι πλέον σαφές στους πάντες, ότι οι εναλλακτικές προτάσεις της αντιπολίτευσης δεν έχουν δεδομένη την έγκριση των πιστωτών, εξ ου και η δυσπιστία κυριαρχεί. Άλλωστε, η διάρκεια της κρίσης εισάγει στο πεδίο της προβληματικοποίησης ένα κομμάτι της κοινωνίας που αντιστεκόταν. Με την «βουλγαροποίηση» της οικονομίας, το όριο ξεπεράστηκε και έχουμε εισέλθει από τη φάση της οργής στη φάση του ενεργού μηδενισμού. Καμία πρόβλεψη δεν είναι πλέον δυνατή για το πώς θα αντιδράσει η κοινωνία και με ποια αφορμή. Ο ελληνικός ευρωσκεπτικισμός έβγαλε ρίζες…

Πηγή : http://www.protagon.gr/epikairotita/44341335457-44341335457