Rib and Sea
|
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
Όχι. Τα παιδιά μου θα ονειρεύονται!
Πηγή : http://www.ihappy.gr/oix-ta-paidia-mou-tha-oneirevondai/
Στο πορτοφόλι μου έχω κάτι λιγότερο από δέκα ευρώ... Ευτυχώς με την κόρη μου τη Μαρίνα έχουμε καθιερώσει έναν κουμπαρά και ό,τι ξέμπαρκο βρίσκουμε σε ψιλά, το πετάμε εκεί μέσα. Πρέπει να έχει καμία δεκαριά ευρώ και εκεί... Ευτυχώς την προηγούμενη εβδομάδα, σε μια μέρα βροχής και γκρίνιας, πήγαμε βόλτα στο σούπερ μάρκετ και αγοράσαμε ρύζι, μακαρόνια και τόνο σε προσφορά. Έχω και δύο τρία εβαπορέ από αυτά που βάζουμε στον καφέ, ζάχαρη, αλεύρι... Θα τη βγάλουμε την εβδομάδα... Ευτυχώς...
Πριν λίγο έβλεπα στο Facebook ένα βίντεο Ισπανών που έκαναν πορεία διαμαρτυρίας υπέρ των Ελλήνων και όλοι μαζί τραγούδησαν το «άξιον εστι». Τα μάτια μου γέμισαν με δάκρυα και ένας κόμπος δέους ανέβηκε ψηλά στο λαιμό μου φέρνοντας έναν λυγμό για ανάσα. Η κόρη μου έπαιζε μαζί με τον Αχιλλέα και παρέα χόρευαν το χοντρό μπιζέλι που χορεύει τσιφτετέλι και γελούσαν. Ναι, γελούσαν! Γελούσαν ευτυχισμένα, όπως τους αξίζει, τόσο στα δικά μου όσο και σε όλα τα παιδιά του κόσμου. Τα κοιτάζω και σκέφτομαι πόσο έχει αλλάξει η ζωή μου. Σκέφτομαι πώς ήμουν πριν από 8 χρόνια, όταν ακόμη ζούσα στην Αθήνα, όταν έβγαζα τα διπλά ή και τα τριπλά από όσα βγάζω σήμερα.
Το αίσχος του τριπλού μισθού ιερέων.
Πηγή : https://roides.wordpress.com/2011/09/29/29sep11/
Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος.
Κύριε Ροΐδη,
Είναι γνωστό πως το ελληνορθόδοξο ιερατείο παρουσιάζει μια ροπή σε ποινικά και σεξουαλικά σκάνδαλα σε αφύσικα υψηλά ποσοστά. Η ελληνική Πολιτεία όμως θεωρεί ότι μια μερίδα του ιερατείου δικαιούται να παίρνει τρεις μισθούς, ο ένας από τους οποίους πρέπει να είναι αφορολόγητος. Πρωταγωνίστρια αυτού του σκανδάλου είναι η αρμόδια υπουργός ορθόδοξου θρησκεύματος κυρία Διαμαντοπούλου. Οι ιερείς αντί να απολυθούν ή έστω αντί να απολυθούν οι 2000 υπεράριθμοι από αυτούς, που εργάζονται στην κρατική ΔΕΚΟ Εκκλησία ΑΕ παίρνουν επίσημα τρεις μισθούς.
Στο αεροπλάνο με τους «συγγενείς» της Μέρκελ!
Πηγή : http://grnea.gr/2015/06/sto-aeroplano-me-tous-singenis-tis-merkel/
Του Αρχισυντάκτη του GRnea
Η κρίση χρέους και τα χαρακτηριστικά του ευρωπαίου ταξιδιώτη...
Ταξιδεύοντας με απευθείας πτήση «charter» από την Ελλάδα προς στη Γερμανία, δύο πράγματα είναι που μου κάνουν πάντοτε εντύπωση. Το πρώτο είναι γλωσσολογικό. Έχω μια μικρή αλλεργία στη γερμανική γλώσσα και στο γεγονός ότι, ενώ ο πιλότος προσπαθεί να μιλήσει αγγλικά, κανείς άλλος δεν το κάνει. Το δεύτερο είναι η υπακοή των Γερμανών κάθε ηλικίας σε οτιδήποτε τους πει το προσωπικό καμπίνας, χωρίς να χρειάζεται να το επαναλάβει.
Οι πτήσεις «charter» έχουν ένα θετικό και ένα αρνητικό. Συνήθως είναι φθηνότερες. Από την άλλη οι επιβάτες συνήθως προέρχονται από μία μόνο χώρα. Έχοντας ταξιδέψει με αντίστοιχες πτήσεις από το Ηνωμένο Βασίλειο προς την Ελλάδα, ήταν ξεκάθαρη η διάθεση των ξένων ταξιδιωτών. Οι περισσότεροι ήταν μεθυσμένοι πριν την προσγείωση, χωρίς αυτό να είναι ατύχημα. Είναι καθαρή επιλογή, αφού οι περισσότεροι Βρετανοί έρχονται για να πιουν και να κάνουν «γουρουνιές», εκμεταλλευόμενοι την υψηλή ανεκτικότητα στα Ελληνικά νησιά. Για να επιταχύνουν το επιθυμητό και να μειώσουν το κόστος, ελέω τιμών αεροπλάνου, συνδυάζουν τη μπύρα (συνήθως Carlsberg) με τα σοκολατάκια. Χωρίς να το έχουν μελετήσει επιστημονικά, σίγουρα η συνήθεια αυτή είναι αποτέλεσμα «εμπειρικών μετρήσεων»… Η ζάχαρη σε κάνει «κουδούνι»…
Enzo Bonanno. Ο Ιταλός ιατρός που μένει στη Λέρο και νοιάζεται για την ιστορία της!
Κάμερα - Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Μετά το πέρας της συζήτησης που είχα με τον Γιάννη Παραπονιάρη http://www.ribandsea.com/face/1949-to-idiotiko-polemiko-mouseio-tou-gianni-paraponiari-sti-lero τον ακολούθησα στην επίσκεψη που είχε προγραμματίσει να κάνει με τα μέλη του Ελληνο - Ιταλικού Πολιτιστικού Συλλόγου της Λέρου σε μια από τις κατεστραμμένες πυροβολαρχίες του νησιού, στη θέση Διαπόρι, ανατολικά του Ξηρόκαμπου.
Κακοτράχαλο μονοπάτι - δεν τον λες δρόμο - μετά την Παναγιά την Καβουράδενα. Βατός μόνο από τετρακίνητα αυτοκίνητα και δίτροχα. Η θέα από τα υψώματα αυτά, ανάμεσα στη Λέρο και την Κάλυμνο, εντυπωσιακή. Θέση ιδανική για την πυροβολαρχία με τον κωδικό PL 388, την έδρα της Νότιας Ναυτικής Διοίκησης. Κύριος στόχος της εκδρομής των Ιταλών επισκεπτών ήταν ο στρατώνας του προσωπικού, τον οποίο μεταξύ των ετών '43 και '45 χρησιμοποιούσαν οι Γερμανοί. Οι εσωτερικοί τοίχοι του εγκαταλελειμμένου κτιρίου είναι διακοσμημένοι με μια σειρά από τοιχογραφίες που κυμαίνονται από σχέδια σε ύφος καρτούν έως αναπαραγωγές του Brueghel και οι οποίες, ως εκ θαύματος, σώζονται σε άριστη κατάσταση!
Ούτως η άλλως ποτέ δεν θέλαμε θλιμμένους στη γιορτή μας...
Του Άρη Χατζηστεφάνου.
Βάρκιζα τέλος ή Βάρκιζα 2.0;
Οι περισσότεροι πολιτικοί αρχηγοί, μιλώντας την Παρασκευή στη Βουλή, υποστήριξαν ότι είχαν ραντεβού με την ιστορία. Πρέπει, όπως έλεγε και Θ. Μικρούτσικος, να είναι πολύ τσούλα αυτή η ιστορία, που βγαίνει ραντεβού με τόσο κόσμο.
Το πραγματικό πρόβλημα, όμως, στη σχέση μαζί της είναι ότι σε καλεί σε ιστορικές συγκρίσεις. Και η συμφωνία, την οποία προσφέρει η κυβέρνηση στους δανειστές, παραπέμπει άμεσα στη Βάρκιζα.
Κάθε κείμενο συνθηκολόγησης αποτυπώνει τους όρους υποταγής του ηττημένου. Η ιδιαιτερότητα της Βάρκιζας είναι ότι αποτύπωνε τους όρους υποταγής μιας Ελλάδας που δεν είχε χάσει τη μάχη και δήλωνε έτοιμη να πολεμήσει.
Τηρουμένων όμως των αναλογιών αυτό δεν έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ; Είχε στα χέρια του αποδείξεις ότι δεν οφείλει να πληρώσει ένα παράνομο και απεχθές χρέος και κουβαλούσε στις αποσκευές του την πανίσχυρη λαϊκή εντολή ενός δημοψηφίσματος – αποφάσισε όμως να μη δώσει τη μάχη.
Το ιδιωτικό πολεμικό μουσείο του Γιάννη Παραπονιάρη στη Λέρο.
Επιμέλεια συνέντευξης : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Βίντεο - μοντάζ : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Μουσική τίτλων : Γιώργος Ρήγος.
Το πολεμικό μουσείο της Λέρου, που στεγάζεται στο τούνελ της Μερικιάς, το γνώριζα. Αυτό που δεν γνώριζα είναι ότι υπάρχει άλλο ένα πολεμικό μουσείο στη Λέρο, που είναι όμως το εξαιρετικό αποτέλεσμα μιας πολύχρονης προσπάθειας ενός ιδιώτη. Του Γιάννη Παραπονιάρη. Και ενώ η είσοδος στο τούνελ της Μερικιάς επιτρέπεται με την καταβολή ενός συμβολικού εισιτηρίου τριών έστω ευρώ, στο πολεμικό μουσείο του Γιάννη Παραπονιάρη η είσοδος είναι ελεύθερη! Αυτό από μόνο του αιφνιδιάζει ευχάριστα τον επισκέπτη, ιδίως όταν ακούσει από τα χείλη του Γιάννη Παραπονιάρη ότι στην πολύχρονη προσπάθειά του δεν βρήκε καμμία ανταπόκριση ούτε έλαβε κάποια βοήθεια από την πλευρά της Πολιτείας ή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Motherfucker Schäuble!
Πηγή : http://www.rizopoulospost.com/motherfucker-schauble/
Του Σπύρου Ριζόπουλου.
Ακούγοντας χθες τον Σόιμπλε να μεταφέρει ο ίδιος μια συνομιλία του με τον αμερικανό ομόλογό του Τζακ Λιου, πραγματικά νοστάλγησα την εποχή που η Ανατολική Γερμανία ήταν υπό ρωσική κατοχή. Είναι προφανές πως η γερμανική ηγεσία δεν μαθαίνει τίποτα από την ιστορία και για αυτό μπαίνει στον πειρασμό να την επαναλάβει, με κάθε κόστος. Είναι αυτό που λέμε «πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι».
Μεταξύ σοβαρού και αστείου , ο Σόιμπλε πρότεινε στους Αμερικανούς να πάρουν την Ελλάδα και να δώσουν στη Γερμανία το Πουέρτο Ρίκο. Προσωπικά θα ήμουν ευτυχής αν συνέβαινε κάτι τέτοιο αλλά προφανώς η δήθεν χιουμοριστική ατάκα του Σόιμπλε δεν είχε στόχο την προσωπική μου ευτυχία.
Στην "πετυχημένη" Πορτογαλία δεν κάνουν ουρές για 60 ευρώ αλλά για ένα πιάτο φαί!
Έχετε ακούσει ότι οι μεταρρυθμίσεις πέτυχαν στην Πορτογαλία. Ίσως αυτό να δείχνουν οι αριθμοί. Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη.
Στη φωτογραφία που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, η ουρά που βλέπετε δεν είναι από την Αθήνα σε κάποιο ΑΤΜ.
Είναι από το λιμάνι του Πόρτο, τη Δευτέρα, όπου εκατοντάδες πολίτες στάθηκαν στην ουρά για να πάρουν ένα πιάτο φαγητό. Συσσίτιο, δηλαδή.
Αυτό είναι το γερμανικό όνειρο για τον ευρωπαϊκό νότο. Πείνα και εξαθλίωση. Όμως, η ξεκάθαρη αντιμνημονιακή θέση που επιβάλλεται από τη λογική και το εθνικό συμφέρον, δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση τα εγκληματικά λάθη του Γιάνη Βαρουφάκη στη διαπραγμάτευση με τους εταίρους.
Αλήθεια, γιατί η κυβέρνηση επί πέντε μήνες δεν προετοίμασε τον λαό και την πατρίδα; Γιατί η κυβέρνηση δεν πρόβλεψε, έστω ως σενάριο, το κλείσιμο των τραπεζών; Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα έχει καταρρεύσει η πραγματική οικονομία και η κυβέρνηση προσπαθεί να υπογράψει νέο μνημόνιο, γιατί η κυβέρνηση - όπως παραδέχτηκε και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος - ήταν άπειρη και δεν είχε σχέδιο.
Μόνο που την απειρία και την έλλειψη στρατηγικής την πληρώνουμε εμείς. Κανείς από τους κυβερνώντες δεν στερείται τίποτα...
Σε καίει η καυτή πατάτα Αλέξη; Ας πρόσεχες και μαζί με σένα κι' εμείς!
Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Το δις εξαμαρτείν ουκ εστίν ανδρός σοφού, έλεγαν οι αρχαίοι και σοφοί ημών πρόγονοι. Παρ' όλα αυτά, 2.500 χρόνια μετά, εμείς ούτε τους ακούμε ούτε τους δίνουμε πια σημασία, προκαλώντας την επανάληψη της ίδιας τραγωδίας. Και ας μη νομιστεί ότι βγάζω την ουρά μου απ' έξω! Στο ξεκίνημα τουλάχιστον αυτής της ιστορίας. Γιατί το 1981 έδωσα βάση στον Ανδρέα, και συμφωνούσα μαζί του όταν τοποθετούσε την Ε.Ο.Κ. και το ΝΑΤΟ στο ίδιο συνδικάτο. Τον πίστεψα όταν υπεσχέθη ότι θα έδιωχνε τις βάσεις. Τον εκτίμησα όταν απεκάλεσε τους υπερήλικες ψηφοφόρους "υπερήφανα γηρατειά". Δάκρυσα όταν τον άκουσα να υπόσχεται ένα καλύτερο αύριο για τους νέους. Ένοιωσα εθνικά υπερήφανος όταν τον άκουσα να δηλώνει πως η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες. Πίστεψα την υπόσχεσή του για "αλλαγή". Έδωσα βάση σε όλα αυτά, το ομολογώ, και τον ψήφισα. Νέος ήμουν όμως τότε, με την ορμή των 29 μου χρόνων, οργισμένος για τα ρουσφέτια, το αστυνομικό κράτος, τον γαργαντούα του δημοσίου τομέα, τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, την γραφειοκρατία, τους σκυφτούς δημοσιογράφους "συναδέλφους" μου και τους δικαστές, έξαλλος με τα λαμόγια και τους μεγαλοεργολάβους που έβαζαν χέρι, χωρίς αιδώ, στο βάζο με το νερατζάκι. Ντροπή για τους αστυνομικούς που, αντί να καίνε τα ναρκωτικά, τα πουλούσαν για να "συμπληρώσουν" το μεροκάματο.
Από τις Ακυβέρνητες Πολιτείες του Τσίρκα στην Ακυβέρνητη Πολιτεία του Τσίπρα.
Γράφει ο Πλάτων Τήνιος (οικονομολόγος, επίκουρος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς).
Μόνιμη επωδός στις αναλύσεις των τελευταίων ημερών είναι ότι δεν υπάρχει προηγούμενο για αυτό που γίνεται. Όμως εμείς, οι Αιγυπτιώτες, θυμούμαστε τις τελευταίες μέρες της δικής μας Αλεξάνδρειας: την επιβολή ελέγχων στο συνάλλαγμα, τα προβλήματα στις μετακινήσεις, τη διάχυτη αβεβαιότητα. Και μετά από τα απειλητικά σύννεφα ήλθαν τα έκτακτα μέτρα, και τέλος η διασπορά των Αλεξανδρινών σε όλο τον κόσμο. Καθώς η κρίση βαθαίνει, το κλίμα θυμίζει σε κάποιους από εμάς ημέρες που ζήσαμε στις αρχές του ’60.
Προχτές πήγα να δώ τους δύο πιο αγαπημένους Αλεξανδρινούς φίλους των γονιών μου. Με τα παιδιά τους μεγαλώσαμε μαζί. Μια εποχή που καθώς εκείνοι μετράγανε τις τελευταίες μέρες της παλιάς τους ζωής, η πόλη μας άδειαζε από Ελληνες. Σήμερα, στα 90 τους, με σφριγηλό μυαλό και ολοζώντανες αναμνήσεις, μας θύμησαν τη δική μας Αλεξάνδρεια του 1963.