Rib and Sea

Πηγή : thalamofilakas.blogspot.gr/

Οταν κάποιος ρώτησε τον Βασιλιά της Σπάρτης Δημάρατο, γιατί οι Σπαρτιάτες θεωρούν άτιμους αυτούς που πετούν την ασπίδα τους και όχι αυτούς που πετούν τις περικεφαλαίες και τους θώρακες, αυτός απάντησε: “Γιατί τις περικεφαλαίες και τους θώρακες τους φορούν για δική τους προστασία, ενώ την ασπίδα την κρατούν για να υπερασπίσουν την από κοινού παράταξη.”
Πλούταρχος (Αποφθέγματα Λακωνικά, 220 Α).

Έμφραγμα, προ ολίγου, στον δρόμο μπροστά απ' το Καλλιμάρμαρο. Ώρα 7 το απόγευμα της Πέμπτης 6 Σεπτεμβρίου του 2012. Καινούργιο, τάχα, επεισόδιο σε μια εποχή συνεχών επιθέσεων εκ μέρους των γερμανοτσολιάδων του ελληνικού Κυνοβουλίου εις βάρος του εντολέως και κυρίαρχου λαού; Όχι βέβαια. Απλώς σήμερα δεν είναι ο λαός που διαμαρτύρεται, αλλά αυτοί που έως τώρα τον κτυπούσαν και του έριχναν χημικά και δακρυγόνα! Οι ένστολοι! Τα Σώματα Ασφαλείας! Σήμερα δεν είναι ο λαός που διαμαρτύρεται, αλλά αυτοί που έως τώρα αδιαφόρησαν για τις κατάφωρες παραβιάσεις του Συντάγματος και των νόμων. Οι δικαστικοί! Καθυστερημένη εκδήλωση των αντανακλαστικών αμφοτέρων, αστυνομικών τε και δικαστικών, οι οποίοι βλέπουν τώρα να μπαίνει χέρι και στον δικό τους μισθό, και ξεσηκώνονται.

"Βρέχει με απόλυτη ειλικρίνεια. Άρα δεν είναι φήμη, ο ουρανός υπάρχει, και δεν είναι το χώμα λοιπόν η μόνη λύση, όπως ισχυρίζεται ο κάθε τεμπέλης νεκρός".

Κική Δημουλά

Η Κική Δημουλά είναι ποιήτρια και γεννήθηκε στην Αθήνα το 1931. Είναι τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στον τομέα της ποίησης. Το πατρικό της όνομα είναι Βασιλική Ράδου και κατοικεί στην Αθήνα. Το 1952 παντρεύτηκε τον ποιητή και πολιτικό μηχανικό Άθω Δημουλά, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά, τον Δημήτρη (1956) και την Έλση (1957). Εργάστηκε ως υπάλληλος στην Τράπεζα της Ελλάδος από το 1949 έως και το 1973.

Κείμενο, βίντεο, φωτογραφίες : Μπάμπης Κωνσταντάτος.

Για να πω την αλήθεια, όταν αποφάσισα να τα "χώσω χοντρά" για να πάρω αυτό το όχημα, πίστευα ότι η χρήση του θα ήταν καθαρά χειμωνιάτικη. Κι' αυτό γιατί όταν έχεις μάθει τα τελευταία 35 χρόνια κάθε καλοκαίρι να καβαλάς το φουσκωτό και να χάνεσαι στο Αρχιπέλαγος, σε τι μπορεί να σου φανεί χρήσιμο αυτό το τροχήλατο σπιτάκι; Έλα, όμως, που η ζωή στα φέρνει όπως αυτή γουστάρει, και κάποτε έρχεσαι μπροστά στο δίλημμα: Πού να πας και τι να  αφήσεις;

Έτσι, όσα είχα κανονίσει και με βόλευαν κάποια στιγμή άρχισαν να γίνονται δυσβάστακτα και αν σ’ αυτό φταίω κι εγώ… καλά να πάθω. Τέλος πάντων δεν θα πρέπει να παραπονιέμαι, αφού ακόμα έχω την τρελοcamperα και την χαίρομαι όπως της αξίζει αυτής αλλά και της αφεντιάς μου (διάολε, 35 χρόνια δουλειάς με ένσημα είναι αυτά). Χωρίς φουσκωτό, λοιπόν, φέτος είπα να πάρω την εθνική (τον κακό της τον καιρό για εθνική) Αθηνών-Πάτρας, και να πάω να κάνω  μερικά μπάνια στην παραλία της Καλογριάς που βρίσκεται καμιά 40ριά χιλιόμετρα μετά την Πάτρα και είναι πανέμορφη. Είχα μάθει πως εκεί είχε στήσει και ένα «καμπεροκάμπινγκ» ο φίλος ο Γιώργος Παναγούλιας και σκέφτηκα ότι καλά θα είναι να έχω  εξασφαλισμένες  τις ανέσεις της σκιάς, του νερού, του ρεύματος και, φυσικά, της ασφάλειας, αντί του πολύ μικρού αντιτίμου των 10 ευρώ τη μέρα.

Από το ελεύθερο αυτό διαδικτυακό βήμα έχω πολλάκις αναφερθεί στο κίνημα κατά των διοδίων, όπως τουλάχιστον αυτό ξεκίνησε πριν από τρία περίπου χρόνια. Και δεν περιόρισα την αναφορά μου στην ανάρτηση άρθρων, βίντεο και φωτογραφιών, αλλά έλαβα μέρος, σαν ενεργό μέλος του κινήματος, και σε ανοικτές συνελεύσεις επιτροπών, καταλήψεις, ανοίγματα διοδίων και διαδηλώσεις. Ποια ήταν όμως η πορεία του κινήματος κατά την διάρκεια του τελευταίου έτους, οπότε και παρουσιάστηκαν σημάδια καρεκλολαγνείας, διχαστικών τάσεων, αποσύνθεσης και κομματικής σκοπιμότητας;