Rib and Sea
|
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
Η πριγκήπισσα της άγονης γραμμής.
Τον Νοέμβριο του 2010 βρέθηκα στην ακριτική Κάσο για να ασκήσω το εκλογικό μου δικαίωμα. Δημοτικές εκλογές γαρ. Είχα λοιπόν τότε την ευκαιρία να δω και να φωτογραφίσω την παρθενική καθέλκυση ενός σκάφους που σίγουρα θα ζήλευαν πολλά φημισμένα ναυπηγεία. Το κουφάρι μιας Ιταλικής 25μετρης γάστρας "Velmare" μεταμορφώθηκε στα χέρια ενός ταλαντούχου Κασιώτη σε μια όμορφη "πριγκήπισσα" που έχει κλέψει τις καρδιές των ακριτών του νοτιοανατολικού Αιγαίου. Μια ναυπήγηση που ολοκληρώθηκε στον ανοικτό χώρο του παλιού καρνάγιου στη θέση Βλυχά της Κάσου, χωρίς τις ανέσεις, τις ευκολίες και τον μηχανολογικό εξοπλισμό που απαιτεί η ναυπήγηση ενός κρούϊζερ με τις εξαιρετικές ποιοτικές προδιαγραφές της "Κασιώτισσας πριγκήπισσας".
Πώς δεν κόπηκαν οι λέξεις...
Του Νίκου Δήμου.
1. Πώς κόπηκε ο Αριστοτέλης.
Πριν καν γεννηθεί το δεύτερο παιδί της οικογένειας Γεωργίου ονομαζόταν Ελένη – επειδή οι γονείς του ελπίζανε πως θα ήταν κορίτσι. Είχαν ήδη ένα γιο δύο ετών. Όταν ο γιατρός τους είπε πως θα είναι αγόρι, δεν είχαν έτοιμο όνομα. Είχαν όμως έτοιμο νονό, τον φίλο τους κύριο Αριστόξενο που ήταν πρύτανης στο πανεπιστήμιο – και είχε ζητήσει να βαφτίσει το νέο απόκτημα της οικογένειας.
Ο νονός, σοφός καθηγητής της φιλοσοφίας, είχε μανία με τους αρχαίους φιλοσόφους – ιδιαίτερα με τον Αριστοτέλη. Όταν λοιπόν οι Γεωργίου του μίλησαν για τον δεύτερο γιο τους, αυτός είπε αμέσως: «Θα του δώσω ένα δοξασμένο όνομα! Θα τον ονομάσω Αριστοτέλη!».
Αναζητείται ένας νέος Παπαμικρόπουλος για την... Ανάσταση!
Αγαπητέ κύριε διευθυντά.
Έχουμε μεγάλο χρονικό διάστημα να επικοινωνήσουμε, γραπτώς, και αυτό μου έλειψε. Βλέπετε, όχι μόνο δεν είχα την δική σας οικονομική δυνατότητα να διαφεύγω από το κλεινόν άστυ δι' αυτοκινουμένου, αλλά συνάμα, καθημερινώς, προσπαθώ να καθυποτάξω τις εξτρεμιστικές ιδέες οι οποίες περνούν αδιακόπως από τον εγκέφαλο μου, σχετικώς με την στάση μου έναντι των ηγητόρων μας, οι οποίοι ξεπερνώντας κάθε φύσεως εμπόδιο, μετατρέπουν αυτή την χώρα σε τόπο μοναδικό στην παγκόσμια ιστορία.
Έχουμε μεγάλο χρονικό διάστημα να επικοινωνήσουμε, γραπτώς, και αυτό μου έλειψε. Βλέπετε, όχι μόνο δεν είχα την δική σας οικονομική δυνατότητα να διαφεύγω από το κλεινόν άστυ δι' αυτοκινουμένου, αλλά συνάμα, καθημερινώς, προσπαθώ να καθυποτάξω τις εξτρεμιστικές ιδέες οι οποίες περνούν αδιακόπως από τον εγκέφαλο μου, σχετικώς με την στάση μου έναντι των ηγητόρων μας, οι οποίοι ξεπερνώντας κάθε φύσεως εμπόδιο, μετατρέπουν αυτή την χώρα σε τόπο μοναδικό στην παγκόσμια ιστορία.
Καινούργιο μηχάνημα με παλιά ανταλλακτικά, δεν γίνεται.
Η χώρα οδηγείται, για άλλη μια φορά, σε εκλογές και οι υποψήφιοι των κομμάτων και των... αποκομμάτων περιφέρονται στο διαδίκτυο (μια που λόγω οπωροκηπευτικών και γιαουρτιών δεν τολμούν πια να βγουν στους δρόμους ή στα μπαλκόνια) προσπαθώντας να αποσπάσουν ένα ψηφουλάκι ώστε να συνεχίσουν οι παλαιοί, και να αρχίσουν οι νέοι, το μεγάλο φαγοπότι. Ένας από αυτούς τους νέους, παλιός ωστόσο γνώριμος από τη γειτονιά που μεγάλωσα και αναμεμιγμένος, μέχρι πρότινος, στα δημοτικά πράγματα του Δήμου Πειραιά, μου έστειλε πρωί πρωί το ακόλουθο μήνυμα. Απολαύστε το : Κίναρος. Καραβοφάναρο στο Αιγαίο.
Κείμενο - Βίντεο - Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Φωτογραφίες : Μπάμπης Κωνσταντάτος.
Ένας βράχος στη μέση του Αιγαίου, η Κίναρος, και πάνω του δύο ψυχές. Ο Μικές και η σύζυγός του Ειρήνη, συνεχιστές μιας οικογενειακής παράδοσης, θαρρείς, που θέλει στη βραχονησίδα να κατοικεί μονίμως η οικογένεια των Θηραίων. Είχα γνωρίσει για πρώτη φορά το ζευγάρι των ηλικιωμένων γονιών της Ειρήνης, τον Γιώργο και την Ακαθή Θηραίου, γύρω στις αρχές της δεκαετίας του '80. Τότε που περιπλανιόμασταν με φουσκωτά σκάφη, σε όλα τα μήκη και πλάτη του Αιγαίου, αναζητώντας πότε κάποιο ψαρότοπο και πότε λίγη περιπέτεια.
Φεύγω προτού αρχίσω να ψάχνω την τροφή μου στα σκουπίδια...
Βουβό κλάμα, απειλητική σιωπή, βλέμματα χαμένα, ελάχιστες συζητήσεις, προβληματισμός, αμηχανία, λουλούδια και κεριά αναμένα γύρω από το μεγάλο δένδρο της πλατείας Συντάγματος όπου το πρωί άφησε την τελευταία του πνοή ένας ηλικιωμένος φαρμακοποιός που θέλησε με ένα όπλο να δώσει τέλος στη ζωή του και, συγχρόνως, να αφήσει σαν παρακαταθήκη ένα συμβολικό μήνυμα. "Δεν θέλω να γίνω βάρος στα παιδιά μου. Φεύγω προτού αναγκαστώ να ψάχνω την τροφή μου στα σκουπίδια"...Μια συζήτηση με τον Δήμαρχο Αμοργού κ. Νικήτα Ρούσσο.
Συνδικαλιστής, από τα φοιτητικά του χρόνια, γιατί είχε αυτό το "σκουλήκι" μέσα του από μικρός, όπως λέει ο ίδιος. Φαρμακοποιός, στο Ηράκλειο της Κρήτης, τα τελευταία 35 χρόνια. Δήμαρχος Αμοργού, που εξελέγη μάλιστα με διαφορά μίας ψήφου από τον δεύτερο στις τελευταίες δημοτικές εκλογές! Πρόκειται για τον κ. Νικήτα Ρούσσο ο οποίος με δέχθηκε στο γραφείο του, κατά την διάρκεια της πρόσφατης παραμονής μου στο όμορφο νησί, και συζήτησε μαζί μου πάνω σε θέματα που αφορούν τον "Καλλικράτη" και την Αμοργό. "Μας στενοχώρησε πολύ ο Καλλικράτης. Για να καταλάβεις τη διαφορά, αν ο Καποδίστριας ήταν μια φορά γραφειοκρατικός, ο Καλλικράτης είναι δέκα!", λέει ο Δήμαρχος με έμφαση, και συνεχίζει : "Και τα προβλήματα μεγαλώνουν γιατί, εκτός όλων των άλλων, υπάρχει και έλλειψη προσωπικού".
Ιδού όμως ολόκληρη η συζήτηση που είχα με τον Δήμαρχο Αμοργού κ. Νικήτα Ρούσσο. Μια συζήτηση που διανθίζεται και με όμορφα πλάνα απ' το γραφικό αυτό νησί των Κυκλάδων.
Η "ΑΝΕΚ LINES" χρυσός χορηγός του Ποδηλατικού Ομίλου "ΤΑΛΩΣ-ΑΝΕΚ LINES"
Η "ΑΝΕΚ LINES" ανανέωσε τη χρυσή χορηγία με τον "Ποδηλατικό Όμιλο ΤΑΛΩΣ- ANEK LINES", συνεχίζοντας μια παράδοση στήριξης των πολυδιακεκριμένων αθλητών του Συλλόγου, που αριθμεί, πάνω από δέκα χρόνια αγαστής συνεργασίας. Επιβραβεύοντας τις προσπάθειες των πρωταθλητών Ελλάδος για το 2011, η "ΑΝΕΚ LINES" παραμένει συμπαραστάτης και συνοδοιπόρος του "ΤΑΛΩΣ – ANEK LINES" έως το Μάιο του 2014.Οι αθλητές του "ΤΑΛΩΣ- ΑΝΕΚ LINES", με υπευθυνότητα και σταθερά βήματα έχουν καταφέρει να κατακτήσουν πάνω από 1500 μετάλλια και κύπελλα, τα τελευταία δέκα χρόνια, κάνοντας υπερήφανους όχι μόνο τους Χανιώτες αλλά και όλους τους Έλληνες με τις διακρίσεις τους σε τοπικούς, εθνικούς και παγκόσμιους αγώνες.
Αμοργός. Σε φόντο γαλάζιο...
Ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος ταξίδευσε τον Μάϊο του 2007 με camper στην Αμοργό και απαθανάτισε με την κάμερά του τις ομορφιές του Κυκλαδίτικου νησιού.
Θυμάμαι ακόμη με νοσταλγία εκείνο το ταξίδι μας στην Αμοργό, τον Μάϊο του 2007, που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της τηλεοπτικής εκπομπής μου με τίτλο "Σε φόντο γαλάζιο". Τότε που, με έκπτωση 50% από την "Blue Star Ferries" στα εισιτήρια του αυτοκινούμενου και του μικρού φουσκωτού μας, είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ τον Μικέ και την Ειρήνη στην Κίναρο, αποπλέοντας απ' την Αιγιάλη με το "Olympic" 3,80 του Στεφανίδη. Είχαμε περάσει αρκετές φορές μέχρι τότε από την Αμοργό, όλες εν πλω, με φουσκωτό σκάφος προς και από τα Δωδεκάνησα. Ποτέ όμως δεν είχαμε παραμείνει περισσότερο από λίγες ώρες ώστε να μας δοθεί ο χρόνος να την γνωρίσουμε καλύτερα.
Λιμενοφύλακες βασιλικότεροι του βασιλέως!
Κατά την πρόσφατη ολιγοήμερη παραμονή μου στην Αμοργό συνέβη ένα περιστατικό που καταδεικνύει το μέγεθος του στρουθοκαμηλισμού, της γραφειοκρατίας, της άγνοιας και της υποκρισίας των Ελληνικών Αρχών, και δη των λιμενοφυλάκων, στην προκειμένη περίπτωση. Όσο λοιπόν ο Αχμέτ (υπάλληλος του Δήμου Αμοργού) τροφοδοτούσε το αυτοκινούμενο με νερό, στο λιμάνι των Καταπόλων, εγώ βρήκα την ευκαιρία να τραβήξω μερικές φωτογραφίες. Πρόσεξα ότι κάποιος με παρακολουθούσε από το μπαλκόνι του Λιμενικού Σταθμού, αλλά δεν έδωσα σημασία. Λίγη ώρα αργότερα, όμως, και ενώ είχα παρκάρει σε έναν ανοικτό χώρο στάθμευσης λίγο πριν το Ξυλοκερατίδι, ένας λιμενοφύλακας κτύπησε την πόρτα του camper. Του άνοιξα και τότε διεμοίφθη μεταξύ μας η ακόλουθη στιχομυθία: