Rib and Sea

Διαβάστε σ' ένα "άσχετο" διαδικτυακό περιοδικό της θάλασσας, όπως είναι αυτό, την εκπληκτική επιστολή και, συγχρόνως, την κραυγή απελπισίας ενός Έλληνα ακρίτα, του Γιώργου Αποστολόπουλου, η οποία δημοσιεύτηκε ήδη στο forum "Τα Νέα on line" http://forum.tanea.gr/viewtopic.php?p=1581&sid=cade7bc6247de7a1369f8fd5d0d40e6f

"Προς τον κ. Υπουργό Δικαιοσύνης, διαφάνειας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Φέρρες, 10 Ιουνίου 2010.     

Κύριε Υπουργέ,

Ονομάζομαι Γιώργος Αποστολόπουλος και ζω, σήμερα, στον Έβρο. Μέχρι πριν από επτά χρόνια ζούσα στην Κομοτηνή, όπου διατηρούσα, και εργαζόμουν σκληρά σ'αυτή, μια μικρή επιχείρηση παροχής υπηρεσιών ασφαλείας (security), η οποία βούλιαξε το 2003 κάτω απ' το βάρος μιας άσχημης συγκυρίας προσωπικών λαθών και λανθασμένων επιλογών, μιας άσχημης περιπέτειας με την υγεία μου, ψεύτικων υποσχέσεων εκ μέρους της πολιτείας και νόμων φτιαγμένων έτσι που να μη μ'αφήσουν ν'αναπτυχθώ παραπάνω από όσο χρειαζόταν για να μπορώ να πληρώνω τις υποχρεώσεις μου προς το δημόσιο.

Αγαπητέ κ. διευθυντά.

Παρακολουθώντας (με μεγάλη πια δυσκολία) τις δηλώσεις πολιτικών στα μέσα μαζικής εξαπατήσεως (ΜΜΕ), διαβάζοντας τις αναφορές διαφόρων αθλητικών συντακτών (λάθρα οφείλω να ομολογήσω), αλλά και βλέποντας, με καλή διάθεση ομολογώ, τις απολύτως φυσικές επανακάμψεις στα φυσικά τους πόστα διαφόρων δίποδων έλλογων οργανισμών, προσπάθησα να συντάξω τις παρακάτω γραμμές, προσπαθώντας να αποτυπώσω γραπτά τον ιδιότυπο προσδιορισμό του Έλληνα τσάμπα μάγκα. Εάν τελικώς το κατόρθωσα, δεν γνωρίζω. Το αφήνω στη δική σας κρίση και εμπειρία.

Χθες, που λέτε, δουλειά δεν είχε ο διάολος (εγώ είμαι αυτός) και πήγε στην πορεία. Διότι, όταν έχεις δουλειά, χρήματα, ασφάλεια, αισιοδοξία, ελπίδα για το αύριο, τίμιους πολιτικούς και δημοσιογράφους και λίγη βενζίνη για να βγάλεις τον καϋμό σου σεργιάνι στο πέλαγος, δεν πας στις πορείες. Ενώθηκα λοιπόν στο ύψος του Πολυτεχνείου με όλο εκείνο το πολύχρωμο ανθρώπινο ποτάμι και, χωρίς να το καταλάβω, άρχισα να φωνάζω κι' εγώ συνθήματα και να βγάζω φωτογραφίες. Θυμήθηκα τα φοιτητικά μου χρόνια, που δεν πρόλαβα να τα ζήσω κι' αυτά και να τα χαρώ, με τη φαεινή ιδέα που είχα να κάνω διακοπή της αναβολής μου και να πάρω το πτυχίο μου μαζί με το απολυτήριο του στρατού. Δεν με έπαιρνε βλέπετε να παραστήσω τον τρελλό και να γλυτώσω εκείνους τους τριάντα δύο μήνες, όπως έκανε ο μεγάλος "Ταρζάν"...

Αναρωτιέστε εάν οι ένοχοι πολιτικοί και τα τσιράκια τους, αυτοί που τα πήραν δηλαδή "χοντρά" και ευθύνονται για το δημόσιο χρέος και την κατάντια της χώρας, θα αποκαλυφθούν κάποια μέρα, θα λογοδοτήσουν και θα επιστρέψουν τα κλοπιμαία; Ε λοιπόν, μην αναρωτιέστε, γιατί είναι μαθηματικώς βέβαιον ότι ούτε θα αποκαλυφθούν, ούτε θα λογοδοτήσουν, ούτε θα επιστρέψουν τα κλοπιμαία. Και πού το ξέρεις εσύ; θα μου πείτε. Το ξέρω γιατί διαθέτω, απλώς, κοινό νου. Αυτόν που δεν κατάφεραν τόσα χρόνια να μου στερήσουν οι νερατζοκλέφτες, με τα ψέματα, τις κάλπικες υποσχέσεις και τις θεατρινίστικες εμφανίσεις τους στα παράθυρα των μέσων της μαζικής μας εξαθλίωσης. Και δεν μου τον στέρησαν, γιατί τον είχα σε διαρκή επιφυλακή, σκεπτόμενος απλώς και αντιδρώντας στην απομόνωση. Διαβάστε λοιπόν, γιατί είμαι βέβαιος ότι αυτοί που τα πήραν, και αυτοί που συνεχίζουν να τα παίρνουν (γιατί αυτού του είδους τα φαγοπότια δεν έχουν τελειωμό) δεν πρόκειται να αποκαλυφθούν, να λογοδοτήσουν και να επιστρέψουν βεβαίως τα κλοπιμαία.

Αφιερωμένο στον φίλο και αδελφό μου, Ιπτάμενο Ανθυποσμηναγό ΓΕΡΑΣΙΜΟ ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟ, ο οποίος πέταξε για τη γειτονιά των αγγέλων στις 29 Ιουνίου του 1982, αλλά παραμένει (και θα παραμείνει) αθάνατος στο μυαλό και στην ψυχή μου.

Αγαπητέ κ. διευθυντά.

Μπορεί σαν σήμερα το 1874, να δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Καιροί" το περίφημο άρθρο του Χαρίλαου Τρικούπη με τίτλο "Τις πταίει;". Μπορεί, σαν σήμερα, το 1946 να δημοσιεύτηκε στον "Ριζοσπάστη" κύριο άρθρο του τότε ηγέτη του ΚΚΕ με τίτλο "Τραβάμε για εμφύλιο πόλεμο". Μπορεί, σαν σήμερα, το 1949 η Νότιος Αφρική να επέβαλε το "Απαρτχάϊντ’". Μπορεί, σαν σήμερα,  το 1958 η Βραζιλία να κατέκτησε το 6ο παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου. Μπορεί, σαν σήμερα, το  1979 η Ελληνική Βουλή να επικύρωσε την ένταξή μας στην ΕΟΚ. Μπορεί, σαν σήμερα, το 1981 η κυρία Σαρρή να έλαβε το πρώτο βραβείο λογοτεχνίας, αλλά εγώ, σαν σήμερα, θα προσπαθήσω, με τις περιορισμένες μου γνώσεις και μέσα από ένα κείμενο, να τιμήσω τη μνήμη του αδελφού και φίλου μου ανθυποσμηναγού Γεράσιμου Γερολυμάτου.