Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Και συμπληρώνω εδώ τον τίτλο : Αν όχι, δεν έχετε φάει τίποτε!
Η Σίφνος φημίζεται για αρκετά πράγματα. Ένα από αυτά είναι η ρεβυθάδα. Το μαγείρεμα δηλαδή των ρεβυθιών με ολοήμερο ψήσιμό τους στον ξυλόφουρνο. Και αν η ρεβυθάδα έγινε γνωστή και αγαπήθηκε από τους επισκέπτες της Σίφνου - γιατί οι Σιφνιοί την τρώνε κάθε εβδομάδα - οφείλεται, κατά ένα μεγάλο μέρος, στον αείμνηστο Σίμο Ποδοτά, τον ιδιοκτήτη του ομώνυμου εστιατορίου στις Καμάρες, που διατηρεί ακόμη το όνομά του.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Ο Παύλος Μπακογιάννης, βουλευτής της ΝΔ - και επί θυγατρί γαμβρός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος αδυνατούσε να σχηματίσει κυβέρνηση παρά τις 3 συνεχόμενες εκλογικές νίκες, επειδή το ΜΠΑΤΣΟΚ είχε φροντίσει προς τούτο με εκλογοσυστηματομαγειρέματα, όπως ακριβώς επιχειρεί σήμερα ο ΣΦΥΡΙΖΑΣ – προωθούσε την ιδέα του ιστορικού συμβιβασμού που θα έβαζε στο ντουλάπι της ιστορίας τον διχασμό, τον εμφύλιο κ.λπ., ώστε να μην μπορεί κανείς πια να μιλάει για Μελιγαλά, για τον παππού τον ΕΑΜίτη που καραδοκούσε με το ντουφέκι να «καθαρίσει» μοναρχοφασίστες, ώστε να μπορεί ο εγγονός σήμερα να διορίζεται στο Πρυτανείο, για Γράμμο και Βίτσι, για το τρίκυκλο του Κοτζαμάνη κ.λπ.
Κάποιους δεν βόλευε η προοπτική αυτή. Γιατί να μονιάσουν οι Έλληνες; Έτσι, ο Μπακογιάννης κατηγορήθηκε, δικάστηκε, καταδικάστηκε εις θάνατον και εκτελέστηκε από την «επαναστατική» [λέμε και καμμιά μ…] σπείρα 17Ν. Ένοχος ο Παύλος Μπακογιάννης για το θανάσιμο αυτό αμάρτημα, όπως μας ενημέρωσε, εμμέσως πλην σαφώς, ο Έκτωρ.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Την 14.07.1992 έχασε τη ζωή του ο Θάνος Αξαρλιάν από δολοφονική επίθεση της 17Ν, βραχίονος μυστικών υπηρεσιών, που είχε στόχο τον τότε υπουργό Οικονομικών Ι. Παλαιοκρασσά. Η εγκληματική οργάνωση απεκάλεσε τη δολοφονία του «παράπλευρη απώλεια».
26 χρόνια μετά αρκετοί αναρωτηθήκαμε, γιατί έχουμε ξεχάσει τον Θάνο, αλλά κάθε Δεκέμβρη θυμόμαστε τον Αλέξη που δολοφονήθηκε από ανεγκέφαλο αστυνομικό. Γιατί υπάρχουν τόσοι και τόσοι που μας θυμίζουν τον άδικο χαμό τού Αλέξη και διοργανώνουν πορείες στη μνήμη του, αλλά κανείς δεν διοργανώνει πορείες κάθε Ιούλιο για τον χαμό του Θάνου.
«Η Κάσος παλεύει μόνη της αυτή την στιγμή», δήλωσε στους δημοσιογράφους η δήμαρχος Κάσου κα Μαρία Τσανάκη εκφράζοντας την απογοήτευσή της για την εγκατάλειψη που βιώνει η Κάσος τα τελευταία χρόνια.
Η κα Τσανάκη, παρέστη στην συνεδρίαση του Δημοτικού Λιμενικού Ταμείου προκειμένου να ενημερωθεί για την πορεία του έργου του λιμανιού της Κάσου. «Η Κάσος είναι ένα ακριτικό νησί. Περνάμε μια πολύ δύσκολη εποχή και πρέπει όλοι να βοηθήσουν τα ακριτικά νησιά να παραμείνουν ζωντανά. Δυστυχώς, οι γραφειοκρατικές διατάξεις και οι συνθήκες που επικρατούν δεν βοηθούν προς αυτή την κατεύθυνση. Αυτή την περίοδο, η Κάσος "παλεύει" μόνη της. Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σε εκτέλεση έργων για να κρατήσουμε τον κόσμο που έχει απομείνει στο νησί. Φανταστείτε ότι πριν το Ολοκαύτωμα της Κάσου, οι κάτοικοι ήταν περίπου 12.000 όταν η Αθήνα είχε 6.000.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Υπάρχουν άνθρωποι που δίνονται ψυχή τε και σώματι σ' αυτό που οι ίδιοι έχουν αναγάγει σαν σκοπό της ζωής τους. Που αδιαφορούν για τα χρήματα, για την εμφάνισή τους, για την ίδια τους την υγεία πολλές φορές. Και υπάρχουν και οι άλλοι, αυτοί που εκμεταλλεύονται τους ρομαντικούς αυτούς "Δον Κιχώτες" για να εισπράξουν τίτλους, αξιώματα και χρήματα. Η ιστορία αυτή επαναλαμβάνεται καθημερινώς, ενώ ο Γιάννης Πουλόπουλος δεν θα μπορούσε, δυστυχώς, να αποτελέσει εξαίρεση.
Τον γνώρισα τον Δεκέμβριο του 2015 στον τόπο της θυσίας του, να περιθάλπει και να ταίζει τα τραυματισμένα και ανάπηρα, πολλές φορές, ζώα που κατέληγαν στις προβληματικές εγκαταστάσεις του "Κέντρου Περίθαλψης Αγρίων Ζώων" της Αίγινας, και είχα μείνει άφωνος με την αυταπάρνησή του και το αφιλοκερδές ενδιαφέρον του για τους, πτερωτούς κυρίως, φιλοξενούμενούς του https://www.youtube.com/watch?v=PykktEf_dEg&t=1s
Ο Κώστας Γεωργούλης είναι γέννημα θρέμα της Σίφνου. Ζει στον γραφικότερο ίσως οικισμό του όμορφου κυκλαδίτικου νησιού. Tο Κάστρο.
Εδώ και 29 χρόνια, όπως λέει ο ίδιος, περνάει τις ημέρες και τις νύχτες της ζωής του στο μπαράκι που έχει δημιουργήσει, με τις φωτογραφίες του Φιντέλ Κάστρο, του Τσε Γκουεβάρα και τη σημαία της Κούβας να καλύπτουν τους τοίχους, μαζί με συνθήματα και ετερόκλητα αντικείμενα επανάστασης. Στοίβες τα άδεια μπουκάλια Havana Club μέσα σε καρότσια μεταφοράς οικοδομικών υλικών, ξένα χαρτονομίσματα, υπογραφές και σχόλια πελατών, δημοσιεύματα του ξένου τύπου και μια κατακόκκινη τουαλέττα συμπληρώνουν το σκηνικό.
Του Κώστα Στούπα.
Σε χώρες που όσοι εργάζονται, επιχειρούν ή καινοτομούν τιμωρούνται από το αδηφάγο κράτος και τους πελάτες του, ο ευκολότερος τρόπος να βιοποριστεί ή να πλουτίσει κάποιος είναι το έγκλημα, ο κρατικός συνδικαλισμός και η πολιτική.
Υπάρχουν δυο μορφές ρίσκου για όσους βιοπορίζονται ή επιδιώκουν να πλουτίσουν από την πολιτική.
Η πρώτη είναι να μην διαβάζουν καλά τις πολιτικές εξελίξεις και τις θυμικές παλινδρομήσεις του λαού (της συνισταμένης του μέσου ψηφοφόρου) και να σταλούν πρόωρα στο σπίτι τους γιατί δεν χάιδεψαν όπως έπρεπε αυτιά.
Βίντεο - Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Παρακολούθησα και βιντεοσκόπησα προσφάτως στη Στοά του Βιβλίου τις ομιλίες των Γιώργου Ρωμανού, Σάββα Καλεντερίδη, Παναγιώτη Μπαλακτάρη και Σταύρου Καλεντερίδη. Εκδήλωση που οργάνωσαν οι "Εκδόσεις Ινφογνώμων". Λόγω της μεγάλης διάρκειας του καταγεγραμμένου υλικού και ενός προγραμματισμένου ταξιδιού μου, το βίντεο άργησε να ανέβει στο YouTube.
Θεώρησα σκόπιμο να αναρτήσω ολόκληρες τις ομιλίες γιατί η κάθε μία έχει, θεωρώ, την δική της αξία και σημασία. Μου γεννήθηκαν ωστόσο κάποιες απορίες, τις οποίες θα θέσω στον Σάββα Καλεντερίδη στη συνέντευξη που υποσχέθηκε να μου δώσει σύντομα.
Η μεγάλη κι ατέλειωτη αλητεία των μνηνονιακών κυβερνήσεων με την τάχα "δημοσιονομική μεταρρύθμιση" μπάζει από παντού και την έχουμε πάρει όλοι είδηση. Η ουσία είναι τα πρόστιμα.
Όποιες ειδήσεις κι αν ακούσεις, όποιες εφημερίδες κι αν διαβάσεις, η μόνιμη επωδός, η σπέκουλα κι η τρομοκρατία μαζί είναι τα "αυστηρά πρόστιμα", τα "πρόστιμα φωτιά", τα "εξοντωτικά πρόστιμα". Οι νόμοι που ψηφίζονται, οι ερμηνευτικές διατάξεις, οι εγκύκλιοι, τα πάντα έχουν έναν μόνο σκοπό: εισπρακτικό. Με αιχμή του δόρατος τα πρόστιμα. Όλα για τις τσέπες των αφεντικών-τοκογλύφων τών προδοτών που μας κυβερνούν όλα αυτά τα μνημονιακά χρόνια.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
1] Δημόσιος υπάλληλος έλαβε το 2004 μεταπτυχιακό από το «Ανοιχτό Πανεπιστήμιο» [πανεπιστήμιο;]. Αμέσως έλαβε από την υπηρεσία του και επίδομα μεταπτυχιακού μετά προωθήσεως βαθμού. Το 2014 απεκαλύφθη ότι αυτό που έδωσε το «Ανοιχτό Πανεπιστήμιο» δεν είναι μεταπτυχιακό. Αφού ακολούθησε αλληλογραφία μεταξύ διαφόρων υπηρεσιών επί 3ετία, ετέθη στο ΝΣΚ το ερώτημα αν πρέπει α] να ανακληθεί η πράξη απονομής επιδόματος και βαθμού και β] να αναζητηθούν οι αχρεωστήτως καταβληθείσες επί δεκαετία και πλέον υπέρτερες αποδοχές. Το ΝΣΚ απεφάνθη ότι οι παράνομες διοικητικές πράξεις πρέπει αν ανακαλούνται εντός ευλόγου χρονικού διαστήματος, όπως έχει κρίνει το ΣτΕ, εξ ου και δεν είναι νόμιμη η ανάκληση της παράνομης απονομής υπέρτερων αποδοχών μετά από τόσον καιρό. Κι’ όποιος δεν πιστεύει, ας διαβάσει εδώ. https://www.oenet.gr/ergasiaka/item/58388-pote-anakaleitai-to-metaptichiako-epidoma-sto-dimosio