Rib and Sea

Κείμενο - Φωτογραφίες - Βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος

Κάπου θέλαμε να πάμε με την καπετάνισσα το τριήμερο της Καθαρής Δευτέρας, έτσι για το καλό των ημερών, τις οποίες, όταν ήμαστε παιδιά, περιμέναμε πώς και πώς για να γευτούμε τους νόστιμους μεζέδες της Σαρακοστής και να πετάξουμε χαρταετό στις αλάνες, τότε, του Αμαρουσίου. Το Λαύριο πάντως περνάει πρώτο απ' το μυαλό μας, κυρίως κατά την διάρκεια των τελευταίων ετών που τα οικονομικά μας πηγαίνουν κατά διαόλου. Αρκούν καμιά δεκαπενταριά λίτρα πετρέλαιο και μερικές προμήθειες στο ψυγείο του αυτοκινούμενου για να ξεγελάσουμε τους εαυτούς μας πως δραπετεύσαμε, για λίγο έστω, απ' την τσιμεντένια φυλακή του βρωμερού, πλέον, άστεος.

Γράφει ο Μπάμπης Κωνσταντάτος.

Λοιπόν φιλαράκια μου, εκεί που καθόμουν σε ένα καφέ στη Σκύρο και χάζευα πίσω από το παράθυρο τη ζωή που κυλούσε ήρεμα εκείνο το πρωϊνό, το βλέμμα μου καρφώθηκε σε ένα μηχανάκι που ήταν παρκαρισμένο στο δρόμο. Ήταν ένα μικρό μηχανάκι 50 κ.ε., από αυτά τα δίκυκλα που τον αριθμό κυκλοφορίας τους εκδίδει η τροχαία και όχι το υπουργείο συγκοινωνιών, όπως στα μεγαλύτερου κυβισμού δίκυκλα και στα αυτοκίνητα. Την ιστορία που θα σας διηγηθώ δεν την άκουσα, δεν μου την είπαν, αλλά συνέβη σε μένα τον ίδιο και θεωρώ καθαρά θέμα τύχης το ότι σήμερα δεν βρίσκομαι στη φυλακή, ή έστω δεν με βαραίνει κάποια βαριά καταδίκη.

Γράφει και βιντεοσκοπεί ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Το κακό παράγινε πια με την κατ' ευφημισμόν "εθνική οδό" Κορίνθου - Πατρών. Ένας, κατά τον επιεικέστερο χαρακτηρισμό, καρόδρομος (για να μην πω κωλόδρομος), με μία λωρίδα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση (στο μεγαλύτερο τμήμα του), χωρίς προστατευτικές μπάρες ασφαλείας, χωρίς λωρίδα έκτακτης ανάγκης, χωρίς φωτισμό, χωρίς τουαλέττες. Μοναδικό μέλημα των μεγαλοεργολάβων ιδιοκτητών να στήσουν το τσαντήρι τους στο Ζευγολατειό και στο Ρίο, προκειμένου να εισπράττουν τον οβολό που θα μεταφέρει τους "yes sir" οδηγούς στον άλλο κόσμο ή, στην καλύτερη περίπτωση, στο πλησιέστερο νοσοκομείο.

Eurovision 2013 - Σκωτσέζικο ντους από τον Ιωσήφ Παπαδόπουλο.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω ασχοληθεί ποτέ σοβαρά με τον μουσικό διαγωνισμό της Eurovision γιατί θεωρούσα, ανέκαθεν, πως πρόκειται για ένα κιτς κανηγυράκι στο οποίο συμμετέχουν όσοι δεν έχουν τίποτε καλύτερο να κάνουν. Ένας τρόπος για να εκμεταλλεύονται κάποιοι το τίποτε της απανταχού κατευθυνόμενης τιβούλας και να δικαιολογούν τα αστρονομικά ποσά που σπαταλώνται για διαφήμιση, μετακινήσεις, δημόσιες σχέσεις κ.λπ. κ.λπ. Προτού βιαστείτε να με χαρακτηρίσετε υπερβολικό, κάντε μια αναδρομή στις διοργανώσεις των τελευταίων ετών.

Γράφει η Ελένη Χαλκιάδου - Βαξεβανίδου.

Σκόπιμο, καθώς νομίζω, είναι αυτές τις μέρες των Απόκρεω, να θυμίσουμε την ιστορία της μάσκας.  Κι αυτό γιατί η μάσκα αποτελεί κυρίαρχο παρακολούθημα των ημερών και χωρίς αυτήν δεν νοείται μασκαράτα. Σύμφωνα, λοιπόν, με την Αναλυτική Ψυχολογία του Κάρλ Γιούνγκ, όλοι οι άνθρωποι φέρουν προσωπείο, την "περσόνα", όπως την αποκαλεί ο διάσημος ψυχαναλυτής.  Αυτό το διαμορφώνουμε σαν προσωπικότητες, ανάλογα με τον εαυτό που θέλουμε να προβάλουμε προς τα έξω, στο περιβάλλον μας. Η περσόνα όχι  μόνο προβάλει στους άλλους αυτό που θέλουμε να δείξουμε, αλλά καλύπτει έντεχνα και ένα άλλο κομμάτι του εαυτού μας, που ο Γιούνγκ αποκαλεί Σκιά και έχει να κάνει με τον «κακό» μας σκοτεινό εαυτό, τον οποίο όχι μόνο θέλουμε να κρατήσουμε κρυμμένο από το περιβάλλον μας, αλλά και από εμάς τους ίδιους, γιατί δεν αντέχουμε να τον αντιμετωπίσουμε. Όπως, λοιπόν, είναι εμφανές, το προσωπείο, η μάσκα, ήδη αποτελεί αρχετυπικό στοιχείο της προσωπικότητας και είναι τόσο παλιό όσο και ο άνθρωπος.