Rib and Sea

Πηγή : Ένθετο περιοδικού "ΤΟΛΜΗ" Δεκ. 2005

Του Σαράντου Καργάκου.

Το μονοτονικό επιβλήθηκε στον ελληνικό Λαό από την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ - Υπουργός Παιδείας κ. Ελευθ. Βερυβάκης - με τροπολογία που αιφνίδια προτάθηκε, κοντά στα μεσάνυχτα, όταν η Βουλή των Ελλήνων (συνεδρίαση της 11.1.1982) είχε περατώσει τη συζήτηση και είχε ψηφίσει το ένα και μόνο άρθρο του Νόμου 1228, που αποτελούσε «Κύρωση της από 11.11.1981 πράξης του Προέδρου της Δημοκρατίας περί εγγραφής μαθητών στα Λύκεια της Γενικής και Τεχνικής και Επαγγελματικής Εκπαιδεύσεως» και με αυτόν ακριβώς τον τίτλο δημοσιεύθηκε στο Α' Τεύχος του φύλλου 15/11.2.82 της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως.

Ένα κεφαλαιώδες, λοιπόν, εθνικό θέμα, το θέμα του τρόπου γραφής των λέξεων μιας πανάρχαιας γλώσσας - τρόπου καθιερωμένου με εφαρμογή πολλών αιώνων - αντιμετωπίστηκε με ασύγνωστη, ανατριχιαστική επιπολαιότητα. Διότι: α) εισάγεται προς συζήτηση με άρθρο «της προσκολλήσεως» σε θέμα νόμου άσχετο, β) εισάγεται μεσάνυχτα, όταν η πλειονότητα των βουλευτών απουσιάζει, γ) εισάγεται αιφνίδια (κι αυτό, θα δούμε γιατί), δ) εισάγεται αντισυνταγματικά (προσκολλημένο σε νόμο άσχετο) και ε) εισάγεται χωρίς να ερωτηθεί ούτε ο Λαός - ενώ τότε ακριβώς υποστηριζόταν πως για δύο στρατιωτικές βάσεις έπρεπε να γίνει.... δημοψήφισμα - ούτε η Ακαδημία Αθηνών, ούτε τα Πανεπιστήμια της χώρας, και ιδίως οι Φιλοσοφικές τους Σχολές, ούτε οι Εταιρείες των Συγγραφέων Λογοτεχνών, παρά την βαρυσήμαντη απόφανση του σοφού καθηγητή και τότε Γεν. Γραμματέα της Ακαδημίας Ι.Ν. Θεοδωρακόπουλου πως «Την γλώσσα την αναπτύσσουν μόνον εκείνοι οι οποίοι έχουν να ειπούν κάτι, δηλαδή οι πνευματικοί άνθρωποι, και όχι οι απνευμάτιστοι γλωσσοπλάστες και νομοθέτες... Οι γλωσσικοί νομοθέτες δεν έχουν καμμιά αρμοδιότητα και ανακόπτουν απλώς την εξέλιξη του γλωσσικού μας πολιτισμού».

Σε συνέντευξη που έδωσε ο Αλαβάνος στον Σκαϊ, την Πέμπτη 4 Απριλίου 2013 στις 19.00, ο Νίκος Ευαγγελάτος τον ρώτησε πώς μπορεί να κάνει η Ελλάδα εισαγωγές φαρμάκων, πετρελαίου και άλλων απαραίτητων ειδών μετά την επιστροφή στη δραχμή. Ο Αλαβάνος απάντησε με νομικούς όρους, απολύτως σωστούς, και ανέφερε σαν παραδείγματα την Σουηδία και άλλες χώρες που έχουν δικό τους νόμισμα. Ο Ευαγγελάτος δεν φάνηκε ωστόσο να πείθεται. Εγώ θα του απαντούσα ως εξής, και με μαθηματικά Δημοτικού σχολείου.

Του Νίκου Λυγερού.

Η αξιοπρέπεια δεν είναι ένας οικονομικός παράγοντας, δεν μετριέται με δείκτες. Και η μούτζα μας, στην κατοχή, χρησιμοποιούσε όλα τα δάκτυλα του χεριού. Πολλές φορές τα πράγματα ήταν δύσκολα για το λαό μας, αλλά ποτέ δεν χάσαμε την αξιοπρέπειά μας. Ακόμα και ηττημένοι. Ούτε στο εκτελεστικό απόσπασμα δεν σκύβαμε. Δεν υπήρχε λόγος, η γη μας θα ήταν ο τάφος μας. Μπορεί να ξερίζωσαν ακόμα και τα θεμέλια των σπιτιών μας, όταν αντισταθήκαμε, αλλά το αντέξαμε και χτίσαμε καινούργια πάνω στην ίδια γη, ενώ οι κατακτητές μας έφτυσαν αίμα και φύγαν.

Το αυτοκινούμενο στη μετά τρόϊκα εποχή...

Γνωρίζετε το τρίτροχο APE 50 της Piaggio; Είναι το πιο χαριτωμένο τρίτροχο όχημα που ίσως έχετε δει. Άλλη ερώτηση τώρα : Σας αρέσει το camping; Σας αρέσει να κατασκηνώνετε κάπου μόνος σας; Ναι; Τι θα λέγατε λοιπόν να διανυκτερεύσετε μέσα σε ένα τέτοιο όχημα; Ρίξτε μια ματιά στο "Bufalino". Το αυτοκινούμενο τροχόσπιτο, για ένα άτομο, που χρησιμοποιεί το σασσί του τρίτροχου APE 50 της Piaggio! Φτιαγμένο για απόλυτη ευελιξία, το "Bufalino" περιλαμβάνει όλα αυτά που είναι απαραίτητα για την διαβίωση μέσα σε ένα αυτοκινούμενο. Μόνο ο κινητήρας, το πλαίσιο και τμήματα της καμπίνας του οδηγού είναι αυθεντικά τμήματα του APE 50 της Piaggio.

(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Νέμεσις”, τον Απρίλιο του 1997).

Του Ιωσήφ Παπαδόπουλου.

Θυμάμαι τον πατέρα μου που μονολογούσε, τα χρόνια που ήμουν μαθητής με το κοντό παντελονάκι και τη φράντζα στο μαλλί. “Κακό πράγμα η συνήθεια”, έλεγε, και συνέχιζε. “Αν δεν αντισταθείς εγκαίρως, αν δεν αντιδράσεις, σε πήρε από κάτω το ρημάδι”. Εκείνος, μάλλον το τσιγάρο εννοούσε τότε, τον μεγάλο καϋμό του. Εγώ, όμως, όσο η φράντζα γινόταν παρελθόν, μαζί με τα κοντοβράκια, δεν άργησα να το πάω πιο μακρυά...

Αρχισα να το υποψιάζομαι, να με ζώνουν τα φίδια, από την εποχή που σταμάτησα να απολαμβάνω τον πρωϊνό καφέ μόνος μου, ισορροπώντας ανάμεσα στο “ακίνδυνο” χθες και το απρόβλεπτο αύριο. Από τότε, δηλαδή, που δειλά δειλά στην αρχή, με πιο πολύ κουράγιο στην συνέχεια, άρχισα να μοιράζομαι τον καφέ μου με την Ρούλα. “Να δεις που ανακάλυψαν τον τρόπο να αλώσουν το πίσω μέρος του κρανίου μας, κι’ας μην το είχαν καταφέρει τόσα χρόνια με το μπλα μπλα, τις πλαστικές σημαιούλες και τον ανούσιο κομματισμό”. Απολάμβανα, λόγω επαγγέλματος, την πολυτέλεια λίγου ελεύθερου χρόνου τα πρωϊνά, καθόταν δίπλα μου και η καπετάνισσα παίζοντας με το τηλεκοντρόλ (έλειψη θεμάτων προς συζήτησιν γαρ μετά από τόσα χρόνια έγγαμου βίου), κι’ έτσι στάθηκε αδύνατον ν’ αποφύγω το “πικρό ποτήρι”.