Είναι πλέον γνωστό ότι μπορεί μεν η Ελλάδα κάποιες φορές να πεθαίνει, το ελληνικό χιούμορ, όμως, δεν πεθαίνει ποτέ! Η πρόσφατη λοιπόν καταδίκη του πρώην δημάρχου Θεσσαλονίκης Βασίλη Παπαγεωργόπουλου και η "κυριλέ" συνοδεία του στις φυλακές των Διαβατών, σε συνδυασμό με την βίαιη σύλληψη και προσαγωγή των τεσσάρων νεαρών, οι οποίοι λήστευσαν προ ημερών την τράπεζα στον Φιλώτα, έδωσαν σε κάποιον την ιδέα να παραλληλίσει τις δύο συλλήψεις και προσαγωγές και να σατυρίσει τις εξώφθαλμες μεταξύ τους διαφορές με το εύστοχο σχόλιο : "Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο!".
Γράφει ο Ανδρέας Φουράκης.
Λιόκουρνο, το κέρατο του φιδιού.
Πολλές φορές, κατά παραφθορά της λέξης, μπορεί να το ακούσουμε σαν λιόκρινο ή λιόκρουνο. Η σωστή ονομασία όμως είναι «λιόκουρνο». Έτσι αναφέρεται και στο «Ερμηνευτικό και ετυμολογικό λεξικό του δυτικοκρητικού γλωσσικού ιδιώματος» του Αντώνη Ξανθινάκη, στο οποίο ετυμολογείται από το λατινικό cornum.
Σκοπός μου δεν είναι μόνο να διαχωρίσω την αλήθεια από τη φαντασία και τα πραγματικά γεγονότα από το μύθο, που είναι βαθιά ριζωμένος, αλλά και να καταθέσω τη μαρτυρία μου για ό,τι βίωσα σχετικά, με την ελπίδα ότι κάποιοι που γνωρίζουν περισσότερα θα συμπληρώσουν πιθανόν πολύτιμες πληροφορίες ή στοιχεία για το λιόκουρνο. Αναμφισβήτητα έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος και κατά τη δική μου εκτίμηση θα πρέπει να διανύουμε ήδη πολλές γενιές, ίσως πάνω από 5 έως 7, από την εξαφάνιση αυτού του είδους του φιδιού, αν εξαιρέσει κανείς τη μοναδική εμπειρία που είχα το έτος 1952, να δω με τα ίδια μου τα μάτια το φίδι αυτό.
Από το βιβλίο "Θαλασσινές Ιστορίες" του Ανδρέα Φουράκη.
Αφιερωμένο στους απλούς και ταπεινούς του μόχθου καπετάν-Μανώληδες και καραβομάστορες που διαιώνισαν τις πανάρχαιες ελληνικές τέχνες της θάλασσας χτίζοντας μια αλμυρή ανεκτίμητη, πολιτιστική κληρονομιά, αιώνιο βάρος για τις επόμενες γενιές.
Τη σκάρωσε προ 90 χρόνους, ένας από τους δεκάδες ανώνυμους καραβομάστορες των Χανιών, παραγγελιά του Μανώλη του ψαρά. Κυνηγημένος από τους Τούρκους έφυγε από την Κρήτη ο πρόγονος του μάστορα και έμαθε τα μυστικά της τέχνης στα καρνάγια των Σπετσών, της Ύδρας και της Σύρας. Σαν το νησί ελευθερώθηκε γύρισε πίσω να δουλέψει την τέχνη του και να διηγάται νοσταλγικά πόσα μπρίκια, σκούνες, γολέτες, γαϊτες, τρεχαντήρια και βαρκαλάδες είχε σκαρώσει. Έτσι με τους χρόνους πέρασε η τέχνη γενιά τη γενιά, χέρι με χέρι και στο δικό μας μάστορα, μα τώρα χωρίς τα παλιά μεγαλεία. Πού μπρίκια και σκούνες πια! Καμιά ψαρόβαρκα και αραιά και πού καμιά τρεχαντήρα. Μα, ας πάμε στην παραγγελιά.
Ρεπορτάζ - Κάμερα - Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος
Ταξίδεψα μέχρι το Ηράκλειο της Κρήτης, για να συζητήσω μαζί του και να καταγράψω όσα έχει επινοήσει και κατασκευάσει, και δεν το μετάνοιωσα ούτε στιγμή! Μέχρι πριν από λίγες ημέρες τα λέγαμε, μέσω skype, ενώ είχα δει πολλά βιντεάκια στο youtube και στην ιστοσελίδα του : http://www.youtube.com/user/mikeerevna/videos Αυτά, ωστόσο, που είδαν τα μάτια μου και κατέγραψε ο φακός της βιντεοκάμεράς μου, ξεπέρασαν κάθε φαντασία! Ο λόγος για τον Μιχάλη Καλογεράκη, έναν εφευρετικό Κρητικό, ο οποίος, εδώ και 18 χρόνια, έχει πάρει διαζύγιο από την Δ.Ε.Η. και τα πρατήρια καυσίμων! Έναν ιδιοφυή εφευρέτη ηλεκτρονικό μηχανικό, που θα μπορούσε (και θα έπρεπε) να ηγείται κάποιων επιδοτούμενων προγραμμάτων τεχνολογίας και έρευνας του Πολυτεχνείου αλλά, όπως κατά κανόνα συμβαίνει σ' αυτές τις περιπτώσεις, ζει άνεργος και απομονωμένος με την οικογένειά του στο χωριό Χάνι Κοκκίνη, λίγο έξω απ' το Ηράκλειο. Αυτό είναι, άλλωστε, το τίμημα που πληρώνουν σ' αυτή τη χώρα όσοι ξεχωρίζουν και υπερβαίνουν τη μετριότητα...
Δεν μένει χωρίς ένα τουλάχιστον θέμα την ημέρα, σ' αυτή τη χώρα, ο πραγματικός δημοσιογράφος, με τα υπόλοιπα τσιράκια των μεγαλοεκδοτών και καναλαρχών απλώς να παραπληροφορούν, προκειμένου να εξασφαλίσουν το παντεσπάνι τους. Θα μπω όμως αμέσως στο θέμα για να μη νομίσετε ότι κλαψουρίζω χωρίς νόημα.
Πήγα λοιπόν σήμερα στο γραφείο του ΟΑΕΔ για να ανανεώσω την κάρτα ανεργίας. Δεν σας κρύβω ότι νοιώθω άβολα κάθε φορά που περνάω το κατώφλι της πόρτας αυτού του Οργανισμού, κάνοντας σλάλομ ανάμεσα σε δεκάδες γηγενείς και αλλοδαπούς ανέργους που περιμένουν στα σκαλιά της εισόδου, άγνωστο γιατί. Στήθηκα λοιπόν στην ουρά και περίμενα υπομονετικά να έρθει η σειρά μου.
Πηγή : news.gr
Επίδομα ανεργίας 360 ευρώ για διάστημα από 3 έως 9 μήνες θα λάβουν από το Μάρτιο οι ελεύθεροι επαγγελματίες που έχουν διακόψει τη δραστηριότητά τους από την 1/1/2012 και μετά, με ελάχιστο χρόνο ασφάλισης και πληρωμής εισφορών 3 χρόνια και με εισόδημα κάτω από 30.000 ευρώ (κατ' έτος) το 2011 και 2012.
Το επίδομα, σύμφωνα με το τελικό σχέδιο υπουργικής απόφασης θα δικαιούνται και όσοι έχουν κλείσει την επιχείρησή τους πριν από την 1/1/2011 εφ' όσον όμως έχουν επαναδραστηριοποιηθεί μετά την ημερομηνία αυτή και δεν χρωστούν εισφορές.
Σχολιάζει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος
Θέλω ν' αγιάσω ο καϋμένος, αλλά ο διάολος, βλέπετε, δεν μ' αφήνει! Υπακούοντας λοιπόν, για άλλη μία φορά, στην εντολή εκείνης της μάγισσας που, όταν γεννήθηκα, με κτύπησε με το ραβδί της και με καταράστηκε να μιλώ και να μην "ποιώ την νήσσαν" - κοινώς να μην "κάνω την πάπια" - αποφάσισα να σχολιάσω τα δύο τελευταία άρθρα που αναρτήθηκαν στο "Rib and Sea". Αυτό του φίλου μου και συνεργάτη Μπάμπη Κωνσταντάτου, αλλά και την ανοιχτή επιστολή του ΣΕΜΕΞ προς τα μέλη του. Θα μπω λοιπόν στον πειρασμό να προσθέσω κι' εγώ μια "πινελιά" σ' αυτή την πονεμένη ιστορία που ακούει στο όνομα ΣΕΚΑΠΛΑΣ ΠΕΕΥ.
Το δικαιούμαι, άλλωστε, περισσότερο από κάθε άλλον, αφού ασχολούμαι με το φουσκωτό σκάφος και τη θάλασσα πολύ πριν ιδρυθεί ο ΣΕΚΑΠΛΑΣ, πολύ πριν τα περισσότερα μέλη του αρχίσουν να ασχολούνται με την κατασκευή ή την εμπορία σκαφών αναψυχής. Και δεν έβαλα την "πινελιά" γράφοντας τον επίλογο στο σχόλιο του Μπάμπη, αφ' ενός μεν γιατί δεν ήθελα να τον "καπελλώσω", αφ' ετέρου γιατί ήθελα να "στήσω" τη δική μου στήλη και να το ευχαριστηθώ περισσότερο.
Προς ΣΕΜΕΞ (με την παράκληση να το αποστείλει και στον ΣΕΚΑΠΛΑΣ) και το περιοδικό «Rib and Sea».
Κύριοι,
Αν και έχω συνταξιοδοτηθεί πλέον και δεν ασχολούμαι επαγγελματικά σαν δημοσιογράφος (όπως με γνωρίζετε τόσα χρόνια), ωστόσο δεν έχω πάψει να παρακολουθώ τις εξελίξεις στο ναυτικό χώρο, μια και η θάλασσα ήταν και θα είναι πάντα ένας κόσμος που καμία σύνταξη δεν σε αναγκάζει να τον εγκαταλείψεις.
Γεγονός είναι ότι ο κλάδος του σκάφους αναψυχής περνάει τη μεγαλύτερη κρίση, όσο τουλάχιστον εγώ θυμάμαι στα 30 χρόνια της επαγγελματικής μου δραστηριοποίησης.