Rib and Sea

Γράφει, αγανακτισμένος και αποφασισμένος, ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Η οργανωμένη μαφία που διαφεντεύει τις τύχες αυτής της χώρας έχει πλέον ξεπεράσει κάθε όριο. Τα μέλη της αγνοούν το Σύνταγμα και τους νόμους και με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, που υποβάλλουν και επιβάλλουν οι τροϊκανοί, οδηγούν τον βαθειά νυχτωμένο και αμήχανο λαό στην εξαθλίωση και την απόγνωση. Προτού φθάσουμε, λοιπόν, στην υστάτη εκδήλωση διαμαρτυρίας και αντίστασης και πάρουμε τα όπλα, ένα μας μένει : Να μην πειθαρχούμε στους νόμους - εξαμβλώματα που ψηφίζουν προδότες και επίορκοι. Οι αντισυνταγματικοί, άλλωστε, νόμοι και οι κυβερνήσεις που τους στηρίζουν, πέφτουν μόνο όταν δεν εφαρμόζονται ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ απ' τους πολίτες.

"Τα είπα με το Νι και με το Σίγμα".

Σπύρος Μάρκου
Διευθυντής 3ου Δημ. Σχολείου Λαρίσης.

Κάθε γράμμα του Ελληνικού Αλφαβήτου εκπέμπει ήχο και εικόνα. Κάθε λέξη τέθηκε από τους «Ονοματοθέτες», με ακρίβεια και όχι τυχαία και έχει άμεση σχέση Αιτίας και Αιτιατού, μεταξύ Σημαίνοντος και Σημαινομένου.

Το "Ν"  συντονίζει τον εγκέφαλο.

Σχετικά πρόσφατα (1996) στο Ιατρικό Περιοδικό MEDIZIN-JOURNAL στην Γερμανία, δημοσιεύτηκε μία επιστημονική εργασία, σύμφωνα με την οποίαν: «Η εκφορά του γράμματος  «Ν» μεταφέρει οξυγόνο στον εγκέφαλο και ότι δεν ήταν τυχαίο το γεγονός της τοποθέτησης του «Ν» στο μέσον ακριβώς του Αλφαβήτου - στο πρώτο Ελληνικό Αλφάβητο με τα 27 γράμματα». Επίσης, στο Χάρβαρντ, από ιατρικές έρευνες διαπιστώθηκε ότι η απαγγελία των Ομηρικών Επών στο πρωτότυπο, εκτός των άλλων, κάνει καλό στην καρδιά, ως αναπνευστική άσκηση.

Τα πρώτα βήματα των παιδικών μας αταξιών; Τα πρώτα βήματά μας στο ψάρεμα; Τα πρώτα βήματα του φουσκωτού σκάφους στην Ελλάδα; Ό, τι και να είναι, τα πρώτα εκείνα βήματα της αθωώτητας χαράχτηκαν για πάντα στη μνήμη μας σαν μια ρομαντική περιπέτεια...

Από το βιβλίο "Θαλασσινές ιστορίες" του Ανδρέα Φουράκη.

Χανιά 1955. 58 χρόνια πίσω. Ο καταβρεχτήρας του Δήμου ανηφορίζει τη Ζυμβρακάκηδων αγκομαχώντας με τις ρόδες του καρφωμένες κυριολεκτικά στο παχύ στρώμα σκόνης του χωματόδρομου. Από νωρίς την έχουμε στημένη στον οδηγό που μας έχει μάθει πια. Προσπαθούμε να του σπάσουμε τα νεύρα. Χοροπηδούμε μπροστά του, του βγάζουμε τη γλώσσα και του φωνάζουμε το παρατσούκλι του "Άρκαλε, άρκαλε!". Κάποτε θα χάσει την υπομονή του και θα πετύχουμε αυτό που θέλουμε. Να πατήσει γκάζι, ν' αυξήσει την πίεση του νερού και μια ομάδα από 10-15 ξυπόλητα πιτσιρίκια θα ξεκινησει τη μέρα της με πρωϊνό μπάνιο, δι' εξόδων του Δήμου μάλιστα.

Αναδημοσίευση από το άρθρο του Ιωσήφ Παπαδόπουλου που δημοσιεύτηκε στο τεύχος του μηνός Οκτωβρίου 1998 στο περιοδικό "Νέμεσις".

Παραμύθι χωρίς τέλος...

Έμεινα να κοιτάζω το ακίνητο δελφίνι και άθελά μου γύρισα πίσω στα παραμύθια που μου έλεγε ο παππούς, όταν, ικετεύοντάς τον για λίγη... προφορική περιπέτεια, στρίμωχνα το κοκαλιάρικο κορμί μου στην κουνιστή πολυθρόνα του. Κι' εκείνος, που δύσκολα χάλαγε χατίρι στο συνονόματο εγγόνι και βαφτιστήρι του, γνωρίζοντας την αγάπη μου για Εκείνη, τη θάλασσα, άρχιζε τις περιπλανήσεις του, αραδιάζοντας μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου καράβια και μέρη άγνωστα, εξωτικά.

Την εποχή που αρθρογραφούσα στο περιοδικό "Νέμεσις", της βολευτού (σήμερα) κυρίας Λιάνας Κανέλλη, είχε, με δική μου πρόταση, εγκαινιαστεί μια νέα σελίδα με τον τίτλο "το κλικ της Νεμέσεως". Επρόκειτο για την δημοσίευση μιας "περίεργης" φωτογραφίας, από αυτές που συνήθως τραβούσα κατά την διάρκεια των περιπλανήσεών μου, η οποία συνοδευόταν από το σχόλιο που, ενδεχομένως, μου γεννούσε το θέμα της. Το "κλικ" που δημοσιεύτηκε στο τεύχος του μηνός Σεπτεμβρίου 1998, με τίτλο "ο ήλιος της μοναξιάς", το αναδημοσιεύω εδώ.