Rib and Sea

Επιμέλεια συνέντευξης : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Βίντεο - μοντάζ : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Μουσική τίτλων : Γιώργος Ρήγος.

Το πολεμικό μουσείο της Λέρου, που στεγάζεται στο τούνελ της Μερικιάς, το γνώριζα. Αυτό που δεν γνώριζα είναι ότι υπάρχει άλλο ένα πολεμικό μουσείο στη Λέρο, που είναι όμως το εξαιρετικό αποτέλεσμα μιας πολύχρονης προσπάθειας ενός ιδιώτη. Του Γιάννη Παραπονιάρη. Και ενώ η είσοδος στο τούνελ της Μερικιάς επιτρέπεται με την καταβολή ενός συμβολικού εισιτηρίου τριών έστω ευρώ, στο πολεμικό μουσείο του Γιάννη Παραπονιάρη η είσοδος είναι ελεύθερη! Αυτό από μόνο του αιφνιδιάζει ευχάριστα τον επισκέπτη, ιδίως όταν ακούσει από τα χείλη του Γιάννη Παραπονιάρη ότι στην πολύχρονη προσπάθειά του δεν βρήκε καμμία ανταπόκριση ούτε έλαβε κάποια βοήθεια από την πλευρά της Πολιτείας ή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Πηγή : http://www.rizopoulospost.com/motherfucker-schauble/

Του Σπύρου Ριζόπουλου.

Ακούγοντας χθες τον Σόιμπλε να μεταφέρει ο ίδιος μια συνομιλία του με τον αμερικανό ομόλογό του Τζακ Λιου, πραγματικά νοστάλγησα την εποχή που η Ανατολική Γερμανία ήταν υπό ρωσική κατοχή. Είναι προφανές πως η γερμανική ηγεσία δεν μαθαίνει τίποτα από την ιστορία και για αυτό μπαίνει στον πειρασμό να την επαναλάβει, με κάθε κόστος. Είναι αυτό που λέμε «πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι».

Μεταξύ σοβαρού και αστείου , ο Σόιμπλε πρότεινε στους Αμερικανούς να πάρουν την Ελλάδα και να δώσουν στη Γερμανία το Πουέρτο Ρίκο. Προσωπικά θα ήμουν ευτυχής αν συνέβαινε κάτι τέτοιο αλλά προφανώς η δήθεν χιουμοριστική ατάκα του Σόιμπλε δεν είχε στόχο την προσωπική μου ευτυχία.

Πηγή : http://www.tribune.gr/politics/news/article/153208/stin-portogalia-pou-petichan-ta-mnimonia-chiliades-perimenoun-sta-sissitia.html

Έχετε ακούσει ότι οι μεταρρυθμίσεις πέτυχαν στην Πορτογαλία. Ίσως αυτό να δείχνουν οι αριθμοί. Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη.

Στη φωτογραφία που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, η ουρά που βλέπετε δεν είναι από την Αθήνα σε κάποιο ΑΤΜ.

Είναι από το λιμάνι του Πόρτο, τη Δευτέρα, όπου εκατοντάδες πολίτες στάθηκαν στην ουρά για να πάρουν ένα πιάτο φαγητό. Συσσίτιο, δηλαδή.

Αυτό είναι το γερμανικό όνειρο για τον ευρωπαϊκό νότο. Πείνα και εξαθλίωση. Όμως, η ξεκάθαρη αντιμνημονιακή θέση που επιβάλλεται από τη λογική και το εθνικό συμφέρον, δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση τα εγκληματικά λάθη του Γιάνη Βαρουφάκη στη διαπραγμάτευση με τους εταίρους.

Αλήθεια, γιατί η κυβέρνηση επί πέντε μήνες δεν προετοίμασε τον λαό και την πατρίδα; Γιατί η κυβέρνηση δεν πρόβλεψε, έστω ως σενάριο, το κλείσιμο των τραπεζών; Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα έχει καταρρεύσει η πραγματική οικονομία και η κυβέρνηση προσπαθεί να υπογράψει νέο μνημόνιο, γιατί η κυβέρνηση - όπως παραδέχτηκε και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος - ήταν άπειρη και δεν είχε σχέδιο.

Μόνο που την απειρία και την έλλειψη στρατηγικής την πληρώνουμε εμείς. Κανείς από τους κυβερνώντες δεν στερείται τίποτα...

Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Το δις εξαμαρτείν ουκ εστίν ανδρός σοφού, έλεγαν οι αρχαίοι και σοφοί ημών πρόγονοι. Παρ' όλα αυτά, 2.500 χρόνια μετά, εμείς ούτε τους ακούμε ούτε τους δίνουμε πια σημασία, προκαλώντας την επανάληψη της ίδιας τραγωδίας. Και ας μη νομιστεί ότι βγάζω την ουρά  μου απ' έξω! Στο ξεκίνημα τουλάχιστον αυτής της ιστορίας. Γιατί το 1981 έδωσα βάση στον Ανδρέα, και συμφωνούσα μαζί του όταν τοποθετούσε την Ε.Ο.Κ. και το ΝΑΤΟ στο ίδιο συνδικάτο. Τον πίστεψα όταν υπεσχέθη ότι θα έδιωχνε τις βάσεις. Τον εκτίμησα όταν απεκάλεσε τους υπερήλικες ψηφοφόρους "υπερήφανα γηρατειά". Δάκρυσα όταν τον άκουσα να υπόσχεται ένα καλύτερο αύριο για τους νέους. Ένοιωσα εθνικά υπερήφανος όταν τον άκουσα να δηλώνει πως η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες. Πίστεψα την υπόσχεσή του για "αλλαγή". Έδωσα βάση σε όλα αυτά, το ομολογώ, και τον ψήφισα. Νέος ήμουν όμως τότε, με την ορμή των 29 μου χρόνων, οργισμένος για τα ρουσφέτια, το αστυνομικό κράτος, τον γαργαντούα του δημοσίου τομέα, τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, την γραφειοκρατία, τους σκυφτούς δημοσιογράφους "συναδέλφους" μου και τους δικαστές, έξαλλος με τα λαμόγια και τους μεγαλοεργολάβους που έβαζαν χέρι, χωρίς αιδώ, στο βάζο με το νερατζάκι. Ντροπή για τους αστυνομικούς που, αντί να καίνε τα ναρκωτικά, τα πουλούσαν για να "συμπληρώσουν" το μεροκάματο.

Γράφει ο Πλάτων Τήνιος (οικονομολόγος, επίκουρος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς).

Πηγή : http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7/%CF%80%CE%BB%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82

Μόνιμη επωδός στις αναλύσεις των τελευταίων ημερών είναι ότι δεν υπάρχει προηγούμενο για αυτό που γίνεται. Όμως εμείς, οι Αιγυπτιώτες, θυμούμαστε τις τελευταίες μέρες της δικής μας Αλεξάνδρειας: την επιβολή ελέγχων στο συνάλλαγμα, τα προβλήματα στις μετακινήσεις, τη διάχυτη αβεβαιότητα. Και μετά από τα απειλητικά σύννεφα ήλθαν τα έκτακτα μέτρα, και τέλος η διασπορά των Αλεξανδρινών σε όλο τον κόσμο. Καθώς η κρίση βαθαίνει, το κλίμα θυμίζει σε κάποιους από εμάς ημέρες που ζήσαμε στις αρχές του ’60.

Προχτές πήγα να δώ τους δύο πιο αγαπημένους Αλεξανδρινούς φίλους των γονιών μου. Με τα παιδιά τους μεγαλώσαμε μαζί. Μια εποχή που καθώς εκείνοι μετράγανε τις τελευταίες μέρες της παλιάς τους ζωής, η πόλη μας άδειαζε από Ελληνες. Σήμερα, στα 90 τους, με σφριγηλό μυαλό και ολοζώντανες αναμνήσεις, μας θύμησαν τη δική μας Αλεξάνδρεια του 1963.