Rib and Sea

Την εποχή που αρθρογραφούσα στο περιοδικό "Νέμεσις", της βολευτού (σήμερα) κυρίας Λιάνας Κανέλλη, είχε, με δική μου πρόταση, εγκαινιαστεί μια νέα σελίδα με τον τίτλο "το κλικ της Νεμέσεως". Επρόκειτο για την δημοσίευση μιας "περίεργης" φωτογραφίας, από αυτές που συνήθως τραβούσα κατά την διάρκεια των περιπλανήσεών μου, η οποία συνοδευόταν από το σχόλιο που, ενδεχομένως, μου γεννούσε το θέμα της. Το "κλικ" που δημοσιεύτηκε στο τεύχος του μηνός Σεπτεμβρίου 1998, με τίτλο "ο ήλιος της μοναξιάς", το αναδημοσιεύω εδώ.

"Ο ήλιος της μοναξιάς".

Ο μοναχικός ήλιος της φωτογραφίας δεν είναι προϊόν φωτομοντάζ. Είναι ένας πραγματικός ήλιος που, κατά ένα περίεργο τρόπο, φύτρωσε μόνος του στην εθνική οδό Αλεξανδρούπολης - Καβάλας και υπήρξε η αφορμή να αποτυπώσω στο χαρτί κάποιες σκέψεις μου. Ο “στρατός” των ήλιων της δεύτερης φωτογραφίας ανήκει στους απέραντους αγρούς της Ανατολικής Θράκης, που ανήκει στην Τουρκία.

Φύτρωσε ο ήλιος στη χώρα του μισοφέγγαρου
και άνθισε κατά μυριάδες κάτω από των όπλων την κλαγγή.

Έπεσε ο ήλιος στο τσιμέντο και την άσφαλτο της αδιαφορίας μας,
και άνθισε μόνος, χωρίς παρέα, χωρίς στήριγμα.

Θαρρείς να μας κεντρίσει θέλει ο βασιλιάς για την ανεμελιά μας.

Ήλιοι που χάνονται, ζωές που φεύγουν
στον ασφάλτινο πόλεμο του Σαββατοκύριακου.

Αγώνες που ονομάζονται χίμαιρες,
για να τούς εξορκίσουν.

Όνειρα που μοιάζουν αυταπάτες
σ’ένα κόσμο που χάνεται...

Ήλιος της μοναξιάς, της απόγνωσης, του “δεν βαριέσαι”...

Εκεί στην άκρη του δρόμου, αδύναμος ν’αντισταθεί
στον τροχών το ξεστράτισμα, στων ανθρώπων την πλάνη.

Λιγοστεύουμε, κι αυτοί απέναντι πληθαίνουν.
Απαιτούν και φοβερίζουν...

Φοβάμαι σαν είμαι μόνος!
Πώς θα βγούμε απ’ της οδύνης τον χορό;
Ποιος θα φέρει τη χαμένη ελπίδα στη χώρα της γαλανόλευκης;
Πότε ο ήλιος μας δεν θά’ναι πια μόνος;
Πότε θα γίνουμε πολλοί;