Rib and Sea
Πρόσωπα
Στέλιος "Μπίζης" (Καμακάρης). Μορφή στα Μανδράκια της Μήλου!
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Την ώρα που φθάναμε στα Μανδράκια της Μήλου, θυμήθηκα όσα μου είχε πει στο τηλέφωνο ο φίλος μου ο Δημήτρης απ' τον Βόλο. "Αν πας στα Μανδράκια, βρες τον Στέλιο τον "Μπίζη" και μίλησε μαζί του. Αξίζει τον κόπο. Θα εκπλαγείς. Ο παππούς είναι άπαιχτος!".
Αναρωτήθηκα τι να σημαίνει το παρατσούκλι "Μπίζης", μιας και το επώνυμο του κυρ Στέλιου είναι Καμακάρης. Να δεις που θα προέρχεται από το αγγλικό "busy" (πολυάσχολος, απασχολημένος), σκέφτηκα. Θα καταπιάνεται μάλλον με πολλά ο κυρ Στέλιος και κάποιος αγγλομαθής του κόλλησε το "Μπίζης". Δεν ήταν όμως έτσι, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως ο ογδοντάχρονος λαϊκός φιλόσοφος των Μανδρακίων δεν καταπιάνεται με πολλά. Μεταξύ των άλλων, βάφει ολόκληρο τον οικισμό, "για να μην μας παρεξηγήσουν οι ξένοι", όπως λέει ο ίδιος, επιδιορθώνει κινητήρες και τρέχει όπου τον έχουν ανάγκη.
Βασιλική Βούτζαλη. Επιλογή ζωής το ποδήλατο!
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Αν δει κανείς τη Βασιλική Βούτζαλη, ντυμένη με την λευκή φόρμα της νοσηλεύτριας, είναι αδύνατον να πιστέψει ότι αυτή η λεπτή, μικροκαμωμένη κοπέλλα που δίνεται ολόψυχα στα μικρά παιδιά που νοσηλεύονται στη μονάδα εντατικής θεραπείας του "ΙΑΣΩ Παίδων", έχει συμμετάσχει σε αγώνες ποδηλασίας μήκους χιλιάδων χιλομέτρων! Όχι χιλιάδων χιλιομέτρων στο σύνολο των αγώνων στους οποίους έχει συμμετάσχει, αλλά σε κάθε έναν από τους μεγάλους διεθνείς αγώνες ποδηλασίας στους οποίους έχει λάβει μέρος! Τι εννοώ; Πώς θα σας φαινόταν π.χ. αν σας έλεγα ότι η Βασιλική διασχίζει με το ποδήλατό της ηπείρους; Πώς θα σας φαινόταν αν σας έλεγα ότι έχει λάβει μέρος στον αγώνα των 3.500 περ. χιλιομέτρων που χωρίζει το Λονδίνο από την Κων/πολη; Πώς θα σας φαινόταν αν σας έλεγα ότι έχει τρέξει στον αγώνα "Indian-Pacific", δηλαδή από την δυτική ακτή της Αυστραλίας μέχρι την ανατολική, καλύπτοντας μια συνολική απόσταση 5.500 περ. χιλιομέτρων;
Το Ποντιακό είναι ένα Εθνικό, Ευρωπαϊκό, Μικρασιατικό και διεθνές ζήτημα.
Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη (*) - Σε πρόσφατη ομιλία του στην Θεσσαλονίκη.
Ήθελα να πω το εξής. Πρόκειται για ένα μήνυμα με αποδέκτες ένθεν και εκείθεν. Εμφανείς ή κρυφούς.
Το Ποντιακό ζήτημα σήμερα – γι’ αυτό μίλησα όταν ξεκίνησα αυτόν τον αγώνα που τον δικαίωσε η ιστορία – είναι ένα εθνικό, ευρωπαϊκό, μικρασιατικό και διεθνές ζήτημα. Δεν είναι ζήτημα για εσωτερική κατανάλωση όπως το σκέπτονται και έγραψαν οι συνήθεις ιστορικά ύποπτοι. Δεν είμαστε το πλέον μαρτυρικό κομμάτι του ελληνισμού που εκφυλίστηκε και παραιτήθηκε από την ιστορία. Δεν είμαστε ένας λαός των μουσείων – για μουσειάκια – αλλά ένας λαός που επιστρέφει στην ιστορία, όπως είπα το 1988 σε μία ιστορική στιγμή σ’ αυτήν την πόλη.
Ο Φιλιππής Ζερβός διατηρεί ζωντανό τον τελευταίο νερόμυλο των Κυθήρων!
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Κάθε φορά που στα ταξίδια μας συναντώ και συζητώ με ανθρώπους σαν τον Φιλιππή Ζερβό, θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μπορώ να βλέπω ακόμη ζωντανή την παράδοση ενός τόπου. Που μπορώ να περπατώ σε μονοπάτια γήϊνων παραδείσων, με νερά που κατηφορίζουν στις πλαγιές του βουνού, καταρράκτες, οργιώδη βλάστηση και πουλιά που μπορούν και θέλουν ακόμη να τραγουδούν.
Είκοσι πέντε σχεδόν νερόμυλοι υπήρχαν κάποτε στην περιοχή του Μυλοποτάμου των Κυθήρων, σύμφωνα με όσα μου είπε ο Φιλιππής. Όλοι δούλευαν και άλεθαν το σιτάρι με τη δύναμη του νερού που έβγαινε, και συνεχίζει να βγαίνει, από τα σωθικά της Κυθηραϊκής γης. Σήμερα, όλοι εκείνοι οι νερόμυλοι κείτονται σε ερείπια και μόνο ο νερόμυλος του Φιλιππή δέχεται τους επισκέπτες που θέλουν να ξαποστάσουν, να πιουν ένα καφέ και να ακούσουν από το στόμα του πρόθυμου Φιλιππή την ιστορία του νερόμυλου και με ποιο τρόπο η ορμή του νερού γυρνούσε κάποτε τις μυλόπετρες.
Το παραδοσιακό καφενείο του Θοδωρή Γρηγοράκη, στα Αρωνιάδικα Κυθήρων, με ηλικία 85 ετών!
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Ο Θοδωρής Γρηγοράκης είναι ο Πρόεδρος της Κοινότητας Αρωνιάδικων και ο ιδιοκτήτης του μοναδικού παραδοσιακού καφενείου της περιοχής που έχει ηλικία 85 ετών! Τον αναζήτησα, κατά την διάρκεια της πρόσφατης παρουσίας μας στο Τσιρίγο για τις γιορτές του Πάσχα και την Ανάσταση, μετά από προτροπή του καλού μου φίλου Σπύρου Καπίτσα, η σύζυγος του οποίου κατάγεται από το χωριό αυτό των Κυθήρων.
Τον βρήκα, πού αλλού, στο καφενείο του να σερβίρει καφέδες στους θαμώνες και είχα μια όμορφη συζήτηση μαζί του που επεκτάθηκε, εκτός από το παραδοσιακό 85χρονο καφενείο του, και στο χωριό του, τα Αρωνιάδικα, του οποίου εδώ και δέκα χρόνια είναι πρόεδρος. Πρώτοι ιδιοκτήτες του καφενείου οι θείοι της μητέρας του Θοδωρή οι οποίοι, όταν έφυγαν από τη Σμύρνη μετά την Μικρασιατική καταστροφή, έκτισαν το οίκημα στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Ο χώρος λειτούργησε στην αρχή σαν καφε-παντοπωλείο.