Rib and Sea

Αφιερωμένο σ' αυτούς που νομίζουν ότι για να πιλοτάρει κανείς πρέπει, απαραιτήτως, να είναι αρτιμελής!

Σχολιάζει και βιντεοσκοπεί ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Βρέθηκα προχθές στο Αεραθλητικό Πάρκο Θηβών, που βρίσκεται στο ύψος του 90ού χιλιομέτρου της Εθνικής Οδού Αθηνών Λαμίας, προκειμένου ο Γιώργος Κάτσικας να κάνει το ετήσιο service στον δίχρονο κινητήρα Rotax του ιπτάμενου φουσκωτού μου. Ευτυχώς που το service άργησε κάπως να ολοκληρωθεί, γιατί μετά το μεσημέρι κατέφθασε στο υπόστεγο, όπου στεγάζονται τα υπερελαφρά των μελών της Αερολέσχης Θηβών και της φιλοξενούμενης Αερολέσχης "Δαίδαλος", ο Αποστόλης Μαυροθαλασσίτης, το αναπηρικό καροτσάκι του οποίου έσπρωχνε η σύζυγός του Δήμητρα Όντρια.

Νόμιζα στην αρχή ότι επρόκειτο για επισκέπτη, αλλά στη συνέχεια εξεπλάγην βλέποντας τον Αποστόλη να "σκαρφαλώνει" στο φτερό ενός υπερελαφρού αεροπλάνου με την βοήθεια της Δημητρούλας του, όπως χαρακτηριστικά την αποκαλεί, και να κάθεται στη θέση του πιλότου!

Τα υπόλοιπα ήρθαν μόνα τους. Το όμορφο ιταλικό υπερελαφρό "ρυμουλκήθηκε" από την Δήμητρα έξω απ' το υπόστεγο και ο Αποστόλης, αφού ζέστανε τον τετράχρονο Rotax, άρχισε να πραγματοποιεί επαναληπτικά "touch and go" με την Δήμητρα καθισμένη στην θέση του συγκυβερνήτη.

Ο δυνατός και χαρούμενος αυτός άνθρωπος έχασε δυστυχώς την αίσθηση και των δύο ποδιών του, πριν από πέντε χρόνια, σε ένα ατύχημα με αλεξίπτωτο πλαγιάς στο παγκόσμιο πρωτάθλημα που διεξήχθη το 2009 στο Μεξικό, όταν ένας Άγγλος αιωροπτεριστής έπεσε πάνω στο αλεξίπτωτό του και το κατέστρεψε, με αποτέλεσμα ο Αποστόλης να υποστεί κάταγμα της σπονδυλικής στήλης με τις αναπόφευκτες συνέπειες που λίγο πιο πάνω περιέγραψα.

Παρ' όλα αυτά, ο Αποστόλης δεν το έβαλε κάτω. Αμέσως μετά την έξοδό του απ' το νοσοκομείο, πληροφορήθηκε ότι υπάρχει ομάδα Ιταλών πιλότων, με παρόμοια κινητικά πρόβληματα, οι οποίοι πετούν με υπερελαφρά αεροσκάφη στο χωριό Caposile λίγο έξω απ' τη Βενετία. Εκεί πήρε τα πρώτα μαθήματα και μετά την πρώτη solo πτήση του ανταποκρίθηκε σε μια δελεαστική πρόταση των Ιταλών και αγόρασε το υπ' αριθμόν 4 αεροσκάφος της Σχολής. Ήρθε στην Ελλάδα και κατάφερε μετά από επίπονες προσπάθειες ενός έτους να νηολογηθεί το αεροσκάφος του από την Υ.Π.Α. για χειρισμό με τα χέρια και ο ίδιος να αποκτήσει την πρώτη άδεια χειριστή υπερελαφρών σε... καροτσάκι, όπως λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος. Και σαν να μην έφθανε αυτό, ο Αποστόλης και η Δήμητρα κατέκτησαν πέρυσι την πρώτη θέση στο πανελλήνιο πρωτάθλημα υπερελαφρών!

Σε κάτι τέτοια η όποια δυνατότητα γραφής, που κάποιοι φίλοι λένε ότι διαθέτω, πάει περίπατο και αυτήν διαδέχεται η συγκίνηση και ο θαυμασμός για την ανθρώπινη θέληση. Θεωρώ ότι ήταν ιδιαίτερη η τιμή και η χαρά που είχα την ευκαιρία να πετάξω με πιλότο τον Αποστόλη. Έναν άνθρωπο χαμογελαστό και αισόδοξο που έμαθε καλύτερα από όλους εμάς πως για να πετάξει κανείς ένα αεροσκάφος δεν χρειάζεται να έχει πόδια, αλλά καρδιά και θέληση για ζωή...

Να όμως πώς προλογίζει το βιβλίο του Αποστόλη Μαυροθαλασσίτη με τίτλο "Ο φίλος από το Μεξικό", η σύντροφός του Δήμητρα Όντρια :

"Δεν επιλέγεις προκαταβολικά τη ζωή που θα ζήσεις, καθώς η ζωή μοιάζει με κινούμενη άμμο, που σχηματίζει νέα βουνά.

Βουνά υπέροχα και πολλά υποσχόμενα, σαν εκείνα του Μεξικού, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα αλεξιπτώτου πλαγιάς τον Ιανουάριο του 2009, όπου συμμετείχε η Ελληνική Εθνική Ομάδα μας, με δύο πιλότους.

Ο Αποστόλης ήταν ο ένας από τους δύο. Ήτανε μία συμμετοχή που πέρα από την αγάπη και τον απόλυτο σεβασμό προς αυτό που έκανε για πάνω από είκοσι χρόνια, δικαίωνε τον εαυτό της και γέμιζε με υπερηφάνεια όταν στην παρέλαση των Εθνικών Ομάδων, στην έναρξη των αγώνων, η θέα της Ελληνικής σημαίας προκάλεσε ίσως την πιο θερμή και έντονη αποδοχή, σε σημείο που οι μαμάδες, έδειχναν προς τους αθλητές μας και όλο συγκίνηση έλεγαν στα μικρά παιδιά που κρατούσαν από το χέρι: «Κοίτα, ένας Έλληνας.»

Οι αγωνιστικές συνθήκες που ακολούθησαν ήταν τρομερά δύσκολες (κάτι που αποτελεί μέρος της μαγείας και της αλήθειας του συγκεκριμένου αθλήματος), όμως η έξαψη και ο παιδικός ενθουσιασμός της συμμετοχής, τα έκαναν όλα πολύ πιο εύκολα και απλά.

Ώσπου την τελευταία μέρα των αγώνων, ο χρόνος σταμάτησε, για να αρχίσει ξανά πάλι από το μηδέν.

Αυτές ήτανε άλλωστε και από τις πρώτες πιο χαρακτηριστικές του κουβέντες, όπου διαβάζοντας το βιβλίο κατάλαβα γιατί. Μετά την σύγκρουση με τον Άγγλο πιλότο, ο Αποστόλης βρέθηκε για δύο εβδομάδες σε καταστολή.

Αυτή θα μπορούσε να ήτανε η πιο επιγραμματική περιγραφή της κατάστασης και ίσως και η πιο επιφανειακή. Γιατί η αλήθεια είναι πως εκείνες τις μέρες και ενώ στην Ελλάδα οι δικοί του αρχικά ενημερώνονταν από το νοσοκομείο (από δήθεν τυχαίο λάθος ή παρεξήγηση) ότι ο άνθρωπός τους βρίσκεται εκεί νεκρός, ο ίδιος βίωνε εμπειρίες που σε προβληματίζουν για αυτό το περίεργο λάθος. Εμπειρίες που όπως λέει ο ίδιος, αυτά που ακολούθησαν μετά και η αποδοχή της κατάστασης του, του έμοιαζαν παιχνιδάκι.

Διαβάζοντας λοιπόν κάποιος εκείνα τα βιώματα, πιθανόν θα μπορούσε να υποθέσει πως αποτέλεσαν ίσως μια διαδικασία αποδοχής της απώλειας (σε όλες τις μορφές της)  ή ακόμα και του ίδιου του θανάτου. Μια διαδικασία που θεωρείται ότι περικλείει θυμό, απελπισία, απόγνωση, άρνηση και τελικά αποδοχή.

Ειλικρινά όμως νομίζω πως αυτό που τελικά αποκαλύπτεται είναι η ίδια η ζωή. Αρκεί να κοιτάξουμε αυτό που είναι αληθινό. Και η μόνη αλήθεια που θέλει σαν πραγματικός «φίλος» να μας πει, είναι πως στις δύσκολες στιγμές που βιώνει ο άνθρωπος, όταν οι καταστάσεις τον απογυμνώσουν από τα τείχη που έχει σηκώσει γύρω του, συνειδητοποιεί πως δεν έχει τίποτα, αλλά ταυτόχρονα έχει τα πάντα. Έτσι οδηγείται στο να καταρρίψει το άλλοθι της αδράνειας σαν επιλογή. Γιατί η αδράνεια δεν υπάρχει σαν επιλογή. Και σαν απόδειξη αυτού, περιγράφοντας εκείνες τις μέρες, μας θυμίζει πως ο εχθρός του μάταιου είναι η ζωή, ακόμα και αν το μάταιο κρύβεται πίσω από κάθε σκέψη μας ή αδύναμη στιγμή.

Έτσι λοιπόν με όρους απλούς που δεν μπορούμε να τους παρανοήσουμε, με γλώσσα και λεξιλόγιο τόσο κοινό, που δεν μπορούμε να χαθούμε μέσα στην περιττολογία, μας θυμίζει συνεχώς πως η μόνη μας επιλογή είναι η ίδια η ζωή, πως το τίποτα αγκαλιάζει μέσα του «τα πάντα», πως το τίποτα αποτελεί έμπνευση και όχι υποβάθμιση.

Παρά τις αντιρρήσεις και τους ενδοιασμούς του, και μέσα από μια πραγματικά επίπονη διαδικασία, ολοκλήρωσε το βιβλίο, αναβιώνοντας μνήμες και συναισθήματα, δίνοντας την ευκαιρία σε όσους ξέχασαν να θυμηθούν και σε όσους δεν ξέρουν να μάθουν, κάνοντας ένα ταξίδι με πορεία το μέσα μας και προορισμό την κάθαρση".