Rib and Sea

Σχόλια - Φωτογραφίες : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Μετά από κάθε νεροποντή, η ίδια κατάσταση στην Κάσο (και όχι μόνο), τα ίδια προβλήματα, οι ίδιες ζημιές. Και μετά, αιτήσεις επί αιτήσεων για βοήθεια, προκειμένου να φτιαχτούν οι δρόμοι και να αποζημιωθούν τα νοικοκυριά που πνίγηκαν στη λάσπη. Και παράπονα, που δεν έγιναν αντιπλημμυρικά έργα, και γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια. Κοινός παρονομαστής, όμως, ένας. Πάντα ο ίδιος και αναμενόμενος : Ξεχείλισαν οι χείμαρροι, χάλασε το οδικό δίκτυο και τα φερτά υλικά παρέσυραν τα πάντα στο πέρασμά τους και έβαψαν κόκκινη τη θάλασσα. Και σε λίγο καιρό θα μπαζωθεί και η καινούργια μαρίνα και να δούμε πού θα λιμενίζονται τα σκάφη. Ενός κακού μύρια έπονται, άλλωστε. Και ας μην πει κάποιος ότι αν μπαζωθεί η μαρίνα θα έρθει η μπίγα να την εκβαθύνει, γιατί κανείς δεν θα τον πιστέψει.

Νομίζω πως θα πρέπει κάποτε οι Κασιώτες (αλλά και οι κάτοικοι άλλων περιοχών της χώρας) να κοιτάξουν κατάματα το πρόβλημα που έχουν οι ίδιοι δημιουργήσει! Είναι ανώφελο πια να παίζεται ακόμη στην Κάσο το κρυφτό της στρουθοκαμήλου. "Το δις εξαμαρτείν ουκ εστίν ανδρός σοφού", έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Το τρις και τετράκις εξαμαρτείν τίνος άραγε εστί;

Πνίγηκε ουκ ολίγες φορές στο νερό η Κάσος. Και το σκηνικό ήταν πάντα το ίδιο. Σκαμμένοι «δρόμοι», ζημιές στα σπίτια που είναι κτισμένα μέσα ή πάνω στη ροή ή τις κοίτες των χειμάρρων, μπαζωμένη, «ματωμένη» θάλασσα. Ελάχιστα ενδιαφέρει ποιος φέρει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την δημιουργία και επανάληψη αυτών των προβλημάτων. Αδιάφορο αν μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης φέρει ο Δήμος ή οι δημότες. Αδιαφορώ κι’ εγώ, αν γίνω για άλλη μια φορά κακός. Δεν ωφελεί όμως να κρύβομαι πίσω απ’ το δάκτυλό μου γιατί, απλά, δεν χωράω!

Τα ποτάμια και οι χείμαρροι δεν πρέπει να ασφαλτοστρώνονται ούτε να κτίζονται, αγαπητοί μου συμπατριώτες, εκάστοτε κ.κ. δήμαρχοι. Τα ποτάμια πρέπει να μένουν ποτάμια! Πρέπει να αφήνεται η Φύση να κλάψει ελεύθερα, όταν το θέλει, και όχι να κάνουμε ό,τι περνάει απ’ το χέρι μας για να πνιγούμε στα δάκρυά Της!

Από πού άραγε πιστεύουν κάποιοι ότι θα περάσουν τα νερά της βροχής; Απ’ τις ραχούλες; Απ’ τις φυσικές κοίτες των ποταμών και των χειμάρρων θα περάσουν! Δεν χρειάζεται δα να είναι κανείς επιστήμων για να το καταλάβει αυτό! Δεν έχει κάνει σε κανέναν εντύπωση τι αποκαλύπτεται κάθε φορά που ξηλώνεται το οδόστρωμα; Κροκάλες αποκαλύπτονται βέβαια! Πέτρες και βότσαλα του ποταμού! Το γενετικό υλικό της Φύσης είναι αδύνατον να καλυφθεί από τον χαμηλό ανθρώπινο δείκτη νοημοσύνης...

Αν λοιπόν δεν αλλάξει ο οδικός χάρτης του νησιού, αν δεν γίνει κάτι να «οχυρωθούν», αν όχι να απομακρυνθούν, τα σπίτια και οι αποθήκες που κτίστηκαν στις κοίτες των χειμάρρων, οι χείμαρροι πάντα θα πλημμυρίζουν, το οδόστρωμα θα ξηλώνεται, τα σπίτια και οι αποθήκες θα πνίγονται στη λάσπη. Και ο κάθε πικραμένος θα γράφει μετά κριτικές κατά πάντων, δικαίων τε και αδίκων, και θα ζητάει ευθύνες. Και θα στέλνονται επιστολές διαμαρτυρίας στους δημοτικούς άρχοντες, οι οποίοι δεν κάνουν τίποτε, βεβαίως, για να λυθεί το πρόβλημα. Και θα χάνονται κονδύλια για να επιδιορθωθούν οι... διορθωμένες προηγούμενες ζημιές, ενώ τα κονδύλια αυτά θα μπορούσαν να διατεθούν για την δημιουργία άλλων έργων υποδομής, πιο σημαντικών και αναγκαίων. Τόσο απλά...