Rib and Sea

Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Θυμάστε την αναφορά μου στον κατσικόδρομο που οδηγεί από τη Μέδουσα προς το χωριό Κοττάνη και την επιστολή μου προς τον Περιφερειάρχη Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης στο άρθρο μου για την εκπληκτική ταβέρνα του Τζεμήλ Χαλίλογλου; http://www.ribandsea.com/travels/2309-stin-ekpliktiki-taverna-mouseio-kottani-tou-pomakou-tzemil-xaliloglou

Ε, λοιπόν, δύο μόλις ημέρες μετά την αποστολή του εγγράφου αιτήματός μου, ο ίδιος ο Περιφερειάρχης, ο κ. Γεώργιος Παυλίδης, με κάλεσε χθες στο τηλέφωνο και με ενημέρωσε για τα εξής :

Του Σωτηρίου Καλαμίτση.

Ήταν αρχές της δεκαετίας του ΄60, αμέσως μετά τις εκλογές βίας και νοθείας του 1961, που η Ένωση Κέντρου κήρυξε τον «ανένδοτο αγώνα» ζητώντας, μεταξύ άλλων, την ίδρυση του ΟΓΑ και την καθιέρωση του «πόθεν έσχες» για τους πολιτικούς. Και τούτο, διότι ήταν δεδομένη και διαδεδομένη η μίζα που έπαιρναν οι υπουργοί και βουλευτές από δημόσια έργα, ώστε να επικρατεί η λαϊκή δοξασία ότι η προμήθεια 2% για τον πολιτικό ήταν νόμιμη. Εξ αντιδιαστολής,  προμήθεια 3% ήταν παράνομη.     

Τελικά το «πόθεν έσχες» καθιερώθηκε, επεκτάθηκε δε σε τόσο πολλές κατηγορίες πολιτών που σχεδόν η μισή Ελλάδα πρέπει να υποβάλλει δήλωση «πόθεν έσχες».  Έτσι, ανακύπτει το ερώτημα: «ποιος ελέγχει όλες τις δηλώσεις;» Κυρίως δε «πώς γίνεται η σύγκριση των δηλώσεων ενός έτους με τις δηλώσεις προηγούμενων ετών, ώστε να προκύπτει, αν υπάρχει διαφορά, και στη συνέχεια να ελέγχεται πώς προέκυψε αυτή;»

Του Σωτηρίου Καλαμίτση.

Η κ. Ραχήλ Μακρή μας ενημέρωσε ότι η ύψιστη μορφή έκφρασης της δημοκρατίας είναι το δημοψήφισμα, το οποίο ακυρώνεται, αν δεν μετάσχει σ’ αυτό ορισμένος κατ’ ελάχιστον  αριθμός ψηφοφόρων.  Πρώτη φορά το άκουσα αυτό στη ζωή μου και κεραυνοβολήθηκα. Βάλθηκα να ψάχνω, μήπως κάτι μου έχει ξεφύγει,  αν προβλέπεται κάπου ελάχιστο ποσοστό συμμετοχής του εκλογικού σώματος στο δημοψήφισμα για να είναι αυτό έγκυρο, αλλά δεν βρήκα τίποτε σχετικό. Άρα, είναι μία δήλωση-παπάρα, η οποία αναπαράγεται ακρίτως με ενδεχόμενο να γίνει πεποίθηση στους αδαείς η σχετική «πληροφορία».

Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Μια κυβέρνηση δεν έχει το δικαίωμα να υποστηρίζει πως είναι ισχυρή αν δεν μπορεί να πείσει τον λαό για την δυνατότητα που έχει να ελέγχει και να διαχειρίζεται τις δύσκολες καταστάσεις. Μια τέτοια δύσκολη κατάσταση ήταν ο πρόσφατος παλλαϊκός ξεσηκωμός στην πλατεία Συντάγματος με αφορμή την ψήφιση του νέου φορολογικού και ασφαλιστικού νομοσχεδίου-εξαμβλώματος που "επινόησε" ο Καρούμπαλος με σκονάκι που του έδωσε στα μουλωχτά το κουαρτέτο.

Πώς αντιμετώπισε όμως ή, μάλλον, με ποιο τρόπο κατέστειλε η ροζέ (με αποχρώσεις βαθέος γκρι προς μαύρο) νεομνημονιακή κυβέρνηση Τσίπρα αυτή τη λαϊκή εξέγερση, αποδεικνύοντας έτσι πως βαδίζει ακριβώς στα χνάρια των δεξιών-σοσιαληστρικών κυβερνήσεων του προσφάτου παρελθόντος, τις οποίες κατήγγειλε εκ του ασφαλούς όταν ήταν στην αντιπολίτευση;