Rib and Sea

Πήρα ένα "περίεργο" μήνυμα σήμερα και μια φωτογραφία στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση. Τόσο "περίεργο" που έκανε τα μάτια μου να δακρύσουν από συγκίνηση. Και δεν συγκινήθηκα τόσο από την είδηση ότι απομακρύνεται τελικώς το καρκινογόνο έκτρωμα του Ο.Τ.Ε. από το κέντρο του Φρυ στην Κάσο - αυτό μάλλον το περίμενα ότι θα γινόταν, αργά ή γρήγορα - όσο γιατί βρέθηκε ένας έστω Κασιώτης να με συγχαρεί αναγνωρίζοντας, εμμέσως πλην σαφώς, τη δική μου μικρή συνεισφορά στο ξερρίζωμα αυτού του εκτρώματος που επί τόσα χρόνια φιλοξένησε τις δολοφονικές κεραίες κινητής τηλεφωνίας και τα "πιάτα" του Ο.Τ.Ε.

Το μήνυμα ήλθε από τον Νικήτα Καμπούρη και, μολονότι "Σπαρτιάτικο", ήταν πολύ γλαφυρό :

"Κάλλιο αργά παρά ποτέ! Συγχαρητήρια Ιωσήφ!".

Επειδή μιλάω πάντα με ντοκουμέντα και όχι με πομφόλυγες, με αφορμή δε την οριστική απομάκρυνση των κεραιών, θα κάνω μια σύντομη αναδρομή στο παρελθόν για να μάθουν οι νέοι και να θυμηθούν οι παλαιότεροι τι ακριβώς προηγήθηκε και πώς φθάσαμε ως εδώ.

Αναφέρομαι στις ήπιες αλλά και "βίαιες" ενέργειές μου προκειμένου να απομακρυνθούν οι κεραίες κινητής τηλεφωνίας από το Φρυ. Στις ήπιες περιλαμβάνονταν οι επιστολές διαμαρτυρίας που είχα στείλει στον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, τον υπουργό Μεταφορών και Επικοινωνιών Μιχάλη Λιάπη, τον πρόεδρο του Ο.Τ.Ε. Παναγή Βουρλούμη, τη Νομαρχία Δωδεκανήσων, το Πολεοδομικό Γραφείο Καρπάθου, τον Έπαρχο Καρπάθου-Κάσου, την Ελληνική Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας (Ε.Ε.Α.Ε.) και την Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (Ε.Ε.Τ.Τ.). Όλες εκείνες οι επιστολές μου δημοσιεύτηκαν στην τοπική εφημερίδα του Ηλία Γαλανάκη "Κασιώτικη Αναγέννηση", αλλάκαι στο blog του Κώστα Σκαμαγκούλη, και πήραν αριθμό πρωτοκόλλου, με συνέπεια οι παραλήπτες τους να μη μπορούν να τις αγνοήσουν. Μοναδική εξαίρεση ο τότε πρωθυπουργός, ο οποίος εποίησε την νήσσαν, κοινώς έκανε την πάπια.

Τον Αύγουστο του 2004, κατά την διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών μου στην Κάσο, αποφάσισα να ευαισθητοποιήσω τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και να κινητοποιήσω τους κατοίκους του νησιού ανεβαίνοντας επάνω στον πυλώνα και ξεκινώντας συμβολικά μια απεργία πείνας μέχρις ότου λάβω έγγραφη διαβεβαίωση των αρμοδίων ότι οι κεραίες θα απομακρυνθούν το συντομότερο δυνατόν. Δυστυχώς όμως, το μόνο που κατάφερα τότε ήταν να μείνω μόνος μου, με μοναδικούς συμπαραστάτες τα μέλη της οικογενείας μου και μερικούς φίλους Κασιώτες, μεταξύ των οποίων ο Νίκος Ζαχάρης και ο Φωτεινός Ζάγορας. Οι υπόλοιποι, άτομα τα οποία μέχρι και την παραμονή της αναρρίχησής μου στον πυλώνα διεμαρτύροντο για την ύπαρξη των κεραιών και υπέγραφαν για την απομάκρυνσή τους, όχι μόνο έλαμψαν με την απουσία τους, αλλά κάποιοι από αυτούς με ειρωνεύτηκαν και με χλεύασαν πίσω από τα μισάνοικτα παντζούρια των σπιτιών τους...

Αντί των κατοίκων ήρθαν τότε κάτω από τον πυλώνα οι εκπρόσωποι της Δημοτικής Αρχής, με επικεφαλής τον δήμαρχο Δημ. Ερωτόκριτο και τον έπαρχο Καρπάθου-Κάσου Μιχάλη Ερωτόκριτο, οι οποίοι μου διάβασαν μια επιστολή με την οποίαν ο Ο.Τ.Ε. επιβεβαίωνε την "αρτιότητα του έργου" και έδινε για άλλη μια φορά την υπόσχεση ότι ο "Δημόκριτος" θα στείλει τεχνικούς για την καταμέτρηση τυχόν ακτινοβολίας. Στη συνέχεια ο δήμαρχος και ο έπαρχος προσπάθησαν να με πείσουν να κατέβω από τον πυλώνα για να συζητήσουμε, στην δε αρνητική απάντησή μου απεχώρησαν και δεν ξανάδωσαν σημεία ζωής. Την ενέργειά μου εκείνη πρόβαλε αργότερα η εφημερίδα "Espresso", με εκτενές αφιέρωμά της στο φύλλο της 22ας Δεκεμβρίου του 2005.

Δεν είχα ζητήσει όμως καταμέτρηση της τυχόν ακτινοβολίας - αυτή ήταν δεδομένη και δεν περίμενα από τα τσιράκια του Ο.Τ.Ε. να την καταμετρήσουν - αλλά την άμεση απομάκρυνση των καρκινογόνων κεραιών οι οποίες με την ανοχή των εκάστοτε Δημοτικών Αρχών είχαν τοποθετηθεί και παραμείνει στο κέντρο του οικισμού. Δεν είχα καταγγείλει άλλωστε την τεχνική αρτιότητα του έργου αλλά τον κίνδυνο για την υγεία των κατοίκων και την καταστροφή του περιβάλλοντος χώρου.

Μετά από εκείνη την απαράδεκτη στάση των δημοτικών και περιφερειακών αρχόντων και την απαθή στάση των κατοίκων του νησιού, κατέβηκα απογοητευμένος από τον πυλώνα αλλά δεν σταμάτησα ούτε στιγμή να διαμαρτύρομαι για την παραμονή των κεραιών στο κέντρο του Φρυ, πολύ περισσότερο αφού είχαν ήδη εξασφαλιστεί οι προϋποθέσεις τις οποίες έθεταν οι αρμόδιοι του Ο.Τ.Ε. για την απομάκρυνσή τους, που ήταν η εξεύρεση κατάλληλου εναλλακτικού χώρου και παροχής ηλεκτρικού ρεύματος στον χώρο αυτό.

Και σήμερα, δέκα χρόνια από τότε που άρχισα να διαμαρτύρομαι, ο πυλώνας απομακρύνεται, μαζί με τις κεραίες κινητής τηλεφωνίας που τον "στόλιζαν". Είναι τελικώς κάποιες στιγμές που νοιώθεις ότι τίποτε δεν πάει χαμένο. Κάποιες στιγμές που νοιώθεις ότι ο χρόνος, οι κόποι και η στάση σου απέναντι στα προβλήματα που ταλαιπωρούν τους συνανθρώπους σου σε δικαιώνουν.

Ιωσήφ Παπαδόπουλος