Rib and Sea

Κείμενο - Φωτογραφίες : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Το ποδήλατο ήταν, ανέκαθεν, ένα αμφιλεγόμενο όχημα αλλά, προσφάτως, και πολύ δημοφιλές. Ευχάριστο και δημοφιλές (λόγω και της οικονομικής κρίσης) όταν το χρησιμοποιεί κανείς για να περιφέρεται στις πόλεις, τις παραλίες και τα δάση, δυσάρεστο όταν γίνεται ο ίδιος... ποδήλατο στα χέρια ανίκανων, απάτριδων και απατεώνων πολιτικών ή καταπιεστικών... συζύγων! Δεν βγήκε τυχαία άλλωστε η ρήση "μού έκανε τη ζωή ποδήλατο". Όταν ακούω λοιπόν τη λέξη "ποδήλατο", δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ ή να βάλω τα κλάματα. Στην περίπτωση πάντως του πολυτάλαντου φίλου μου Γιώργου Μισετζή, απ' τη Χίο, δεν θα μπορούσα σίγουρα να βάλω τα κλάματα μαθαίνοντας ότι το ποδήλατο είναι γι' αυτόν τρόπος ζωής στην ξηρά, ακριβώς όπως το φουσκωτό του σκάφος είναι τρόπος ζωής στη θάλασσα.

Αντιθέτως, χάρηκα πολύ όταν έμαθα ότι θα έπαιρνε μέρος στη φετινή ποδηλατική Σπαρτακιάδα. Χάρηκα δε ιδιαιτέρως όταν μου ζήτησε να αποτελέσω με το camper μου την υποστήριξη αυτού και άλλων τριών φίλων του ποδηλατών απ' τη Χίο. Βρεθήκαμε έτσι με τον Μισετζή, και τα αυτοκόλλητα του "Ποδηλατείν - Χίος" κολλημένα πάνω στο Granduca, να περνάμε το βράδυ της Παρασκευής 1η Οκτωβρίου έξω απ' το Παναθηναϊκό Στάδιο, προκειμένου να είμαστε σε ετοιμότητα και σε απόσταση βολής, αφού η εκκίνηση θα δινόταν στις 7.30 το πρωί του Σαββάτου. Μεταξύ μας, ήταν και απωθημένο μου να παρκάρω και να διανυκτερεύσω στο κέντρο της Αθήνας με το camper...

Αίσθηση βεβαίως προκάλεσε στους υπολοίπους συμμετέχοντες το μεγάλο αυτοκινούμενο, ενώ κάποιοι μακάριζαν, και θαύμαζαν συγχρόνως, τους Χιώτες που διέθεταν τέτοιο όχημα υποστήριξης! Με ένα τέταρτο περίπου της ώρας καθυστέρηση ξεχύθηκε στις 07.45 το τεράστιο πολύχρωμο ποτάμι των 180 ποδηλατών προς τη λεωφόρο Βασιλίσσης Όλγας και μέσω της οδού Φιλελλήνων και της Πανεπιστημίου προς την Ομόνοια και τη Λεωφόρο Αθηνών. Ακολουθούσαν οχήματα της Π.Ε.Π.Α., της αστυνομίας, του Ε.Κ.Α.Β., των χορηγών, αλλά και ιδιωτικής χρήσεως αυτοκίνητα, τα οποία στη συντριπτική τους πλειοψηφία ανήκαν σε συγγενείς ή φίλους των αθλητών οι οποίοι θέλησαν μ' αυτόν τον τρόπο να τους συμπαρασταθούν.

Διακόσια πενήντα πέντε χιλιόμετρα, μέχρι τη Σπάρτη, έπρεπε να καλυφθούν μέσα σε δώδεκα ώρες, το αργότερο, ώστε αυτοί που θα κατάφερναν να τερματίσουν να πάρουν τη σχετική πιστοποίηση και να μην αναγκαστούν να ποδηλατούν μέσα στη νύκτα. Αυτός ήταν και ο λόγος που οι διοργανωτές είχαν ορίσει σαν χρονικό όριο άφιξης στον σταθμό ελέγχου της Τριπόλεως την 5η απογευματινή με απαράβατο όρο, όσοι καθυστερήσουν, να εγκαταλείψουν τον αγώνα και να φορτώσουν τα ποδήλατά τους στο λεωφορείο-"σκούπα" που ακολουθούσε.Το εκπληκτικό της υπόθεσης είναι ότι μια ομάδα τεσσάρων ποδηλατών, αμέσως μετά τον τερματισμό τους στη Σπάρτη, επέστρεψαν στην Αθήνα ποδηλατώντας, μεσούσης της νύκτας και μιας καταρρακτώδους βροχής!

Η συγκεκριμένη ποδηλατική εκδήλωση είχε βεβαίως περισσότερο εορταστικό παρά αγωνιστικό χαρακτήρα, και διοργανώθηκε από την Ποδηλατική Ένωση Παλαιμάχων Αθλητών (Π.Ε.Π.Α.), σε συνεργασία με το Ποδηλατικό Τμήμα του Γυμναστικού Συλλόγου Σπάρτης, υπό την αιγίδα πάντοτε της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ποδηλασίας. Πρωταρχικός στόχος ήταν ο τερματισμός, δεδομένου ότι στον αγώνα συμμετείχαν και υπερήλικες ποδηλάτες, όπως ο κ. Ηλίας Κακλαμάνος, ο οποίος γεννήθηκε το 1937, τρέχει με ποδήλατο κούρσας και τα χρώματα του Παναθηναϊκού απ' το 1953, και έχει λάβει μέρος στις 20 από τις 22 συνολικώς ποδηλατικές Σπαρτακιάδες που έχουν διοργανωθεί μέχρι σήμερα! Υπήρχαν τέσσερις συνολικώς κατηγορίες, αναλόγως με την ηλικία των συμμετεχόντων. Η πρώτη κατηγορία για αθλητές από 30 έως 40 ετών, η δεύτερη κατηγορία για αθλητές από 40 έως 50 ετών, η τρίτη κατηγορία για αθλητές από 50 έως 60 ετών, και η τέταρτη κατηγορία για αθλητές από 60 ετών και άνω.

Η πρώτη ομαδική στάση έγινε στο ύψος της Χαλυβουργικής, και όλοι βεβαίως μπορούν να αντιληφθούν για ποιο λόγο αυτή ήταν αναγκαία. Το αντελήφθη, δυστυχώς, και η κυρία που εκτελούσε χρέη φύλακα στον χώρο ο οποίος επελέγη σαν το καταλληλότερο υπαίθριο wc, η οποία έντρομη είδε ξαφνικά καμμιά διακοσαριά ποδηλάτες να αφήνουν στους γύρω χώρους το... υγρό τους τηλεγράφημα! Ανάλογες ανεπίσημες στάσεις, για τον ίδιο λόγο, έγιναν βεβαίως πολλές κατά την διάρκεια της διαδρομής, με τους... ασυγκράτητους αθλητές να τρέχουν στη συνέχεια να προλάβουν τους υπολοίπους.

Μέχρι την Κόρινθο επελέγη η νέα εθνική οδός, ενώ στη συνέχεια οι ποδηλάτες μπήκαν στην παλαιά εθνική οδό Κορίνθου Τρίπολης, περισσότερο γνωστή στους παλαιότερους σαν "κωλοσούρτης". Αξίζει να αναφερθεί ότι μέχρι τη βάση του "κωλοσούρτη", λίγο μετά το χωριό των Μύλων της Αργολίδας, υπήρχε προπορευόμενο όχημα που ρύθμιζε τον ρυθμό της κούρσας και δεν επέτρεπε σε κανένα αθλητή να προσπεράσει. Αυτό έγινε, προφανώς, επειδή η απόσταση ήταν μεγάλη και οι διοργανωτές δεν ήθελαν να ανοίξει πολύ η ψαλίδα μεταξύ των πρώτων και των τελευταίων, για να υπάρχει η δυνατότητα παρακολούθησης και προσφοράς βοήθειας σε περίπτωση ανάγκης. Η "συντηρητική" αυτή ποδηλασία συνέτεινε, εξ άλλου, στη διατήρηση των δυνάμεων των αθλητών, οι οποίοι κρατώντας ένα κανονικό "τέμπο" στα πρώτα 160 χιλιόμετρα της διαδρομής, είχαν δυνάμεις για την ανάβαση του "κωλοσούρτη" και τον τερματισμό.

Η διοργάνωση πάντως ήταν άψογη, από πλευράς οδικής βοήθειας τουλάχιστον, με τους μοτοσυκλετιστές να τρέχουν πάνω κάτω στην προσπάθειά τους να συντονίσουν, να βοηθήσουν τους τελευταίους, ή να μεταφέρουν μηνύματα. Θέλοντας να αναφερθώ στη δική μου ομάδα - τη θεωρούσα δική μου, ούτως ή άλλως - έχω να πω ότι ήταν και οι τέσσερις άψογοι. Τερμάτισαν όλοι στη Σπάρτη, μέσα στον προκαθορισμένο χρόνο, με πρώτο να φθάνει στον τερματισμό τον Αντώνη Γκιούλη, δεύτερο τον Μιχάλη Παπαζή, τρίτο τον Γιώργο Μισετζή και τέταρτο τον Κώστα Μαϊστράλη, ο οποίος ήταν και ο χορηγός, κατά κάποιο τρόπο, της ομάδας, αφού είχε φροντίσει να είναι όλοι ντυμένοι με ενιαία εμφάνιση και να υπάρχουν τέσσερα εφεδρικά ελαστικά, εργαλεία, ισοτονικά και ενισχυτικά καλούδια, νερά, σάντουϊτς κ.λπ.! Το περίεργο είναι ότι οι τρεις από τους τέσσερις έζησαν την εμπειρία του σκασμένου λάστιχου, με τα δύο από αυτά να πετιούνται στα σκουπίδια αφού η αιτία που δημιούργησε τη ζημιά ήταν κάποιο κομμάτι γυαλιού που κατέστρεψε το πέλμα του ελαστικού!

Η προσπάθεια πάντως στενής παρακολούθησης και των τεσσάρων ποδηλατών εκ μέρους μου απεδείχθη πως ήταν τελικώς ματαιοπονία, δεδομένου ότι δεν είναι δυνατόν τέσσερις ποδηλάτες να διαθέτουν τις ίδιες δυνατότητες ώστε να βρίσκονται διαρκώς μαζί και το όχημα υποστήριξης να τους ακολουθεί. Έπρεπε λοιπόν, κάθε φορά, να παίρνω τη δύσκολη απόφαση κοντά σε ποιον ή ποιους θα έπρεπε να μείνω. Κατά ένα περίεργο και ανεξήγητο πάντως τρόπο, βρέθηκα σε απόσταση βολής όσες φορές χρειάστηκε να επέμβω για να τους προσφέρω κάποια βοήθεια, δίνοντάς τους ένα μπουκάλι νερό, ένα καινούργιο ελαστικό ή ένα ισοτονικό. Υπέθεσα, εξ αρχής, ότι το "back up" μιας ποδηλατικής ομάδας που λαμβάνει μέρος στη Σπαρτακιάδα θα είναι δύσκολη υπόθεση. Ποτέ όμως δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα προβληματιζόμουνα τόσο πολύ. Γεγονός πάντως είναι ότι "μπολιάστηκα" και είναι άγνωστο, αυτή τη στιγμή, αν θα καταφέρω να παραμείνω στο μέλλον εκτός. Ήδη ο Κώστας Μαϊστράλης υποσχέθηκε να μου στείλει ένα εφεδρικό ποδήλατο ώστε να το δοκιμάσω και να δω αν μου ταιριάζει το άθλημα. Αν αυτό συμβεί, το βέβαιο είναι ότι η ομάδα τους θα αποκτήσει ένα ακόμη μέλος και θα χάσει την οδική υποστήριξη του camper...

Ο μεγαλύτερος σε ηλικία ποδηλάτης...

Ο κύριος Ηλίας Κακλαμάνος γεννήθηκε το 1937. Κλείνει δηλαδή σε μερικούς μήνες τα 74 χρόνια ζωής. Το περιέργο βεβαίως δεν είναι η ηλικία του, αλλά ότι σ' αυτή την ηλικία συνεχίζει να συμμετέχει στην ποδηλατική Σπαρτακιάδα και να τερματίζει ανάμεσα στους πρώτους! Ο πατέρας του ήταν εργολάβος οικοδομών αλλά είχε πάθος με το μποξ. Σ' αυτό το άθλημα θέλησε να βάλει και τον γιο του Ηλία. Το μυαλό του νεαρού όμως ήταν στο ποδήλατο, αλλά από ένα καθαρά τυχαίο γεγονός, όπως λέει ο ίδιος, άρχισε να ασχολείται με το μποξ. Πώς έγινε αυτό;

Σαν αθλητής στο ποδηλατικό τμήμα του Παναθηναϊκού, με τα χρώματα του οποίου συνεχίζει ακόμη και σήμερα να τρέχει, ζήτησε την εποχή εκείνη οκτώ εισιτήρια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα για κάποιους φίλους του. Η διοίκηση όμως του έδωσε μόνο έξι και έτσι ο Ηλίας Κακλαμάνος, πικραμένος, εστράφη προς το μποξ κάνοντας προσωρινώς, όπως θα διαβάσετε πιο κάτω, το χατήρι του πατέρα του!

Δεν έμεινε όμως πολύ καιρό εκεί. Στην αρχή, όπως μου εξομολογήθηκε ο ίδιος, κατάφερε να δείρει κάποιους, στη συνέχεια όμως ο προπονητής του τον έβαλε να παλέψει με τον γιο του, ο οποίος ήταν πρωταθλητής στην κατηγορία του. "Έφαγα τόσο ξύλο", λέει ο κ. Ηλίας, "που έβαλα και στην τσέπη μου! Αποφάσισα λοιπόν από εκείνη την ημέρα να μην ξανασχοληθώ με το μποξ και να επιστρέψω στην ποδηλασία. Μετά τις πρώτες νίκες ο πατέρας μου το πήρε απόφαση και φάνηκε να αποδέχεται την επιλογή μου και να ξεπερνάει την εμμονή του με το μποξ...".