Rib and Sea

Σχόλια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος - Ανδρέας Γεωργίου.

Φωτογραφίες : Ανδρέας Γεωργίου.

Κατά την διάρκεια της πρόσφατης παρουσίας μου στη Λέρο, συνάντησα τον Ανδρέα Γεωργίου, πρόεδρο του "Κοινωνικού Συνεταιρισμού Περιορισμένης Ευθύνης του Τομέα Ψυχικής Υγιεινής Δωδεκανήσου" και αρχισυντάκτη στη μηνιαία εφημερίδα "Η πνοή της Λέρου". Ξεφυλλίζοντας το έντυπο και φωτογραφικό υλικό της δουλειάς του, το μάτι  μου έπεσε σε κάποιες φωτογραφίες ξύλινων παραδοσιακών ψαροκάϊκων που τα κατέστρεφαν μπουλντόζες! Ήταν επόμενο να ζητήσω την άδειά του προκειμένου να χρησιμοποιήσω αυτό το υλικό και να αναρτήσω κάτι σχετικό στο διαδικτυακό περιοδικό μου.

Είναι γνωστό ότι η ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση επέφερε, αναπόφευκτα,  κάποιες σημαντικές αλλαγές σε αρκετές εμπορικές ή παραγωγικές δραστηριότητες. Κάποιες από τις αλλαγές αυτές ήταν ευνοϊκές για τον τόπο, αλλά και κάποιες ήταν, δυστυχώς, καταστροφικές. Και αναφέρομαι, ενδεικτικώς, στην απαγόρευση ή μείωση της καλλιέργειας κάποιων αγροτικών προϊόντων η οποία, εκτός της ερήμωσης της επαρχίας και της εγκατάλειψης καλλιεργήσιμων εδαφών, έκανε επιτακτική την ανάγκη εισαγωγής των προϊόντων αυτών από το εξωτερικό, επηρεάζοντας δυσμενώς και το εμπορικό ισοζύγιο της χώρας.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, στο πλαίσιο της πολιτικής της για την προστασία του ενάλιου πλούτου, την μείωση της αλιευτικής δραστηριότητας και την διαχείριση των ιχθυαποθεμάτων, θέσπισε την καταβολή επιδοτήσεων στους αλιείς προκειμένου αυτοί να αποσύρουν τα σκάφη τους από την αλιευτική δραστηριότητα και να "κόψουν", κατά το κοινώς λεγόμενο, τις επαγγελματικές τους άδειες.

Ειδικότερα, με απόφαση του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξη και Τροφίμων, πενήντα εκατομύρια ευρώ επρόκειτο να διατεθούν, μέσω του "Επιχειρησιακού Προγράμματος Αλιείας" (ΕΠΑΛ) 2007-2013, για την ενίσχυση της διάλυσης αλιευτικών σκαφών και την οριστική παύση της αλιευτικής τους δραστηριότητας.

Εδώ, ωστόσο, γεννάται το εύλογο ερώτημα. Καλά, εντάξει, να καταλάβω την επιδότηση για την απόσυρση ενός καϊκιού και την οριστική παύση της αλιευτικής του δραστηριότητας. Η διάλυσή του όμως και η απόρριψη του κουφαριού του στις χωματερές, σε τι αποσκοπεί; Ποιον εξυπηρετεί; Τι προάγει η διάλυση ενός ξύλινου κομψοτεχνήματος - γιατί τέτοια ήταν πολλά από τα αλιευτικά σκάφη που καταστράφηκαν - και η απόρριψή του στα σκουπίδια;

Στο πλαίσιο λοιπόν εκείνου του Επιχειρησιακού Προγράμματος Αλιείας και μέσα στο δεύτερο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου 2011, πραγματοποιήθηκαν στη Λέρο οι αποσύρσεις 14 αλιευτικών σκαφών με την εποπτεία αρμοδίων υπαλλήλων από το Γραφείο Αλιείας της Καλύμνου και παρουσία Λιμενικών της Λέρου. Το πρόγραμμα προέβλεπε την καταβολή χρηματικής επιδότησης ώστε οι δικαιούχοι να προχωρήσουν στην διάλυση των σκαφών τους.

"Θαρρείς και για όλα τα κακά που συμβαίνουν στις θάλασσές μας, ευθύνονται μόνο τα καίκια και, συνεπώς, πρέπει να θανατωθούν", λέει ο Ανδρέας Γεωργίου, και συνεχίζει : "Αναμφίβολα, το θέαμα της καταστροφής μοναδικών έργων παραδοσιακής ναυπηγικής τέχνης από τη μπουλντόζα, ήταν ιδιαίτερα θλιβερό και εύλογα προκάλεσε την απορία των περισσοτέρων. Τα καίκια τι φταίνε; Γιατί πρέπει να καταστραφούν; Δυστυχώς με αυτή την περίεργη Κοινοτική Οδηγία καταστρέφεται με ιδιαίτερη ευκολία ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του πολιτισμού της νησιωτικής Ελλάδας. Άραγε η Πολιτεία, ή η τοπική αυτοδιοίκηση δεν θα μπορούσαν να διαφυλάξουν αυτά τα καίκια ως στοιχείο του πολιτισμού μας; Γεγονός είναι ότι χωρίς τα μοναδικά αυτά έργα τέχνης η θάλασσά μας γίνεται περισσότερο άχρωμη και φτωχότερη. Ας ελπίσουμε ότι τα 14 καίκια που καταστράφηκαν στο νησί μας θα είναι τα τελευταία".