Rib and Sea

Μαθητής και εικονολήπτης ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Την πρώτη μου επαφή με την μελισσοκομία την είχα πριν από μερικές εβδομάδες, όταν συνόδευσα τον Νίκο Παλαιοκώστα στον τρύγο των κυψελών του σε κάποιο βουνό της Εύβοιας κοντά στο Προκόπι: http://www.ribandsea.com/main/index.php/face/1291-mathimata-melissokomias-stin-eyvoia-apo-ton-n-palaiokosta Είχα τότε αποσπάσει την υπόσχεσή του ότι το "μάθημα" θα ολοκληρωνόταν, λίγες ημέρες αργότερα, στη σύγχρονη μελισσοκομική μονάδα του φίλου και συνεργάτη του Δημήτρη Γκλαβά, σε ένα χωριό μερικά χιλιόμετρα έξω από την Πάτρα.

Αν κάποιος δεν έχει πάντως ασχοληθεί και δεν έχει δει από κοντά τον θαυμαστό κόσμο των μελισσών, είναι αδύνατον να κατανοήσει το εκπληκτικό αυτό προϊόν της πρωτογενούς παραγωγής που με τόση προσοχή συλλέγουν οι μελισσοκόμοι. Είναι αδύνατον να φανταστεί τον θαυμαστό κόσμο της κυψέλης αν δεν έχει δει τη μέλισσα να γεννιέται, να συλλέγει τη γύρι, να παράγει το μέλι και να αναπαράγεται. Είναι αδύνατον να καταλάβει γιατί ο βασιλικός πολτός κοστίζει τόσο ακριβά.

Ομιλία του δασκάλου της χρονιάς, John Taylor Gatto, στις ΗΠΑ.

Όταν το 1990, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, απονεμήθηκε στον John Taylor Gatto ο τίτλος του «Δασκάλου της Χρονιάς της Νέας Υόρκης» στην ομιλία αποδοχής του τίτλου που εκφώνησε, δεν αρκέστηκε σε απλές ευχαριστίες, αλλά εξαπέλυσε ένα δριμύ κατηγορώ στην συμβατική λογική που διέπει την εκπαίδευση. Μίλησε για το ρόλο που πρέπει να διαδραματίζει η εκπαίδευση για το άτομο, την οικογένεια και την κοινωνία στην σύγχρονη εποχή. Δεν απευθύνθηκε μόνο στη Νέα Υόρκη και τους μαθητές του.

Πηγή : http://www.makeleio.gr/?p=22221

Δεν το έμαθε ποτέ κανείς. Όπως φυσικά και του αγέννητου παιδιού της που κάηκε μαζί της στον δολοφονικό εμπρησμό της ΜΑΡΦΙΝ στις 5 Μαΐου 2010.

Στη μνήμη της δεν έγινε ούτε ένα συλλαλητήριο. Κανείς δεν έγραψε τραγούδι.

Ο σύζυγος κι η οικογένεια της δεν διεκτραγώδησαν τον πόνο τους στην εκπομπή κανενός Σταύρου Θεοδωράκη.

Κανένας Πρετεντέρης ή Τρέμη δεν απαίτησαν από τους δικαστές την άμεση προφυλάκιση των δολοφόνων της.

Κανένα Μέγκα, Αντένα, Σκάι, Σταρ, Άλφα δεν έκανε αφιέρωμα στην στυγερή δολοφονία της.

Κανένας Σαμαράς δεν έκανε δηλώσεις διεθνώς ότι πάταξε το τέρας της ανεξέλεγκτης βίας που οδήγησε στη δολοφονία της.

Κανένας Δένδιας δεν συνέλαβε τους δολοφόνους της.

Κανένας εισαγγελέας δεν βρήκε μάρτυρες που να αποκαλύψουν μέσα σε μια εβδομάδα την εγκληματική συμμορία που την σκότωσε.

Βλέπετε, κανείς δεν ενδιαφερόταν να την κάνει τηλεοπτικό σόου η να την εκμεταλλευθεί πολιτικά.

Γιατί όπως φώναζαν οι δολοφόνοι της, προτού πετάξουν τις μολότοφ που την σκότωσαν: «Να καείτε, να καείτε, στις τράπεζες δουλεύετε".

Κι εκείνη, η Αγγελική, λίγο προτού ξεψυχήσει, μιλώντας στο κινητό, στον τρομαγμένο σύζυγό της, του είπε: «Δεν μπορώ να σου μιλήσω άλλο. Πνίγομαι».

Και μαζί της πνίγηκε το αγέννητο παιδί της. Θύματα της διεστραμμένης λογικής κάποιων φανατικών περί δήθεν «κοινωνικών αγώνων».

Καληνύχτα Ελλάδα.

Πηγή : http://www.protothema.gr/greece/article/321165/epistoli-manas-ston-adoni-ehei-nosileutei-pote-to-paidi-sas-se-domatio-feretro-tou-paidon/

Η «περιπέτεια» που έζησε η οικογένειά της μέσα στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία», όπου ο γιος της χρειάστηκε να νοσηλευτεί, οδήγησε μια μητέρα στο να στείλει μια επιστολή στον υπουργό Υγείας, κ. Άδωνι Γεωργιάδη.
 
Η εν λόγω μητέρα μεταφέρει στον κ. Γεωργιάδη, μέσα από το γράμμα της, την απελπισία της, εξιστορώντας του όλα όσα έζησε στο νοσοκομείο, σε μια προσπάθεια να λάβει απαντήσεις στα ερωτήματα που της προέκυψαν έπειτα από τη νοσηλεία του γιου της.
 
Διαβάστε το γράμμα της μητέρας:

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ 13-22 Μαίου 2005

Θυμάται και γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Φωτογραφίες : Ιωσήφ Παπαδόπουλος, Μπάμπης Κωνσταντάτος.

Κάμερα : Νίκος Κονιτσιώτης, Ιωσήφ Παπαδόπουλος, Στέλιος Μιχαλόπουλος.

Μοντάζ : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Το 2004, ενώ ήμουν στο τιμόνι του "Ναυτίλου", πέταξα την ιδέα, στα υπόλοιπα μέλη του διοικητικού συμβουλίου, για ένα ταξίδι μέχρι την Κων/πολη. Η ιδέα μου βρήκε απήχηση και έτσι αρχίσαμε να βάζουμε το ταξίδι επί χάρτου. Είχα πάει στη Βασιλεύουσα, με φουσκωτό, άλλες δύο φορές. Το 1990, με τον αείμνηστο φίλο μου Μάκη Παυλάτο και τις γυναίκες μας, και το 2000, με τον καλό μου φίλο Σταύρο Βαμβουνάκη και τους Γρηγόρη Ντούζο και Δημήτρη Χουρμουζιάδη που επέβαιναν στο δεύτερο, δίδυμο με το δικό μου, 22άρι "Απάτσι" του Γρηγόρη. Κατά συνέπειαν, αυτό που μέτρησε για μένα στο ταξίδι που σχεδιάζαμε το 2005, ήταν κυρίως η πείρα.

Ο αρχικός στόχος, λοιπόν, ήταν τα σκάφη που θα έπαιρναν μέρος στο ταξίδι της Κωνσταντινούπολης να μην υπερβούν τα πέντε. Τα μίλια μέχρι την Πόλη ήταν πολλά, συνεπώς δεν μπορούσε παρά ανάλογες να είναι οι γραφειοκρατικές διαδικασίες, τα έξοδα και οι πιθανότητες για ζημιές και παρατράγουδα, στην περίπτωση που τα σκάφη θα ήταν πολλά. Στην πορεία, όμως, το ενδιαφέρον για συμμετοχή αυξήθηκε και έτσι τα σκάφη έφτασαν αισίως τα δέκα. Πώς ήταν λοιπόν δυνατόν να απαγορεύσω σε αγαπητά και ικανά μέλη του συλλόγου να λάβουν μέρος στο ταξίδι;