Rib and Sea
|
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
Ερώτηση στον δάσκαλο.
Καλημέρα!
Λέγομαι Αρχιμήδης και είμαι 26 χρόνων. Διαβάζω με προσοχή τα όσα γράφετε στο site και έχω μείνει άναυδος με τις εμπειρίες σας και με την τόλμη σας. Πήρα το θάρρος να σας γράψω για να σας συμβουλευτώ. Έχω ένα μικρό φουσκωτό σκάφος, μοντέλο του 1994 Mostro 4.60 με εξωλέμβιο μοτέρ Mercury 60. Πέρυσι είχα τολμήσει και έκανα το γύρο του Ιονίου ξεκινώντας από το Ρίο της Πάτρας. Φέτος το σκαφάκι μου βρίσκεται στη Νέα Μάκρη στη φύλαξη του Ντεϊβιντ.
Οι ψηφιακοί αποκωδικοποιητές και ο ωμός εκβιασμός.
Η απόκτηση ψηφιακού δέκτη Χ 30 € θα αποφέρει στην αγορά εισαγομένων 240 εκατομμύρια €, όσο οι συντάξεις δηλαδή! Από τα 30 Ελληνικά € τα 20 € θα πάνε στο μακρινό εξωτερικό, για αστεία μηχανάκια που μπορούσαν να φτιαχτούν, και καλύτερα, στο Αιγάλεω ή στην Σαλαμίνα. Αν τολμούσε κάποιος έλληνας βιοτέχνης να ανακοινώσει ότι τα φτιάχνει, θα δεχόταν τις ορδές των κρατικών ελεγκτών για να κλείσει πριν καν ανοίξει.
Σαν δεις το Ζάντε από ψηλά...
Μπορεί οικονομικά να καταρρέω, μπορεί να μην είμαι και πολύ αισιόδοξος ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες, μπορεί να μην αντέχω πια να κοιμάμαι στο βρωμερό άστυ με τις πόρτες κλειδαμπαρωμένες και τον συναγερμό σε ετοιμότητα, πετάω όμως, εδώ και δύο περίπου εβδομάδες, με το ιπτάμενο φουσκωτό μου (αυτό με το 20.000 τεκμήριο ντε) στη Ζάκυνθο. Αφού λοιπόν δεν μπορούμε να ελπίσουμε σε ένα καλύτερο αύριο, στηριζόμενοι στις πλάτες των προδοτών που μας κυβερνούν, ας πετάξουμε και ας δούμε τη μικρότητά τους από ψηλά. Είναι κι' αυτός ένας ασφαλής τρόπος διαφυγής.
Περί του τεκμηρίου των ιπτάμενων φουσκωτών σκαφών.
Υπήρξε τελικώς γρήγορη εξέλιξη στο θέμα του ερωτήματός μου για το τεκμαρτό ετήσιο εισόδημα που πρέπει να έχει κάποιος για να είναι κάτοχος ενός ιπτάμενου φουσκωτού σκάφους. Όχι, δεν μου απάντησε σε μια ημέρα το Υπουργείο Οικονομικών! Αν είχε γίνει άλλωστε κάτι τέτοιο, δεν θα βρισκόμασταν στην Ελλάδα, αλλά σε κάποια άλλη αναπτυγμένη χώρα! Η απάντηση ήρθε άμεσα γιατί εγώ, κατά κάποιο τρόπο, την "εκβίασα". Πήγα λοιπόν την επομένη ημέρα στο Υπουργείο Οικονομικών, στο Τμήμα Εισοδήματος, 1ος όροφος γραφείο 105, και συζήτησα με την ευγενέστατη κυρία Δράγκου στην οποία χρεώθηκε το αίτημά μου.Ιστορίες καθημερινής τρέλλας.
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ζούμε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου. Είναι όμως επίσης βέβαιο ότι ζούμε ταυτόχρονα και στην πιο ανισόρροπη! Η πεποίθησή μου αυτή δικαιώνεται καθημερινώς. Διαβάστε δύο διαφορετικές ιστορίες καθημερινής τρέλλας, από το πρόσφατο προσωπικό μου ημερολόγιο, και πείτε μου αν έχω άδικο.
Ιστορία καθημερινής τρέλλας υπ' αρ. 1 : Είστε άνεργος ελεύθερος επαγγελματίας και δικαιούστε επιδόματος ανεργίας. Πριτς!
Πώς πριτς, θα μου πείτε. Το μήνυμα που αναγράφεται στο κάτω μέρος των ειδοποιητηρίων καταβολής ασφαλίστρων του Ο.Α.Ε.Ε. (Ενοποιημένα Ταμεία ΤΕΒΕ, ΤΑΕ κ.λπ.) δεν αφήνει καμμία αμφιβολία περί του αντιθέτου : Τα χρήματα καταβάλλονται υπέρ ΟΑΕΔ-ΟΕΕ (ειδικός λογαριασμός ανεργίας) με σκοπό την χορήγηση βοηθήματος σε περίπτωση διακοπής επαγγέλματος (άρθρο 44 Ν. 3986/11).
Συνεχίστε να μας εμπνέετε...
Κύριε Παπαδόπουλε,
Oνομάζομαι Γιώργος Χλούπης, γνωρίζω τον αδερφό σας Βασίλη αρκετά χρόνια, γιατί συνεργαζόμαστε στην Εθνική. Πρόσφατα μου έστειλε ένα mail με την περιγραφή του ταξιδιού σας στο Καρπάθιο το 1981 με ένα συμβατικό φουσκωτό. Είναι μια ιστορία διδακτική, πολύπλευρη και συγκινητική.
Πέραν της ουσίας έχετε και πολύ καλή "πένα" και θα ήταν πολύ ωραίο να διαβάζαμε και άλλα τέτοια κείμενα-εμπειρίες πλούσιες, μαζεμένα σε κάποιο τόμο ίσως. Μίλησα με τον Βασίλη σήμερα και μου είπε να επικοινωνήσω μαζί σας μέσω του περιοδικού το οποίο βρίσκω ιδιαίτερα χρήσιμο και ευχάριστο, οπότε αποκτήσατε άλλον έναν (ηλεκτρονικό) αναγνώστη.
Πληρώθηκαν τελικώς οι πολεμικές αποζημιώσεις στην Ελλάδα;
Πολύς λόγος γίνεται, κατά καιρούς, για την πολεμική αποζημίωση που έπρεπε να καταβάλει στη χώρα μας η Γερμανία και την οποία ουδέποτε κατέβαλε. Από πού να αρχίσει όμως κανείς και πού να τελειώσει μ' αυτό το θέμα. Μεταξύ μας, δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ με την πολεμική αποζημίωση που έπρεπε να μας πληρώσουν οι Γερμαναράδες για όσα έκαναν, έκαψαν, έκλεψαν και σκότωσαν κατά την διάρκεια των τεσσάρων εκείνων αποφράδων χρόνων στις αρχές της δεκαετίας του '40. Και δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ με το θέμα αυτό γιατί, απλούστατα, ασχολήθηκα στο παρελθόν με άλλα, λιγότερο σοβαρά, και δεν κατάφερα να βρω άκρη. Και πώς να βρει κανείς άκρη δηλαδή σε μια χώρα όπου πολιτικοί (άπαντες, μηδενός εξαιρουμένου), δικαστές (όχι όλοι ευτυχώς), δυνάμεις καταστολής και δημοσιογράφοι (με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις που τους ξέρει μόνο ο... ΟΑΕΔ) ανταγωνίζονται ποιος θα την πουλήσει σε καλύτερη τιμή;Διακρατικό Συνέδριο στη Μυτιλήνη (Ελλάδα - Ιταλία).
Φίλοι μου καλησπέρα σας. Θεώρησα καθήκον μου να σας ενημερώσω και να σας προσκαλέσω στο συνέδριο που θα δείτε και που είμαι στην επιστημονική και οργανωτική του επιτροπή αλλά και ομιλήτρια. Είναι πράγματι πολύ δύσκολο στους καιρούς που ζούμε χωρίς καθόλου χρήματα αλλά μόνο με την βοήθεια κάποιων "πατριωτών" Μυτιληνιών, όπως φαίνεται στα ονόματα των χορηγών μας (NEL LINES, TRITON ACT-Μανώλης Χατζημανωλάκης, MITLANA VILLAGE, και VOTSALA HOTEL- Ι.Λ Τρομπούνης) να διοργανώσεις και να πετύχεις τέτοια συμμετοχή σε συνέδριο -31 ομιλίες ελλήνων και ξένων συναδέλφων μας - χωρίς ουσιαστικά καμμία υπηρεσιακή και κρατική βοήθεια.
Για την Ελλάδα ρε γαμώτο!
Γράφει ο Μπάμπης Κωνσταντάτος.
Φίλε Ιωσήφ,
Υποθέτω γνωρίζεις ότι όχι μόνον δεν είμαι ποδοσφαιρόφιλος αλλά και ότι δεν έχω πάει ποτέ στο γήπεδο να δω ποδοσφαιρικό αγώνα. Και η τύφλα μου πάνω σ’ αυτό το θέμα, δεν ξέρω ποιος παίζει πού. Ωστόσο, όταν η εθνική μας ομάδα φτάνει κοντά σε κάποια ευρωπαϊκή διάκριση με πιάνει κάτι, κολλάω στην τηλεόραση και ενθουσιάζομαι. Ίσως είναι αυτό που κάποτε το λέγαμε εθνική υπερηφάνεια και που τώρα το έχουμε ξεχάσει.
Ο Μπάμπης Μπουζάκης έφυγε...
"Κηδεία Μπάμπη Μπουζάκη αύριο στις 16.00 στο νεκροταφείο Ηλιούπολης". Αυτό ήταν το μήνυμα που έλαβα στο κινητό μου σήμερα το απόγευμα και, ανήμπορος να πιστέψω ότι δεν ήταν μια κακόγουστη φάρσα, τηλεφώνησα αμέσως στην κόρη του Μπάμπη που μου το έστειλε. "Αληθεια είναι", μου απάντησε εκείνη, και συνέχισε. "Ο πατέρας μου υπέκυψε τελικώς στον καρκίνο...". Υποκύπτουν δηλαδή στον καρκίνο άνθρωποι σαν τον Μπάμπη; μονολογούσα επί ώρα μετά το πέρας εκείνης της τηλεφωνικής επικοινωνίας...
Δεν συνηθίζω να πηγαίνω σε κηδείες γιατί δεν πιστεύω σ' αυτού του είδους τις "τελετές", δεν αντέχω. Αδυνατώ να δεχθώ ότι το σώμα του Μπάμπη, του ψαροντουφεκά, του χαμογελαστού φίλου που το ελεύθερο camping ήταν η δεύτερη φύση του, θα λυώσει στο χώμα. Θα προτιμούσα να μαζευτούμε οι φίλοι του σε κάποια παραλία, εκεί που και ο ίδιος σύχναζε, να πιούμε ένα ποτήρι στη μνήμη του, να θυμηθούμε και να διηγηθούμε τις στιγμές που περάσαμε μαζί και να σκορπίσουμε την στάχτη του στο πέλαγος που τόσο αγαπούσε. Είμαι βέβαιος ότι αυτόν τον αποχαιρετισμό θα προτιμούσε...
Δεν θα πω άλλα γιατί και στον Μπάμπη δεν άρεσαν τα πολλά λόγια. Μια επανάληψη μόνο της τελευταίας συνέντευξης που μου έδωσε, πριν από δύο ακριβώς χρόνια, και ένα κατευόδιο : Καλές θάλασσες φίλε εκεί στα πελάγη του ουρανού και καλή αντάμωση με τον Παναγιώτη...