Rib and Sea

Σχολιάζει (οργισμένος) και φωτογραφίζει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Το καθεστώς που ισχύει στην Πάρνηθα, σχετικώς με την παραμονή και διανυκτέρευση των αυτοκινούμενων τροχόσπιτων σε ελεύθερους χώρους, δεν διαφέρει και πολύ από αυτό που ισχύει σε ολόκληρη την υπόλοιπη Ελλάδα. Με μπούσουλα ένα νόμο του 1976, όπως τροποποιήθηκε το 1978 και το 1999 (*), τα αυτοκινούμενα τροχόσπιτα θεωρούνται από τα εκτελεστικά όργανα, με το έτσι θέλω, σαν σκηνές ή ρυμουλκούμενα τροχόσπιτα και, συνεπώς, απαγορεύεται η στάθμευση και παραμονή τους σε χώρους όπου απαγορεύεται, γενικώς, το ελεύθερο camping.

Με αφορμή μια πρόσφατη συζήτηση που είχα με ένα φίλο "καμπερίστα" και την πληροφορία πως κάποιοι επιμένουν να οικειοποιούνται την πρωτοβουλία που πήρα την 16η Φεβρουαρίου 2006 εξ αιτίας της οποίας τα αυτοκινούμενα τροχόσπιτα εντάχθηκαν από την "Αττικές Διαδρομές Α.Ε." στην κατηγορία οχημάτων 4, επισυνάπτω τις ακόλουθες δύο επιστολές ώστε να διαλευκανθεί πλήρως η ιστορία και να μπει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Σημειώνω ότι, μέχρι τότε, οι ιδιοκτήτες των αυτοκινούμενων τροχόσπιτων, προκειμένου να κάνουν χρήση της Αττικής Οδού, κατέβαλλαν 6,50 ευρώ αντί των 2,35 ευρώ (2,80 σήμερα) που καταβάλλαν οι οδηγοί των συμβατικών ι.χ. αυτοκινήτων της κατηγορίας 4.

Την τοποθέτηση έκανε ο Στράτος Μποφίλιος.

Φωτογράφισε και περιγράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Ο ένας από τους δύο μεγάλους πονοκεφάλους των ιδιοκτητών αυτοκινούμενων τροχόσπιτων, και όχι μόνο, είναι η αυτονομία τους σε ηλεκτρική ενέργεια. Ο άλλος είναι η αυτονομία τους σε γλυκό νερό. Και αν μεν ο πρώτος πονοκέφαλος αντιμετωπίζεται, σχετικώς εύκολα, με ηλεκτρική γεννήτρια ή, εναλλακτικώς, με ζεύγος μπατταριών και τοποθέτηση φωτοβολταϊκού πάνελ στην οροφή του οχήματος, ο δεύτερος είναι μεγαλύτερος, γιατί η τοποθέτηση εφεδρικής δεξαμενής νερού δεν είναι συνήθως εφικτή, είτε γιατί δεν υπάρχει ελεύθερος διαθέσιμος χώρος μέσα στο camper, είτε γιατί το πρόσθετο βάρος μιας δεύτερης δεξαμενής είναι πολλές φορές αποτρεπτικό έως απαγορευτικό.

Αγαπητοί πετρελαιοαυτοκινούμενοι, κάποιες φορές υπάρχουν δυσάρεστα που συμβαίνουν γύρω μας, ή και πολύ κοντά μας, χωρίς να μας αγγίζουν (μέχρι τότε τουλάχιστον), τα οποία, όμως, αν και σχεδόν μας ακουμπάνε, δεν πιστεύουμε ότι θα συμβούν και σε μας τους ίδιους.

Το θέμα της ποιότητας του πετρελαίου είναι κάτι που, δυστυχώς, το γνωρίζουμε όλοι, αλλά μόνο όταν ακούσουμε τον δικό μας κινητήρα να βρυχάται και να παύει να λειτουργεί συνειδητοποιούμε τι σημαίνει βρώμικο καύσιμο. Εγώ, παρότι χρόνια μέσα στα βενζινοκίνητα σκάφη, δεκάδες φορές είχα γίνει μάρτυρας δυσάρεστων καταστάσεων που έζησαν κάποιοι καπεταναίοι από βρώμικο καύσιμο, κυρίως πετρέλαιο, χωρίς, ωστόσο, να έχει συμβεί σε μένα κάποια ακινητοποίηση. Και, ξέρετε, στη θάλασσα τα πράγματα είναι πολύ πιο ζόρικα από όσο στην ξηρά.

Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Μπορεί να μην είμαι μέλος του διοικητικού συμβουλίου της "Ελληνικής Λέσχης Αυτοκινούμενων Τροχόσπιτων"  http://www.motorhomeclub.gr/ ή, έστω, απλό μέλος της, αυτό όμως ουδέποτε μου στέρησε την δυνατότητα να ασκώ πιέσεις, προς κάθε κατεύθυνση, προκειμένου οι ιδιοκτήτες των αυτοκινούμενων τροχόσπιτων να μη γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης, απαράδεκτων διωγμών και άδικης μεταχείρισης. Στο πλαίσιο λοιπόν αυτών των προσπαθειών μου απέστειλα την 13η Ιουλίου 2009 την ακόλουθη επιστολή διαμαρτυρίας προς την "Ολυμπία Οδός Λειτουργία Α.Ε.".