Rib and Sea
|
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
Πειραιάς - Σκωτία με φουσκωτό. (Α΄)
Ένα αξέχαστο ταξίδι 6.500 ν. μιλίων με φουσκωτό, από τον Πειραιά μέχρι το βορειότερο άκρο της Μεγ. Βρεττανίας.
Θυμάται και περιγράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Ήταν τέλη του '90, αρχές του '91. Η προκήρυξη του αγώνα με τον τίτλο «The Highlands and Islands R.I.B. Race» είχε φθάσει στα χέρια μου μέσω των ενημερωτικών εντύπων που μου έστελνε κάθε χρόνο η Βρεττανική B.I.B.O.A. (British Inflatable Boat Owners Association) της οποίας ήμουνα μέλος. Ξεσηκώθηκα αμέσως στην ιδέα, και από κείνη τη στιγμή κοιμόμουν και ξυπνούσα με τη σκέψη μου να τριγυρνά διαρκώς στους καταπράσινους λόφους, τα κάστρα, τις λίμνες και τα ποτάμια της Σκωτίας! Άρχισα λοιπόν να ψάχνω απελπισμένα για χορηγούς. Είχα υπολογίσει το συνολικό κόστος καυσίμων και κάποιων παρελκομένων, γύρω στα δύο εκατομμύρια δραχμές. Ποσό όχι υπερβολικό για ένα τέτοιο ταξίδι, αλλά σίγουρα όχι και τόσο εύκολο να βρεθεί. Την εποχή εκείνη είχα ένα φουσκωτό "Olympic" 7.40 με μηχανή έσω έξω πετρελαίου "Volvo Penta" duo prop 200 h.p. Έκανα λοιπόν δύο αυτονόητες επισκέψεις. Μία στην "Olympic Hellas" και μία στον Σαρακάκη.
Γένοβα 1989. Η μαύρη σελίδα... (Β΄)
Καβατζάρισα τον κάβο του Αγ. Στεφάνου, έχοντας τον νοτιά να με σπρώχνει δευτερόπρυμα. Δεν είχα όμως μέχρι εκείνη τη στιγμή δει ακόμη τις πραγματικές διαθέσεις του καιρού, γιατί ο ορεινός όγκος της Κέρκυρας κατέβαζε μεν δυνατές σπηλιάδες, δεν υπήρχε όμως ψηλός κυματισμός. Η συμπεριφορά της τέντας πλεύσης είχε αρχίσει να με προβληματίζει, καθώς λειτουργούσε αυτόνομα, περίπου σαν πανί ιστιοφόρου, αδιαφορώντας πολλές φορές για τους χειρισμούς μου, πιέζοντας την πλώρη του σκάφους προς τα κάτω και ρίχνοντας κουβάδες θάλασσας πάνω μου! Η βροχή συνέχισε να μου πηρουνιάζει το πρόσωπο και, τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω ότι όλα θα ήταν διαφορετικά αν είχα λάβει μέρος στον γύρο της Σκωτίας δύο χρόνια νωρίτερα και είχα ανακαλύψει τις πολύτιμες υπηρεσίες που προσφέρει ένα κράνος...Γένοβα 1989. Η μαύρη σελίδα... (Α΄)
Ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος θυμάται και περιγράφει την μαύρη σελίδα του ημερολογίου της θαλασσινής του περιπλάνησης...
Το υγιές παρελθόν είναι ο φάρος που φωτίζει τον ορίζοντα του μέλλοντος. Όταν όμως το παρελθόν είναι τραυματικό, τότε μπορεί οι Ερινύες να διαλύσουν αυτόν που το τραυμάτισε. Εκτός κι' αν ο ίδιος βρει τον τρόπο να επουλώσει τις πληγές θάβοντας το "εγώ" του...
Το καλοκαίρι του '89 με βρήκε πρόεδρο του νεοσύστατου "Ομίλου Φουσκωτών Σκαφών Ελλάδος", με μεγάλες και επιτυχημένες εκδηλώσεις στο ενεργητικό μου, αναμνήσεις και "περγαμηνές" από μεγάλα θαλασσινά ταξίδια στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Το υγιές παρελθόν που έλεγα...
Τα "χαμένα" αρχεία του Ο.Φ.Σ.Ε. (ΣΤ΄)
Ακόμη και η C.I.A. θα ωχριούσε και θα υποκλινόταν μπροστά σ' αυτή τη συνωμοσία!
Πέρασαν πέντε ολόκληρα χρόνια από τον Ιανουάριο του 1991, κι' εγώ απείχα πλέον συστηματικώς από κάθε συλλογική δραστηριότητα. Η όλη ιστορία μου με το δ.σ. του Ο.Φ.Σ.Ε. είχε αρχίσει πια να ξεθωριάζει και να αποτελεί για μένα μια θλιβερή ανάμνηση. Ο Καραγεώργης και η παρέα του έκαναν μόνο για λίγο "αισθητή" την παρουσία τους το 1992, όταν προσπάθησαν με κάθε τρόπο να ματαιώσουν ένα ταξίδι που επρόκειτο να πραγματοποιήσω στην Κύπρο για λογαριασμό της "Olympic Hellas", και όταν έκαναν ό,τι περνούσε απ' το χέρι τους για να σαμποτάρουν την διεθνή θαλασσινή εκδήλωση που διοργάνωσα τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς με το όνομα "The International Aegean R.i.b. Adventure". Λόγω των έντονων πιέσεων που άσκησαν στα μέλη του ΟΦ.Σ.Ε., για να μη δηλώσουν συμμετοχή σ' εκείνο τον γύρο των Κυκλάδων, μόνο δώδεκα ελληνικά πληρώματα έλαβαν τελικώς μέρος. Υπήρξαν όμως τριάντα (!) συμμετοχές από την Αγγλία, την Γερμανία και την Ιταλία, κι' έτσι ο λυσσαλέος αγώνας τους για την αποτυχία εκείνης της εκδήλωσης έπεσε στο κενό...
Τα "χαμένα" αρχεία του Ο.Φ.Σ.Ε. (Ε΄)
Επανέρχομαι όμως στην οικειοθελή, όπως προανέφερα, παραίτησή μου από το δ.σ., γιατί πάνω σ' εκείνη την επιλογή μου παίχτηκαν πολλά "παιγνίδια" και "ασέλγησαν" αρκετοί. Αμέσως μετά την παραίτησή μου, την οποία υπέβαλα για προσωπικούς λόγους κατά την διάρκεια της συνεδρίασης του δ.σ. στις 10 Ιανουαρίου 1990, ο Διονύσης Δραγώτης πρότεινε την ανακήρυξή μου ως επιτίμου μέλους του Ο.Φ.Σ.Ε., αλλά η συζήτηση ανεβλήθη για την επόμενη συνεδρίαση (φωτο 5 και 6).
Τα "χαμένα" αρχεία του Ο.Φ.Σ.Ε. (Δ΄)
Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου...
Όπως ήδη εξιστόρησα, στα τέλη Οκτωβρίου του 1989, αμέσως μετά το πέρας δηλαδή των μεγάλων εκδηλώσεων εκείνης της χρονιάς, πραγματοποιήθηκε η προγραμματισμένη ετήσια τακτική γενική συνέλευση των μελών του συλλόγου και οι αρχαιρεσίες, από τις οποίες προέκυψε το νέο δ.σ., την σύνθεση του οποίου ανέφερα στην αρχή του τρίτου μέρους της ιστορίας.
Τα "χαμένα" αρχεία του Ο.Φ.Σ.Ε. (Γ΄)
Μετά από όλες εκείνες τις αντιδράσεις των μελών και τις υποσχέσεις των υποψηφίων ότι θα βοηθήσουν ώστε να επιτευχθούν οι στόχοι του σωματείου, δεν είχα παρά να ανακαλέσω την απόφασή μου να αποχωρήσω, και να ηγηθώ και πάλι του δ.σ. που προέκυψε μετά τις αρχαιρεσίες του Οκτωβρίου 1989. Καθοριστική για την απόφασή μου να παραμείνω υπήρξε η στάση του Ζήση Στρατάκη, ο οποίος μου εκδήλωσε την συμπαράστασή του στέλνοντάς μου το ακόλουθο σημείωμα (φωτογραφία).
Τα "χαμένα" αρχεία του Ο.Φ.Σ.Ε. (Β΄)
Η επιλογή της επωνυμίας του νεοσύστατου συλλόγου ήταν πάντως λανθασμένη! Και ήταν λανθασμένη γιατί δεν δημιουργούν βεβαίως οι... βάρκες τους συλλόγους, αλλά οι άνθρωποι! Η σωστή επωνυμία θα ήταν "Όμιλος ιδιοκτητών φουσκωτών σκαφών Ελλάδος". Επειδή όμως ηχητικά το "γιώτα" δεν "κολλούσε" στην εκφορά των αρχικών του ονόματος (Ο.Ι.Φ.Σ.Ε.), το παραβλέψαμε, παραβλέποντας μαζί και το... ανθρώπινο στοιχείο... Η επωνυμία όμως, εκτός από λανθασμένη ήταν και άστοχη! Γιατί δεν μπορείς να επικαλείσαι την πανελλαδική εμβέλεια ενός συλλόγου και να μονοπωλείς την... ελληνική "ιθαγένειά" του, ενώ η έδρα του είναι στην Αθήνα και τα μέλη του κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής του λεκανοπεδίου!
Στις Ηράκλειες στήλες με φουσκωτό. (Ε΄)
Μέρος πέμπτο και τελευταίο. Η επιστροφή στην... "Ιθάκη".
Επιλέξαμε στην επιστροφή να σταματήσουμε στα ίδια σημεία όπου είχαμε σταματήσει και στον πηγαιμό. Αφήνοντας πίσω μας το Γιβραλτάρ, από τα πρώτα μίλια κάναμε τη διαπίστωση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τις μηχανές. Ζημιά που δεν μπορέσαμε να εντοπίσουμε αμέσως. Το πρόβλημα μεγάλωσε και απέκτησε «όνομα», μόλις φύγαμε απ' το Alicante. Ο ένας κινητήρας αρνιόταν πεισματικά να υπακούσει στις εντολές του πρόσω-ανάποδα! Όχι ότι και ο άλλος ήταν σε καλύτερη κατάσταση δηλαδή!
Στις Ηράκλειες στήλες με φουσκωτό. (Δ΄)
Μέρος τέταρτο. Το πέρασμα από την Σαρδηνία στις Βαλεαρίδες και το Γιβραλτάρ.
Ξημέρωνε, κι’ εγώ ένοιωσα βαρύς καθώς ξύπνησα και στριφογύρισα μέσα στον υπνόσακκο. Ήμουν μάλλον απρόθυμος να σηκωθώ αμέσως. Το βάρος που ένοιωθα το εντόπιζα στο κεφάλι μου, αλλά δεν πονούσα. Ήταν ο μάλλινος σκούφος, που ζύγιζε ήδη πάνω από ένα κιλό, καθώς ήταν ποτισμένος μέχρι την τελευταία του ίνα από την βραδυνή υγρασία! Κάθισα οκλαδόν, και ενώ έστιβα το μάλλινο σκουφί να φύγει το νερό, έριξα μια γρήγορη ματιά γύρω μου. Η βάρκα ήταν στη θέση της, το ίδιο και η άκρη του σχοινιού που είχα δέσει στο πόδι μου! Η παραλία εκτεινόταν σε μεγάλη απόσταση, δεξιά και αριστερά μας, και πίσω διακρίνονταν οι εγκαταστάσεις κάποιου ξενοδοχειακού συγκροτήματος. «Άντε μάγκες», ακούστηκε η βραχνή φωνή του Τάσου. «Σηκωθείτε να του δίνουμε, γιατί έχουμε πολύ δρόμο ακόμη»...