Rib and Sea
|
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
Ηλεκτρικά αναδιπλούμενα ποδήλατα Batribike.
Η εταιρεία "BATRIBIKE" εδρεύει στην Αγγλία και ειδικεύεται στην κατασκευή ηλεκτρικών ποδηλάτων, σε όλα τα μεγέθη και για όλα τα γούστα. Το μοντέλλο που θα ενδιέφερε περισσότερο τους κατόχους σκαφών και αυτοκινούμενων τροχόσπιτων είναι σίγουρα το "Micro". Πρόκειται για ένα εξαιρετικά ελαφρύ και εύχρηστο ηλεκτρικό ποδήλατο βάρους εννέα (9) μόλις κιλών (μαζί με την μπατταρία και τον κινητήρα), το οποίο αναδιπλούμενο μπορεί εύκολα να μεταφερθεί στην ειδική τσάντα με την οποία διατίθεται. Το "Micro" της "BATRIBIKE" έχει αυτονομία 24 περίπου χιλιομέτρων (σε επίπεδη επιφάνεια και με βάρος αναβάτη τα 75 κιλά), η μπατταρία λιθίου επαναφορτίζεται μέσα σε 3-4 ώρες, ενώ διαθέτει και λασπωτήρες για την προφύλαξη του αναβάτη από τα νερά. Το μέγιστο βάρος του αναβάτη μπορεί να φθάσει τα 100 κιλά, ενώ η ταχύτητα (με την χρήση της μπαταρίας" αγγίζει τα 20 χλμ/ώρα.
http://www.batribike.com/c/Home/
Αντιπρόσωπος για την Ελλάδα :
"Megisti Blue", Γρ. Λαμπράκη 10, Γλυφάδα.
Τηλ. : 210 8985234 - 8948611
e mail : Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Απαγορεύεται να διανυκτερεύσετε εδώ!
Σχολιάζει (οργισμένος) και φωτογραφίζει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Το καθεστώς που ισχύει στην Πάρνηθα, σχετικώς με την παραμονή και διανυκτέρευση των αυτοκινούμενων τροχόσπιτων σε ελεύθερους χώρους, δεν διαφέρει και πολύ από αυτό που ισχύει σε ολόκληρη την υπόλοιπη Ελλάδα. Με μπούσουλα ένα νόμο του 1976, όπως τροποποιήθηκε το 1978 και το 1999 (*), τα αυτοκινούμενα τροχόσπιτα θεωρούνται από τα εκτελεστικά όργανα, με το έτσι θέλω, σαν σκηνές ή ρυμουλκούμενα τροχόσπιτα και, συνεπώς, απαγορεύεται η στάθμευση και παραμονή τους σε χώρους όπου απαγορεύεται, γενικώς, το ελεύθερο camping.
Ποιος πέτυχε τη μείωση των διοδίων στην Αττ. Οδό για τα campers;
Με αφορμή μια πρόσφατη συζήτηση που είχα με ένα φίλο "καμπερίστα" και την πληροφορία πως κάποιοι επιμένουν να οικειοποιούνται την πρωτοβουλία που πήρα την 16η Φεβρουαρίου 2006 εξ αιτίας της οποίας τα αυτοκινούμενα τροχόσπιτα εντάχθηκαν από την "Αττικές Διαδρομές Α.Ε." στην κατηγορία οχημάτων 4, επισυνάπτω τις ακόλουθες δύο επιστολές ώστε να διαλευκανθεί πλήρως η ιστορία και να μπει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Σημειώνω ότι, μέχρι τότε, οι ιδιοκτήτες των αυτοκινούμενων τροχόσπιτων, προκειμένου να κάνουν χρήση της Αττικής Οδού, κατέβαλλαν 6,50 ευρώ αντί των 2,35 ευρώ (2,80 σήμερα) που καταβάλλαν οι οδηγοί των συμβατικών ι.χ. αυτοκινήτων της κατηγορίας 4.
Τοποθέτηση εφεδρικής δεξαμενής νερού σε camper.
Την τοποθέτηση έκανε ο Στράτος Μποφίλιος.
Φωτογράφισε και περιγράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Ο ένας από τους δύο μεγάλους πονοκεφάλους των ιδιοκτητών αυτοκινούμενων τροχόσπιτων, και όχι μόνο, είναι η αυτονομία τους σε ηλεκτρική ενέργεια. Ο άλλος είναι η αυτονομία τους σε γλυκό νερό. Και αν μεν ο πρώτος πονοκέφαλος αντιμετωπίζεται, σχετικώς εύκολα, με ηλεκτρική γεννήτρια ή, εναλλακτικώς, με ζεύγος μπατταριών και τοποθέτηση φωτοβολταϊκού πάνελ στην οροφή του οχήματος, ο δεύτερος είναι μεγαλύτερος, γιατί η τοποθέτηση εφεδρικής δεξαμενής νερού δεν είναι συνήθως εφικτή, είτε γιατί δεν υπάρχει ελεύθερος διαθέσιμος χώρος μέσα στο camper, είτε γιατί το πρόσθετο βάρος μιας δεύτερης δεξαμενής είναι πολλές φορές αποτρεπτικό έως απαγορευτικό.
Της "τρελοcamperας" τα πετρέλαια και άλλα τινά.
Αγαπητοί πετρελαιοαυτοκινούμενοι, κάποιες φορές υπάρχουν δυσάρεστα που συμβαίνουν γύρω μας, ή και πολύ κοντά μας, χωρίς να μας αγγίζουν (μέχρι τότε τουλάχιστον), τα οποία, όμως, αν και σχεδόν μας ακουμπάνε, δεν πιστεύουμε ότι θα συμβούν και σε μας τους ίδιους.
Το θέμα της ποιότητας του πετρελαίου είναι κάτι που, δυστυχώς, το γνωρίζουμε όλοι, αλλά μόνο όταν ακούσουμε τον δικό μας κινητήρα να βρυχάται και να παύει να λειτουργεί συνειδητοποιούμε τι σημαίνει βρώμικο καύσιμο. Εγώ, παρότι χρόνια μέσα στα βενζινοκίνητα σκάφη, δεκάδες φορές είχα γίνει μάρτυρας δυσάρεστων καταστάσεων που έζησαν κάποιοι καπεταναίοι από βρώμικο καύσιμο, κυρίως πετρέλαιο, χωρίς, ωστόσο, να έχει συμβεί σε μένα κάποια ακινητοποίηση. Και, ξέρετε, στη θάλασσα τα πράγματα είναι πολύ πιο ζόρικα από όσο στην ξηρά.
Στην Ελλάδα οι... ψηλοί πληρώνουν περισσότερο!
Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Μπορεί να μην είμαι μέλος του διοικητικού συμβουλίου της "Ελληνικής Λέσχης Αυτοκινούμενων Τροχόσπιτων" http://www.motorhomeclub.gr/ ή, έστω, απλό μέλος της, αυτό όμως ουδέποτε μου στέρησε την δυνατότητα να ασκώ πιέσεις, προς κάθε κατεύθυνση, προκειμένου οι ιδιοκτήτες των αυτοκινούμενων τροχόσπιτων να μη γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης, απαράδεκτων διωγμών και άδικης μεταχείρισης. Στο πλαίσιο λοιπόν αυτών των προσπαθειών μου απέστειλα την 13η Ιουλίου 2009 την ακόλουθη επιστολή διαμαρτυρίας προς την "Ολυμπία Οδός Λειτουργία Α.Ε.".
Πάτμος, το νησί της Αποκάλυψης.
Κείμενο, φωτογραφίες, βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Τα Χριστούγεννα του 2011 ήταν πολύ διαφορετικά. Άλλοτε συνηθίζαμε να επιβιβαζόμαστε στην "κλούβα" ή στο αυτοκινούμενο, κατά περίσταση, και να παίρνουμε τους δρόμους, πότε προς βορράν, με τελικό προορισμό τις Πρέσπες ή τα Λουτρά της Αριδαίας, πότε προς νότον, περιπλανώμενοι στα χωριά της ορεινής Αρκαδίας ή της Μεσσηνιακής Μάνης και πότε προς δυσμάς, στους αυτοκινητόδρομους της Ιταλίας, της Αυστρίας ή της Γερμανίας. Τότε όμως δεν είχε εκδηλωθεί ακόμη η οικονομική κρίση ούτε υπήρχε τρόϊκα και Δ.Ν.Τ. Γεμίζαμε λοιπόν το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου, γεμίζαμε και τις τσέπες μας, με ό,τι περίσσευε, και όπου μας βγάλει. Το μυαλό θα μας σταματούσε;
Πόσο "πάει" το βαπόρι για μας;
Αγαπητέ φίλε Ιωσήφ καλημέρα σας!
Μιας και είναι πασιφανές πως έχετε μια κάποια σχέση με τα ακτοπλοϊκά και τις σχετικές εταιρείες, θα ήθελα να σας προτείνω να κάνετε ένα αφιέρωμα στο κόστος μεταφοράς μιας οικογένειας με ενα camper στα Ελληνικά νησιά, και δη στα πιο μακρινά μας, Κρήτη, Ρόδο και άλλα, και να τα συγκρίνετε με τις τιμές για Ιταλία, καθώς και να ερευνήσετε την δυνατότητα να υπάρξει και εντός της Ελληνικής επικράτειας το "camping on board" για δρομολόγια που απαιτούν διανυκτέρευση.
Ευχαριστώ πολύ
Μηλιδάκης Διονύσης
Καστελλόριζο. Αν σας δοθεί η ευκαιρία, να πάτε.
Πήγε, θυμάται και περιγράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Θα πουν ίσως κάποιοι από σας, τους αναγνώστες αυτού του διαδικτυακού περιοδικού, ότι είναι τουλάχιστον εκνευριστικό να σας διηγείται κάποιος ταξίδια σε απομακρυσμένα ελληνικά νησιά, όταν το κόστος των εισιτηρίων για την μεταφορά μιας οικογένειας και ενός αυτοκινούμενου τροχόσπιτου σ' αυτά είναι, συνήθως, απαγορευτικό. Επειδή όμως ποτέ δεν ξέρετε πώς και πότε μπορεί να έχετε την ευκαιρία να "πεταχτείτε", ας πούμε, με το camper σας ως το ακριτικό Καστελλόριζο, πάρτε μια εικόνα αυτής της εκπληκτικά όμορφης ελληνικής γωνιάς. Εγώ πάντως δεν έχω μέχρι σήμερα πάει ως εκεί με το αυτοκινούμενο, αν και, μεταξύ μας, πολύ θα το ήθελα! Πρόκειται, λοιπόν, για ένα αεροπορικό ταξίδι που έκανα τον Μάρτιο του 2004 στο Καστελλόριζο, στο πλαίσιο της προετοιμασίας μιας Αποστολής Αγάπης με φουσκωτά σκάφη.
Ταξίδι στη Ντίσνεϋλαντ (Απρίλιος 1992)
Θυμάται και γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Υπήρξε μια μεταβατική εποχή, κάπου γύρω στις αρχές της δεκαετίας του '90, που σταματήσαμε να διανυκτερεύουμε σε σκηνές και υπνόσακκους. Ήταν τότε που το ανεξέλεγκτο μεταναστευτικό ρεύμα προς την χώρα μας έφερε μαζί και το αίσθημα ανασφάλειας στο ελεύθερο κάμπινγκ. Είχαμε πουλήσει τότε ένα τροχόσπιτο "Pinnochio" της "Roller" και "ζαχαρώναμε", θυμάμαι, τα αυτοκινούμενα των ξένων. Η τιμή τους όμως ήταν απλησίαστη, ελέω φόρου πολυτελείας, υψηλών δασμών και δεν συμμαζεύεται.