Rib and Sea
|
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
Ναυάγια που... ναυάγησαν.
Θυμάται και γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Μου ήταν ανέκαθεν δύσκολο να εξηγήσω τι είναι αυτό που μ' αρέσει, τι είναι αυτό που με τραβά στα εγκαταλελειμμένα σπίτια και στα ναυαγισμένα πλοία. Κατέληξα τελικώς στο συμπέρασμα ότι πρέπει να είναι οι άνθρωποι που έζησαν, χάρηκαν και πόνεσαν στην αγκαλιά τους, μέχρις ότου ο χρόνος, ο ξενιτεμός, η αδιαφορία και κάποιο ανθρώπινο λάθος τα γκρέμισαν ή τα βούλιαξαν. Όλα αυτά τα χρόνια που ταξίδευσα με φουσκωτά σκάφη στις ελληνικές θάλασσες, ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με τα κουφάρια πολλών ναυαγισμένων πλοίων, άλλοτε προσαραγμένων πάνω σε ξέρες, πάνω σε αμμουδιές, ακόμη και στις αποχές απόκρημνων βράχων. Πλοία που έμειναν για πάντα στο σημείο του θανάτου τους. Θλιβερά, σκουριασμένα και διάτρητα απομεινάρια που υπενθυμίζουν στους θαλασσοταξιδευτές ότι τα καράβια δεν πεθαίνουν μόνο στους χώρους ανακύκλωσης...
Υπάρχουν πάντα ευκαιρίες να ξαναγίνουμε άνθρωποι.
Πηγή : http://heraklion1.blogspot.gr/2012/12/blog-post_2063.html
Eχεις δύο επιλογές. Τι θα έκανες εσύ; Θα διάλεγες, σίγουρα. Μην κοιτάξεις για κάτι αστείο σ' αυτό το κείμενο, δεν υπάρχει, μα διάβασέ το. Η ερώτηση είναι: Θα έκανες την ίδια επιλογή;
Σε ένα δείπνο για φιλανθρωπικό σκοπό, ενός σχολείου για παιδιά με ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που δεν θα την ξεχάσει κανείς από όσους την άκουσαν εκείνη τη μέρα.
Μετά την τελετή, έκανε μια ερώτηση. "Όταν η φύση δεν παρεμποδίζεται απο εξωτερικές επιρροές, όλα γίνονται τέλεια. Ακόμα ο γιος μου, ο Shay, δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Πού είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων στο γιο μου;". Όλοι στην αίθουσα αναρωτιόνταν σιωπηλά και γεμάτοι απορία. Ο πατέρας συνέχισε.
Να τρως παιδί μου...
Άλλη μια αυτοτελής απολαυστική ιστορία από το βιβλίο του Ανδρέα Φουράκη "Θαλασσινές Ιστορίες".
Σαν τον τσίρο ήταν από όταν γεννήθηκε ο Αντώνης και κρέας δεν έπιανε πάνω του με τίποτα. Η μάνα του τον τάϊζε κουρασάνι με τις χούφτες μην έχει ταινία κι' ο καημός της ήταν να τονε παχύνει. Όλη μέρα τον κυνηγούσε από πίσω με ένα πιάτο φαγητό κι' αυτός όλο της ξέφευγε γιατί ντρεπόταν εμάς να τον ταίζει η μάνα του ακόμα και την ώρα που παίζαμε. "Να τρως παιδί μου", του έλεγε, "να παχύνεις", κι' εμείς τον πειράζαμε και του είχαμε κολλήσει τη φράση αυτή σαν παρατσούκλι. Όταν παίζαμε ποδόσφαιρο τον βάζαμε τερματοφύλακα γιατί ήταν ψηλός και αντεροπόδης μα συχνά αναγκαζόμαστε να κάνουμε ημίχρονο να τον μπουκώσει η κυρα Ευανθία γιατί αλλιώς κινδυνεύαμε να φάμε και καμιά φάβα κοροϊδίστικη, να χάσουμε και το πρωτάθλημα από την άλλη γειτονιά.
Δεν θα το αλλάξω. Θα το ανασκευάσω!
Καλησπέρα καπετάνιο!
Ελέω οικονομικής κρίσης αποφάσισα να μην προχωρήσω στην πολυπόθητη αγορά νέου (μεγαλύτερου) φουσκωτού σκάφους, αλλά στην πλήρη ανακατασκευή του θρυλικού "Ράνια" mostro 460! Θα προχωρήσω λοιπόν στην αλλαγή της κουβέρτας, που έχει σαπίσει, και την κατασκευή ταμπουκιού στα στεγανά του και στην πλώρη του. Ο πρυμνιός καναπές θα αλλαχτεί με άλλον, που ξαπλώνει, και το τεπόζιτο θα κρυφτεί μέσα στην γάστρα. Η γάστρα θα στρωθεί με υαλόνημα, θα πλαστικοποιηθεί και θα βαφτεί μέσα-έξω. Ας ελπίσουμε να μην μου κοστίσει ο κούκος αηδόνι! Έχεις κανένα καλό πολυεστερά;
Σε φόντο γαλάζιο : Δημητσάνα, Ζάτουνα, Νημπορειός, Στουπαίοι.
Ημίωρα τηλεοπτικά ταξιδιωτικά του Ιωσήφ Παπαδόπουλου στην ξεχασμένη Ελλάδα της περιφέρειας, που προεβλήθησαν στον "Τηλε Άστυ" από τον Δεκέμβριο του 2006 μέχρι τον Ιούνιο του 2007
Με αφετηρία μια περιπλάνησή μου στα χωριά της ορεινής Αρκαδίας και της νότιας Εύβοιας, τον Ιανουάριο του 2007, ξεκινάει στο "Rib and Sea" μια σειρά ταξιδιωτικών στα χωριά και νησιά της περιφέρειας. Ήταν μια σειρά είκοσι τεσσάρων ταξιδιωτικών εκπομπών, που προεβλήθη στον τηλεοπτικό σταθμό "Τηλε Άστυ" από τον Δεκέμβριο του 2006 μέχρι τον Ιούνιο του 2007. Ταξιδιωτικά που δεν είχαν σαν στόχο την προβολή τουριστικών αξιοθέατων, ξενοδοχείων ή χώρων εστίασης, αλλά την ανάδειξη ξεχασμένων χωριών και νησιών της ελληνικής περιφέρειας, με τη ματιά του δημοσιογράφου-ταξιδευτή και το ενδιαφέρον του να εστιάζονται στη μοναξιά και τα προβλήματα των ελαχίστων μονίμων κατοίκων τους.
Δεύτερο "Posidonia Sea Tourist Forum".
Η ανάπτυξη του θαλάσσιου τουρισμού: ανταγωνιστικό πλεονέκτημα για την ελληνική οικονομία, σύμφωνα με τους ειδικούς του κλάδου. Το 2ο Φόρουμ για τον θαλάσσιο τουρισμό "Posidonia Sea Tourism Forum" προσελκύει έντονο διεθνές ενδιαφέρον.
Οι τομείς της κρουαζιέρας και του yachting έχουν τη δυναμικότητα να δημιουργήσουν συνδυαστικά πάνω από 40.000 νέες θέσεις εργασίας, σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη που παρουσιάστηκε από το Ναυτικό Επιμελητήριο Ελλάδος. Η πλήρης εφαρμογή του νομοθετικού πλαισίου για το home-porting (λιμένες επιβίβασης/αποβίβασης) των εταιρειών κρουαζιέρας θα μπορούσε να προσδώσει στην ελληνική οικονομία ετήσια έσοδα άνω του ενός δισεκατομμυρίου ευρώ.
Οι τομείς της κρουαζιέρας και του yachting έχουν τη δυναμικότητα να δημιουργήσουν συνδυαστικά πάνω από 40.000 νέες θέσεις εργασίας, σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη που παρουσιάστηκε από το Ναυτικό Επιμελητήριο Ελλάδος. Η πλήρης εφαρμογή του νομοθετικού πλαισίου για το home-porting (λιμένες επιβίβασης/αποβίβασης) των εταιρειών κρουαζιέρας θα μπορούσε να προσδώσει στην ελληνική οικονομία ετήσια έσοδα άνω του ενός δισεκατομμυρίου ευρώ.
Τι σχέση έχει το Barracuda με τις Πρέσπες;
Ο Τάσος Χατζησταματίου παρέδωσε ένα φουσκωτό σκάφος Barracuda στους συνοριοφύλακες των Πρεσπών, και περιγράφει το ταξίδι και τις εμπειρίες του.
Όταν μου δίνεται η ευκαιρία να αποδράσω από τα τσιμέντα, γιατί το απαιτεί η δουλειά, πετάω τη σκούφια μου και ετοιμάζομαι. Τελικός προορισμός, οι Πρέσπες. Εκεί θα παραδώσω ένα φουσκωτό Barracuda στους συνοριοφύλακες. Το ταξίδι είναι σκοπός, από μόνος του. Στην περίπτωσή μου πάντως, ταξίδι και προορισμός είναι εξ ίσου εντυπωσιακά.
Το ταξίδι ξεκίνησε Κυριακή πρωί 13 Ιανουαρίου. Ελασσόνα, Κοζάνη, Φλώρινα, με τελικό προορισμό τις Πρέσπες και το καινούριο Navara diesel της Barracuda να γουργουρίζει. Πέρασα τον Λαιμό, μια επιχωματωμένη λωρίδα που χωρίζει τη μικρή από τη μεγάλη Πρέσπα, και συνέχισα, αφού απέφυγα με μεγάλη δυσκολία ένα μικρό ελαφάκι που το έσκασε από τη μαμά του αγνοώντας τον κίνδυνο της τεχνολογίας.
Χαράτσι; Μολών λαβέ!
Γράφει, αγανακτισμένος και αποφασισμένος, ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Η οργανωμένη μαφία που διαφεντεύει τις τύχες αυτής της χώρας έχει πλέον ξεπεράσει κάθε όριο. Τα μέλη της αγνοούν το Σύνταγμα και τους νόμους και με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, που υποβάλλουν και επιβάλλουν οι τροϊκανοί, οδηγούν τον βαθειά νυχτωμένο και αμήχανο λαό στην εξαθλίωση και την απόγνωση. Προτού φθάσουμε, λοιπόν, στην υστάτη εκδήλωση διαμαρτυρίας και αντίστασης και πάρουμε τα όπλα, ένα μας μένει : Να μην πειθαρχούμε στους νόμους - εξαμβλώματα που ψηφίζουν προδότες και επίορκοι. Οι αντισυνταγματικοί, άλλωστε, νόμοι και οι κυβερνήσεις που τους στηρίζουν, πέφτουν μόνο όταν δεν εφαρμόζονται ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ απ' τους πολίτες.
Το "Ν" και η κατάργησή του.
"Τα είπα με το Νι και με το Σίγμα".
Σπύρος Μάρκου
Διευθυντής 3ου Δημ. Σχολείου Λαρίσης.
Κάθε γράμμα του Ελληνικού Αλφαβήτου εκπέμπει ήχο και εικόνα. Κάθε λέξη τέθηκε από τους «Ονοματοθέτες», με ακρίβεια και όχι τυχαία και έχει άμεση σχέση Αιτίας και Αιτιατού, μεταξύ Σημαίνοντος και Σημαινομένου.
Το "Ν" συντονίζει τον εγκέφαλο.
Σχετικά πρόσφατα (1996) στο Ιατρικό Περιοδικό MEDIZIN-JOURNAL στην Γερμανία, δημοσιεύτηκε μία επιστημονική εργασία, σύμφωνα με την οποίαν: «Η εκφορά του γράμματος «Ν» μεταφέρει οξυγόνο στον εγκέφαλο και ότι δεν ήταν τυχαίο το γεγονός της τοποθέτησης του «Ν» στο μέσον ακριβώς του Αλφαβήτου - στο πρώτο Ελληνικό Αλφάβητο με τα 27 γράμματα». Επίσης, στο Χάρβαρντ, από ιατρικές έρευνες διαπιστώθηκε ότι η απαγγελία των Ομηρικών Επών στο πρωτότυπο, εκτός των άλλων, κάνει καλό στην καρδιά, ως αναπνευστική άσκηση.
Τα πρώτα βήματα... (του φουσκωτού σκάφους στην Ελλάδα).
Τα πρώτα βήματα των παιδικών μας αταξιών; Τα πρώτα βήματά μας στο ψάρεμα; Τα πρώτα βήματα του φουσκωτού σκάφους στην Ελλάδα; Ό, τι και να είναι, τα πρώτα εκείνα βήματα της αθωώτητας χαράχτηκαν για πάντα στη μνήμη μας σαν μια ρομαντική περιπέτεια...
Από το βιβλίο "Θαλασσινές ιστορίες" του Ανδρέα Φουράκη.
Χανιά 1955. 58 χρόνια πίσω. Ο καταβρεχτήρας του Δήμου ανηφορίζει τη Ζυμβρακάκηδων αγκομαχώντας με τις ρόδες του καρφωμένες κυριολεκτικά στο παχύ στρώμα σκόνης του χωματόδρομου. Από νωρίς την έχουμε στημένη στον οδηγό που μας έχει μάθει πια. Προσπαθούμε να του σπάσουμε τα νεύρα. Χοροπηδούμε μπροστά του, του βγάζουμε τη γλώσσα και του φωνάζουμε το παρατσούκλι του "Άρκαλε, άρκαλε!". Κάποτε θα χάσει την υπομονή του και θα πετύχουμε αυτό που θέλουμε. Να πατήσει γκάζι, ν' αυξήσει την πίεση του νερού και μια ομάδα από 10-15 ξυπόλητα πιτσιρίκια θα ξεκινησει τη μέρα της με πρωϊνό μπάνιο, δι' εξόδων του Δήμου μάλιστα.