Rib and Sea

Του Σαράντου Καργάκου.

Tον κόσμο δὲν κυβερνᾶν οἱ κυβερνήσεις· τὸν κυβερνᾶν οἱ ψευδαισθήσεις. Καὶ τὸ ξέρουμε αὐτὸ, ἀλλ’ ὅμως πιστεύουμε ὅτι τὴν ἑπομένη τῶν ἐκλογῶν τὰ πράγματα θὰ πᾶνε καλύτερα. Γι’ αὐτὸ ὑπάρχει τόση λαχτάρα ἐκλογῶν. Ἄν ἔλειπαν οἱ ψευδαισθήσεις, ἡ πολιτικὴ θὰ εἶχε σβήσει. Τροφὴ στὶς ψευδαισθήσεις δίνουν ποικίλων εἰδῶν φῆμες. Οἱ φῆμες δὲν ἔχουν πατέρα. Φυτρώνουν σὰν τὰ σαλιγκάρια μετὰ ἀπὸ βροχὴ. Καὶ ρίχνουν μέσα μας ἕνα φῶς ἐλπίδας. Δὲν λέω, ἡ ἐλπίδα εἶναι πράγμα καλό ἀλλὰ δὲν ἀλείφει μὲ βούτυρο τὸ ψωμί.

Κάποιοι ἐπιζητοῦν πιὸ ρεαλιστικὲς ἐλπίδες καὶ πουλᾶνε ἔναντι ἁδρᾶς ἀμοιβῆς τὰ πάντα. Ἀκόμη καὶ ὅσια καὶ ἱερά. Ἄν ζοῦσε σήμερα ὁ Ἰούδας, τὰ τριάκοντα ἀργύρια δὲν θὰ τοῦ ἦσαν ἀρκετὰ. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἰούδα οἱ τιμὲς γιὰ πράξεις προδοσίας ἔχουν ἀνεβεῖ κατὰ πολλές φορὲς. Μόνο ποὺ οἱ Ἰοῦδες στοὺς νεώτερους καιροὺς δὲν εἶναι κάποια μεμονωμένα ἄτομα, εἶναι μερίδες λαοῦ ἤ καὶ ὁλόκληροι λαοὶ. Δὲν ἀποτελοῦμε ἐξαίρεση ἐμεῖς. Συχνὰ προδώσαμε τὸν ἑαυτό μας καὶ πρόσφατα προδώσαμε τὸν ἐθνισμό μας, δηλαδή ὅ,τι ὡραῖο καὶ σημαντικὸ ἔβγαλε ὁ τόπος αὐτὸς· καὶ συγκεκριμένα ἐννοῶ τὴ γλῶσσα, τὴ γραφὴ, τὴν ἱστορία καὶ τὴν ἐδαφικὴ του καλλιγραφία. Ποτὲ τὸ ἑλληνικὸ τοπίο δὲν βεβηλώθηκε τόσο οἰκτρὰ καὶ τόσο αἰσχρά. Ἡ Ἑλλάδα, παλαιόθεν, ἦταν συνώνυμη μὲ τὸ κάλλος. Σήμερα, ὅταν κοιτάζω τὰ βουνὰ καὶ τὶς ἀκτὲς τῆς Ἀττικῆς αἰσθάνομαι σὰν τὴν Μεγάλη Παρασκευὴ: «Ποῦ ἔδυ σου τὸ κάλλος;».

Του Σαράντου Καργάκου.

ΟΧΙ δὲν πρόκειται νὰ ἀσχοληθῶ μὲ τὰ ὅσα φαῦλα σχεδιάζονται στὸ ὑπουργεῖο ὕπνοπαιδειας καὶ πνευματικῆς ἡμιπληγίας. Ἁπλῶς θὰ ξαναγράψω ὅτι ἡ λέξη «ἔμφυλος» εἶναι κατασκευὴ κάποιας κακῆς κεφαλῆς. Τέτοια λέξη δὲν ὑπάρχει σὲ κανένα ἑλληνικὸ λεξικό, τουλάχιστον μὲ τὴ σημασία ποὺ τῆς δίδεται ἀπό τὸ ἄντρο τῆς πνευματικῆς αὐτοκτονίας.

Ἡ λέξη ἀπαντᾶ γιὰ πρώτη φορὰ στὴν Ὀδύσσεια (οσ 273-274) μὲ ἔννοια τοῦ ἀνήκοντος σὲ μία φυλὴ ἢ τοῦ ἀνήκοντος στὸ αὐτὸ γένος: «Ἄνδρα κατακτὰς ἔμφυλον» (=Ἀφοῦ σκότωσα ἄνθρωπο ὁμόφυλό μου). Στὸν Θέογνι βρίσκουμε τὴ φράση «Ἔμφυλοι φόνοι ἀνδρῶν» (=Σκοτωμοὶ ἀνάμεσα σε ὁμοφύλους) καὶ στὸν Σοφοκλῆ τὴν ρήση: «Οὐκ εᾶ τοῦμφυλον αἷμά σε (=δὲν σὲ ἀφήνει τὸ συγγενικὸ αἷμα - Οἴδ. ἐπὶ Κολ., στ. 407).

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Τον χαρακτηρισμό τού καθηγητή Άγγελου Συρίγου ως φασίστα τον είχα διαβάσει και στο διαδίκτυο και στις αφίσες που είχαν κολλήσει σε δημόσιους χώρους κάποια γκρουπούσκουλα που κρύβονται πίσω από την ανωνυμία, αν και είμαι βέβαιος ότι η ΕΥΠ γνωρίζει μέχρι και τί σώβρακο φοράει κάθε ένα από τα μέλη τους με τα καμμένα μυαλά.

Προ ημερών, όμως, που βρέθηκα στο κτήριο της Φιλοσοφικής Σχολής στην Αθήνα, είδα την αφίσα κολλημένη σε δύο τουλάχιστον σημεία μαζί με όλες τις άλλες βρωμερές, στην κυριολεξία, ανακοινώσεις των φοιτητικών παρατάξεων. Το πρώτο που τράβηξε την προσοχή μου  ήταν η βρώμα που επικρατούσε στο κτήριο με το σκουπιδαριό να κυριαρχεί παντού. Αναρωτήθηκα γιατί ο Πρύτανης, οι Πρόεδροι των Τμημάτων, οι διοικητικοί υπάλληλοι, οι φοιτητικές παρατάξεις ρε αδερφέ δεν κάνουν κάτι γι’ αυτή τη βρώμα. Αν κάποιος είχε την πρωτοβουλία να καλέσει τους φοιτητές να μαζέψει ο καθένας από ένα πλαστικό μπουκάλι, κύπελο, πακέτο τσιγάρων, χαρτομάντηλο, ο χώρος θα ήταν λαμπίκο σε μία ώρα. Αλλά πού τέτοια! Εμείς ασχολούμεθα με τη δεξιά και την αριστερά, με την επικράτηση ενός κώματος στις φοιτητικές εκλογές, ώστε να μπορούμε να επιβάλουμε στους φοβισμένους καθηγητές το ηλίθιο «εγώ» μας και τις παράξενες απαιτήσεις μας. Διότι τα Πανεπιστήμια πρέπει να λειτουργούν με ανοικτές διαδικασίες, να μην κόβουν οι καθηγητές τους εξεταζόμενους, να μοιράζουν πτυχία, να .. να …. Ένα σωρό «να» του πρωκτού. Δεν συζητώ, βέβαια, το πολύ απλούστερο: γιατί ο κάθε φοιτητής δεν έχει μάθει από το σπίτι του να μην πετάει σκουπίδια σε δημόσιο χώρο, αλλά να κάνει χρήση των κάδων απορριμμάτων, των οποίων βρίθει ο χώρος;

Όταν ένας πολιτικός προτείνει στον αρχηγό ενός κράτους, που καταρρέει οικονομικά και οι πολίτες χάνουν τις οικονομίες του, να δεχθεί βοήθεια από ένα καταζητούμενο για απάτες, τότε αυτή η χώρα δεν έχει καμία, μα καμία σωτηρία.

Η εποχή είναι το 2013, όταν λόγω της ανικανότητας και της διαφθοράς μέρους του πολιτικού κόσμου, που υπηρέτησε τον Ανδρέα Βγενόπουλο και άλλους του «μεγέθους» του, η οικονομία της Κύπρου κατέρρευσε μέσα σε μία νύχτα.

Από τη στήλη αυτή είχα προειδοποιήσει πολύ νωρίς για τον κατά φαντασία …τρισεκατομμυριούχο Αρτέμιο Σώρρα. Ενημερώσαμε και Κύπριους πολιτικούς, καθώς είχαμε πληροφορίες ότι μετά τις απάτες που έκανε στην Ελλάδα και τις οποίες είχαμε καταγγείλει και αποκαλύψει, θα «κτυπούσε» στην Κύπρο. Δεν μας άκουσε κανένας. Παρασύρθηκαν πολιτικοί, επιχειρηματίες και δημοσιογράφοι. Ο εν λόγω …τρισεκατομμυριούχος είχε καταφέρει να «πλευρίσει» πολιτικούς και επιχειρηματίες και να τους πείσει τους θεόβλακες ότι διαθέτει 600 δισεκατομμύρια, από τα οποία θα έδινε στην Κύπρο όσα χρειαζόταν για να σώσει την οικονομία της.

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι που έχουν το θάρρος της γνώμης τους και ακόμη λιγότεροι αυτοί που την εκφράζουν δημοσίως χωρίς να μασάνε τα λόγια τους. Ένας από αυτούς είναι ο Μάρκος Ζώρζος, ένας αρχιτέκτονας κήπων, γέννημα θρέμα της Σαντορίνης, τον οποίο συνάντησα κατά την διάρκεια της πρόσφατης παραμονής μας στο όμορφο νησί.

Ο Μάρκος, μεταξύ των άλλων, υπήρξε ο πρώτος που έφερε το internet στη Σαντορίνη και ο μοναδικός αρχιτέκτονας εξωτερικών χώρων που συντηρεί τον σπόρο του Σαντορινιού βαμβακιού και καλλιεργεί την κάπαρη σε γλάστρα! Για την ακρίβεια, το Σαντορινιό βαμβάκι, που υπήρχε παλιά σε αφθονία στο νησί, έχει πλέον εκλείψει και υπάρχει μόνο στον κήπο του Μάρκου! Ένα βαμβάκι με μακριά ίνα, απαλλαγμένο φυτοφαρμάκων και με μεγάλη απόδοση. "Δεν υπάρχει πια ενδιαφέρον", λέει ο Μάρκος, και συνεχίζει : "Κάποτε ήταν έντονη η καλλιέργεια αυτού του βαμβακιού στη Σαντορίνη και πολλές οι κάναβες στις οποίες γινόταν η επεξεργασία και η ύφανσή του. Τώρα αυτά είναι πια παρελθόν και όλο το βάρος της τοπικής οικονομίας πέφτει στον τουρισμό".