Rib and Sea

Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Φωτογραφίες : Σπύρος Πριόβολος.

Το μεσημέρι της 19ης Απριλίου άκουσα μια γνώριμη φωνή στο τηλέφωνο. "Έλα παππού, την Κυριακή, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης δέκα ετών από την δραστηριοποίηση του Ναυτίλου, διοργανώνουμε μια γιορτή σε ένα μεζεδοπωλείο, στο Γκάζι, και θέλουμε να σε τιμήσουμε". Το παράξενο χιούμορ του Παντελή Περιστέρη μού ήταν γνωστό, οπότε αυθόρμητα του απάντησα : "Άσχημη μέρα βρήκες να μου κάνεις πλάκα ραμολιμέντο. Άσε που πέρασε και η πρωταπριλιά". Τα σχόλια ωστόσο που ακολούθησαν εκ μέρους του, αλλά και εκ μέρους του Νίκου Γλαρίδη, που ήταν δίπλα του, δεν άφηναν περιθώρια για παρερμηνείες. Άθελά μου ανέτρεξα στην πρωταπριλιάτικη φάρσα του παραξενου και διαστροφικού αναγνώστη μου. "Αλλού τα κακαρίσματα κι' αλλού γεννούν οι κότες", κατά πως λέει και η παροιμία, σκέφτηκα...http://www.ribandsea.com/main/index.php/agapite/997-o-o-f-s-e-epivraveyei-epitelous-ton-idryti-tou

Του Ανδρέα Ζαμπούκα

Ήταν ένα κρύο πρωινό του Χειμώνα του 411π.χ στην πεδιάδα του Μαιάνδρου. Στην έπαυλη ενός αξιωματούχου υπογράφεται η περίφημη 3η συνθήκη μεταξύ Λακεδαιμονίων, Τισσαφέρνη και Ιεραμένη, εκπροσώπου του Δαρείου Β΄.

Ο Τισσαφέρνης αδιαφορούσε για το αποτέλεσμα της σύγκρουσης των Σπαρτιατών με τους Αθηναίους. Εκείνο που τον απασχολούσε ήταν ότι πιθανή συντριβή μιας παράταξης θα σήμαινε το ναυάγιο της πολιτικής της αμοιβαίας εξασθένησης των δύο. Στη συνθήκη, μεταξύ των άλλων, επιλύθηκε το βασικό πρόβλημα της μισθοδοσίας και συντήρησης του σπαρτιατικού στόλου, με τη χρηματοδότηση από το Μεγάλο Βασιλιά. Δεν ήταν η πρώτη φορά που οι Πέρσες έδιναν χρήματα στα ελληνικά κράτη, αλλά ήταν η πρώτη χρηματοδότηση με τη μορφή δανείου που έπρεπε να επιστραφεί έντοκα μετά την τελική νίκη! Στην ουσία αποτελούσε μια σαφέστατη «μνημονιακή» συμφωνία εξάρτησης του ελληνικού κόσμου στους Πέρσες, με ηγέτιδα δύναμη τη Σπάρτη.

Συνέντευξη της Όλγας και Τάνυας Γεριτσίδου στον Ιωσήφ Παπαδόπουλο.

Συνηθίσαμε πια να βλέπουμε να δημοσιεύονται και να προβάλονται, στα μέσα της μαζικής μας εξαπάτησης, συνεντεύξεις φελλών. Ανθρώπων οι οποίοι, πέρα από το life style, το κουτσομπολιό και την πολιτική αλητεία, τίποτε άλλο δεν έχουν να πουν, τίποτε να προσφέρουν. Αποτελεί λοιπόν ξεχωριστή τιμή, για ένα πραγματικό και Ελεύθερο δημοσιογράφο, η πνευματική και διαλογική συναλλαγή με ανθρώπους που έχουν να πουν πράγματα. Μια τέτοια συναλλαγή είχα την τιμή και την ευκαιρία να απολαύσω χθες με δύο Κυρίες. Την Όλγα και την Τάνυα Γεριτσίδου. Μητέρα και κόρη που γνώρισαν την κυβερνητική και αστυνομική αλητεία σε όλη της την έκταση, αφού οδηγήθηκαν στο εδώλιο του Τριμελούς Αυτόφωρου Πλημμελειοδικείου με τις κατηγορίες της αντίστασης κατά της Αρχής, της απείθειας και της εξύβρισης! Ο λόγος; Γιατί θέλησαν να δουν από κοντά την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου και να αποτίσουν φόρο τιμής στους πεσόντες προγόνους μας, κρατώντας στα χέρια τη σημαία και την αστυνομική τους ταυτότητα, απρόθυμες να υπακούσουν την παράνομη και ανυπόστατη απαγόρευση των αστυνομικών Αρχών!

Πηγή : http://attikanea.blogspot.gr/2013/04/blog-post_5118.html

Η φωτογραφία του, έχει κάνει το γύρο του κόσμου. Είναι ο μοναχός που κάθε φορά που κάποιο αεροσκάφος της Πολεμικής Αεροπορίας περνά πάνω από την Χερσόνησο του Άθωνα, «αναγκάζει» τους πιλότους να κάνουν χαμηλή διέλευση για να τον «χαιρετίσουν».

Και πώς να μην το κάνουν όταν ο μοναχός αυτός βγαίνει στην άκρη του βουνού και με μια τεράστια σημαία, πότε ελληνική και πότε βυζαντινή, τους χαιρετά και με το δικό του τρόπο τιμά την αποστολή τους. Ποιος είναι όμως αυτό ο μοναχός και ποια η ιστορία του;

Κείμενο - φωτογραφίες - βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Ούτε καλημέρα δεν πρόλαβε να μου πει ο Γιώργος, εκείνο το ανοιξιάτικο πρωϊνό του Απρίλη, στο τηλέφωνο. Τόση ήταν η βιασύνη του να μου πει αυτό που είχε στο μυαλό του. "Κάνεις κέφι να πάμε με το φουσκωτό μια βόλτα μέχρι τη Τζια; Αν δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις και δεν φοβάσαι τα... δύο μπωφόρ, έλα σε μια ώρα στο Πόρτο Ράφτη". Μοντάριζα ένα βίντεο εκείνη τη στιγμή αλλά, προτού αρχίσουν οι αναστολές μου και τα "πρέπει", έσωσα το θέμα, έκλεισα το lap top και καβάλλησα το παπί. Σε λιγότερο από πέντε λεπτά είχα ήδη μπει στην Αττική Οδό για να κερδίσω χρόνο. Θαρρείς και με κυνηγούσαν! "Λες να μην προλάβω να πάω και φύγουν;", μονολογούσα από μέσα μου σε όλη τη διαδρομή...