Αγαπητέ κύριε διευθυντά,
Διάβασα, με μεγάλη προσοχή, το τελευταίο σας κείμενο με τίτλο "Σύριζα ρε γιατί χανόμαστε" και, ομολογουμένως, εξεπλάγην. Τι είναι αυτό που γράψατε αγαπητέ μου; Άκουσον άκουσον, να προπαγανδίζετε υπέρ του Σύριζα, δίχως να γνωρίζετε τις θέσεις του;
Ξέρετε ότι εάν βγει o Σύριζα πρώτο κόμμα θα κλέψει από τη Νέα Δημοκρατία το μπόνους των 50 εδρών; Σε ποια θέση θα είναι τότε ο ράφτης εκλογικών νόμων κ. Παυλα -όπουλος, ο οποίος χρυσοπληρώθηκε για το κοστούμι; Δηλαδή άλλος γ...εί και άλλος πληρώνει;
Όμως δεν είναι μόνο ο παραπάνω λόγος, ισχυρός, κατά των επιχειρημάτων σας. Πρέπει να σας πω κύριε διευθυντά ότι εάν ο Σύριζα είναι πρώτο κόμμα :
Φαντάζομαι ότι, μετά από όλα όσα μάθατε σήμερα, θα μεταβάλετε άποψη. Δεξιά και ξανά δεξιά αγαπητέ μου. Σίγουρη πορεία, αγάπη από τους πιστωτάς μας, πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια, Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών, κάθε πόλη και γήπεδο, κάθε χωριό και γυμναστήριο.
Άλλωστε, με το δεξί κάνετε τον σταυρό σας τόσα χρόνια, με το δεξί σας σχηματίζετε το ελληνικότατο fucking finger προς την καθεστηκυία τάξη.
Μετά τιμής
Ο παράξενος και διαστροφικός σας αναγνώστης, ως διαρκώς μετακινούμενος ψηφοφόρος.
Απάντηση ενός διαστροφικού και παράξενου εκδότη.
Αγαπητέ παράξενε και διαστροφικέ αναγνώστη μου,
Γνωρίζεις, είμαι βέβαιος, την ιδιαίτερη χαρά που αισθάνομαι όποτε επικοινωνείς μαζί μου, ακόμη και αν, όπως τώρα, αμφισβητείς και καταδικάζεις τις επιλογές μου. Είναι αλήθεια ότι ολόκληρο το στιβαρό οικοδόμημα, που με τόσο κόπο επί δεκαετίες έκτιζαν οι κυβερνήσεις της Δεξιάς και του Σοσιαληστ(ρ)ικού ΠΑΣΟΚ, τρίζει συνθέμελα από την παρουσία του χαμογελαστού Αλέξη και του κόμματός του. Είναι επίσης αλήθεια ότι συμμερίζομαι κι'εγώ του φόβους σου, για να μην πω ότι τους επαυξάνω κι' όλας!
Φοβάμαι, ας πούμε, ότι ο Αλέξης θα ξαλαφρώσει από τα ασφαλιστικά ταμεία όσα δεν πρόλαβε να πάρει ο Μπένυ, και σε πέντε χρόνια, που μπαίνω σε ηλικία συνταξιοδότησης, θα μου πουν "ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος". Φοβάμαι ακόμη ότι θα με υποχρεώσει να κρεμάσω στον τοίχο του σπιτιού μου την φωτογραφία του Στάλιν για να με τρομάζει μ' εκείνο το τζοκόντιο χαμόγελο και το παχύ μουστάκι του.
Τι να σου πω; Φοβάμαι αυτά και άλλα τόσα. Δυστυχώς όμως δεν έχω άλλη επιλογή. Δεν αντέχω να ξαναδώ τα πρόσωπα αυτών που με ταλαιπωρούν εναλλάξ από την μεταπολίτευση και μετά. Θυμάμαι ακόμη το "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο", το σλόγκαν για τα περήφανα γηρατειά και το "η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες", βλέπω τώρα μόλις τις δηλώσεις της Ντόρας που (για πρώτη φορά) σοβαρή και "ξυνισμένη" αναγγέλει την επανάκαμψή της στην παράταξη που μέχρι χθες κατηγορούσε, και μου έρχεται να ξεράσω!
Άσε με λοιπόν να κάνω λάθος, καλέ μου διαστροφικέ και παράξενε αναγνώστη. Ίσως στις 17 Ιουνίου δικαιωθούν οι στίχοι εκείνου του τραγουδιού των νεανικών μας χρόνων που έλεγαν πως "πίσω από τις λέξεις κρύβεται ο Αλέξης". Ίσως...