Rib and Sea

Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Φωτογραφίες : Σπύρος Πριόβολος.

Το μεσημέρι της 19ης Απριλίου άκουσα μια γνώριμη φωνή στο τηλέφωνο. "Έλα παππού, την Κυριακή, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης δέκα ετών από την δραστηριοποίηση του Ναυτίλου, διοργανώνουμε μια γιορτή σε ένα μεζεδοπωλείο, στο Γκάζι, και θέλουμε να σε τιμήσουμε". Το παράξενο χιούμορ του Παντελή Περιστέρη μού ήταν γνωστό, οπότε αυθόρμητα του απάντησα : "Άσχημη μέρα βρήκες να μου κάνεις πλάκα ραμολιμέντο. Άσε που πέρασε και η πρωταπριλιά". Τα σχόλια ωστόσο που ακολούθησαν εκ μέρους του, αλλά και εκ μέρους του Νίκου Γλαρίδη, που ήταν δίπλα του, δεν άφηναν περιθώρια για παρερμηνείες. Άθελά μου ανέτρεξα στην πρωταπριλιάτικη φάρσα του παραξενου και διαστροφικού αναγνώστη μου. "Αλλού τα κακαρίσματα κι' αλλού γεννούν οι κότες", κατά πως λέει και η παροιμία, σκέφτηκα...http://www.ribandsea.com/main/index.php/agapite/997-o-o-f-s-e-epivraveyei-epitelous-ton-idryti-tou

Παρ' όλη την ψυχολογική φόρτιση και τις μνήμες, που αυτομάτως έκαναν back up στον σκληρό δίσκο του μυαλού μου, δέχθηκα την πρόσκληση και, με αρκετή αμηχανία ομολογώ, κατέφθασα στα "Σπιτάκια" της οδού Δεκελέων στο Γκάζι, ανήμπορος να φανταστώ τη συνέχεια. Δεν πρόλαβα να μπω στο μεζεδοπωλείο και να οι ζεστές χειραψίες, να τα κομπλιμέντα - είσαι ο ζωντανός θρύλος του φουσκωτού και άλλα τέτοια - και να τα χαμόγελα και το ζεστό καλωσόρισμα του νέου προέδρου του "Ναυτίλου" Γιώργου Νικολόπουλου. Νόμιζα πως ήμουν θεατής σε κάποια θεατρική επιθεώρηση ή ότι ονειρευόμουν μέρα μεσημέρι! Γιατί είναι από πολύ δύσκολο έως αδύνατο να δεχθεί κανείς ότι κάποιοι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν τόσο εύκολα από τη μία στιγμή στην άλλη και μάλιστα σε προχωρημένη, σχετικώς, ηλικία.

"Να, ξέρεις, άλλαξαν οι καιροί και οι διαφορές και τα πάθη αμβλύνθηκαν", μου είπε ένα από τα μέλη του δ.σ. του "Ναυτίλου", προσπαθώντας να μετριάσει την αμηχανία μου. "Η κρίση μας έφερε πιο κοντά και ανέπτυξε την αλληλεγγύη μεταξύ μας", είπε ένα άλλο. Τους άκουγα με προσοχή, ενώ την ίδια στιγμή κατέβαλα μεγάλες προσπάθειες για να επεξεργαστώ τις πληροφορίες που με βομβάρδιζαν. "Μα αυτός ο ίδιος άνθρωπος δεν είναι που σου επιτίθετο παρασκηνιακά και χωρίς λόγο στο forum στο οποίο ήσουν κάποτε μέλος; Πώς εξηγείται τώρα αυτή η μεταστροφή του χωρίς μάλιστα να έχει μεσολαβήσει κάτι;", αναρωτήθηκα. Μ' αυτές τις σκέψεις κάθισα στη θέση που μου υπέδειξαν και περίμεναν τη συνέχεια.

Πρόσωπα γνωστά και αγαπημένα άρχισαν να καταφθάνουν. Πρόσωπα που συμμετείχαν στις πρώτες εκείνες συναντήσεις, όταν δέκα χρόνια πριν αποφάσισα να ενεργοποιήσω τον, σε αδράνεια ευρισκόμενο μέχρι τότε, "Ναυτίλο". Ο Σπύρος Σταματιάδης, ο Κώστας Μπιτσάνης, ο Παντελής Περιστέρης, ο Νίκος Γλαρίδης. Απουσίασαν όμως και άλλα που, για τους δικούς τους λόγους, τράβηξαν άλλο δρόμο...

Το μαγαζί γέμισε γρήγορα με μέλη του "Ναυτίλου", αλλά και με μέλη του Ο.Φ.Σ.Ε. και του "Ιάσονα" που προσεκλήθησαν να συμμετάσχουν στη γιορτή για τα δεκάχρονα γενέθλια της "Φυσιολατρικής Λέσχης Φίλων Φουσκωτού Σκάφους Ναυτίλος". Το γλέντι που ακολούθησε ήταν πέρα και πάνω από κάθε περιγραφή. Κάποιες μάλιστα στιγμές, συνηγορούσης και της λαϊκής ορχήστρας, που έδινε "τα ρέστα της" στο πάλκο του μαγαζιού, είχε κανείς την εντύπωση ότι επρόκειτο για μεταμεσονύχτιο γλέντι σε κάποιο μπουσουξίδικο της παραλιακής!

Και κάποτε ήρθε η ώρα η δύσκολη. Ο πρόεδρος του "Ναυτίλου", αφού έκανε μια σύντομη αναφορά στον λόγο για τον οποίο διοργανώθηκε εκείνη η συγκέντρωση, με κάλεσε δίπλα του για να με τιμήσει και να μου παραδώσει ένα συμβολικό δώρο. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις γράφω συνήθως λίγες λέξεις στο χαρτί για να ξεπεράσω το τρακ μου. Εκείνη την ημέρα δεν είχα γράψει τίποτε. Η αμηχανία και η συγκίνησή μου μου ήταν ορατή δια γυμνού οφθαλμού. Κατάφερα να ψελλίσω ένα ευχαριστώ και λίγες ακόμη λέξεις, που τώρα δεν θυμάμαι, ενώ, θέλοντας να κάνω κι' εγώ μια ανάλογη συμβολική κίνηση, παρέδωσα στον πρόεδρο του "Ναυτίλου" το αεροπανώ του αξέχαστου εκείνου διάπλου των Κυκλάδων, που είχα διοργανώσει τον Σεπτέμβριο του 1992. Τότε που 30 φουσκωτά σκάφη είχαν καταφθάσει στην Ελλάδα από την Αγγλία, τη Γερμανία, την Ιταλία και την Ελβετία για να πραγματοποιήσουν, μαζί με άλλα 12 ελληνικά σκάφη, τον γύρο των Κυκλάδων. 

Δεν κατάφερα βέβαια, κατά την παράδοση του αεροπανώ, να μη σχολιάσω το ανελέητο κυνηγητό που είχα δεχθεί από τον ΟΦΣΕ, όταν διοργάνωνα τη μεγάλη εκείνη διεθνή εκδήλωση, κάτι που ίσως ενόχλησε κάποιους οι οποίοι με πλησίασαν λίγο αργότερα για να με "νουθετήσουν" και να με "συμβουλεύσουν" να βάζω λίγο νερό στο κρασί μου. Τους απάντησα ότι συνηθίζω να πίνω το κρασί μου ανέρωτο και ότι όσοι με εκτιμούν γι' αυτό που είμαι και γι' αυτά που έχω προσφέρει στον χώρο, καλά θα κάνουν να με δεχθούν και με τα ελαττώματά μου. Κανείς δεν είναι άλλωστε τέλειος...