Rib and Sea

Του Ελευθέριου Ρήνου.

Ένας νεαρός μαθητής από την Ηλεία χρειάζεται τη βοήθεια όλων μας, για να περπατήσει και πάλι μετά από την αυτοκτονία του πατέρα του και μετά από δύο ακρωτηριασμούς στο δεξί του πόδι. Ας δείξουμε για ακόμη μια φορά γιατί η ελληνική κοινωνία διαφέρει και θα επιβιώσει από την κρίση.

Σήμερα συζητούσα με έναν φίλο, ο οποίος μου θύμισε μια φράση που βρίσκεται στα χείλη όλων των ασθενών «γιατρέ μακάρι να μπορούσα να ξυπνήσω το πρωί και να βλέπω 100% και δεν θέλω άλλο τίποτα στη ζωή μου». Όπως λέει ο συνήθως θυμόσοφος λαός μας «η υγεία πάνω από όλα», αν και μέσα στην κρίση πολλοί συνάνθρωποί μας παραμελούν την υγεία τους, για να ανταπεξέλθουν στην οικονομική κρίση. Μια πολύ σκληρή ιστορία που θα σπάσει τη γυάλα, στην οποία ο καθένας πλέον φυλακίζει τα συναισθήματά του, έρχεται από την Ηλεία και αφορά έναν 16χρονο μαθητή του Δήμου Ήλιδας. Πρόκειται για μια σειρά γεγονότων που θυμίζουν έντονα το ιστορικό αρχαίας τραγωδίας.

Τον Ιανουάριο του 2016, ο 46χρονος πατέρας του μικρού Παναγιώτη, αγρότης και κτηνοτρόφος της περιοχής τους, που όπως όλοι και εκείνος είχε πληγεί από την κρίση, περίμενε να φύγουν από το σπίτι τα δύο παιδιά και η σύζυγός του, πριν δώσει τέλος στη ζωή του με έναν πυροβολισμό στο κεφάλι με την κυνηγητική του καραμπίνα. Απέραντη η θλίψη για την οικογένεια από το απονενοημένο διάβημα του πατέρα. Πάνω που ο χρόνος άρχισε να ακουμπάει ευεργετικά τον πόνο και μόλις 7 μήνες αργότερα, το ένα από τα δύο παιδιά, το 16χρονο αγόρι, γίνεται θύμα σε τροχαίο, στο οποίο συγκρούστηκε το μηχανάκι που οδηγούσε με διερχόμενο αυτοκίνητο στην επαρχιακή οδό Εφύρας-Σιμοπούλου. Αποτέλεσμα ήταν να μεταφερθεί ο νεαρός διασωληνωμένος σε σοβαρή κατάσταση στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Ρίου και τελικά να υποστεί ακρωτηριασμό κνήμης, χάνοντας το δεξί του πόδι, κάτω από το γόνατο.

Ο νεαρός μαθητής από την Ηλεία όμως δεν τα παράτησε. Με πολύ πείσμα, όρεξη για ζωή και τη βοήθεια ενός τεχνητού ποδιού, μετά από βασανιστικές προσπάθειες και ιώβειο υπομονή, κατάφερε να περπατήσει και πάλι. Το κόστος για την οικογένεια τεράστιο, όμως μπροστά στο χαμόγελο του παιδιού σου θα κάνεις τα πάντα, όσο κι αν κοστίζουν οι θεραπείες και οι συνεχείς μεταφορές στην Αθήνα και την Πάτρα. Μετά το πρώτο χαμόγελο όμως, προσεβλήθη από ισχυρό μικρόβιο, το οποίο δεν μπόρεσε να αντιμετωπιστεί από την ισχυρή φαρμακευτική αγωγή που του χορηγήθηκε. Μοναδική λύση ήταν ένας ακόμη ακρωτηριασμός, ακόμη πιο δραματικός αυτή τη φορά. Μετά από το δεύτερο ακρωτηριασμό, με τον οποίο τουλάχιστον σώθηκε η ζωή του, ο νεαρός μαθητής θα πρέπει να μάθει και πάλι να περπατάει με νέο τεχνητό μέλος, αφού το πρώτο που είχε προμηθευτεί δεν μπορεί πλέον να χρησιμοποιηθεί.

Ο 16χρονος μαθητής θα πρέπει για ακόμη μια φορά να αποδείξει ότι είναι μαχητής και ότι δεν τα παρατάει. Όμως στον τιτάνιο αγώνα του, αυτή τη φορά μας χρειάζεται δίπλα του, όλους μας αρωγούς στην υπερπροσπάθειά του! Η ΕΛΜΕ Ηλείας, γνωρίζοντας από πολύ κοντά τη μεγάλη περιπέτεια της οικογένειας, ανέλαβε την πρωτοβουλία να βοηθήσει, ώστε ο 16χρονος μαθητής, να καταφέρει να υποβληθεί στην αναγκαία χειρουργική επέμβαση, να βγει νικητής από τη νέα του περιπέτεια, να σταθεί και πάλι όρθιος και να επιστρέψει στα μαθήματά του. Ξεκίνησε μια εκστρατεία οικονομικής ενίσχυσης, μέσα από τα σχολεία, με τη βοήθεια των εκπαιδευτικών αλλά και των οικογενειών των μαθητών, όμως το κόστος είναι αρκετά μεγάλο, πάνω από 45.000 ευρώ για τις συνολικές θεραπείες και το τεχνητό μέλος, αφού πλέον το πόδι έχει ακρωτηριαστεί πάνω από το γόνατο.

Δυστυχώς ένα τέτοιο κόστος δεν μπορεί να καλυφθεί μόνο από τη μαθητική κοινότητα της Ηλείας, ούτε από την οικογένεια που προσπαθεί να ανταπεξέλθει μετά τα απανωτά χτυπήματα. Όσοι επιθυμούν να βοηθήσουν, μπορούν να το κάνουν καταθέτοντας ένα μικρό ποσό, από το υστέρημά τους, στον λογαριασμό 6534-138819-406 (Τράπεζα Πειραιώς). Για όσους χρησιμοποιούν IBAN ο λογαριασμός είναι GR4301715340006534138819406 (Τράπεζα Πειραιώς) και το όνομα του δικαιούχου ΚΟΥΦΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ. Το τηλέφωνο της οικογένειας είναι 6988995992. Έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από τότε που αφιέρωσα μερικές γραμμές για ένα τέτοιο περιστατικό στην αρθρογραφία μου.

Με το σημερινό άρθρο μου καλώ τον κόσμο να βοηθήσει μια οικογένεια, μια μητέρα που πλέον παίζει και το ρόλο του πατέρα και αντιμετωπίζει έναν κυκεώνα προβλημάτων. Το κάνω, μετά από επιστολή διαδικτυακής μου φίλης, γιατί βλέπω την κοινωνία μας να σφίγγει τα δόντια και τους πολίτες να θέλουν να ξεχάσουν εύκολα τα προβλήματα που βλέπουν τριγύρω τους, μήπως και η απομόνωση στον μικρόκοσμο του καθενός μειώσει τον πόνο.

Κλείνοντας τα μάτια στη δυστυχία και τον πόνο, να είστε σίγουροι ότι δεν εξαφανίζονται. Απλά μας πλησιάζουν και χάνουμε πολύτιμο χρόνο, κοιτώντας αλλού. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό ο νεαρός μαθητής να μπορέσει να κινηθεί και πάλι. Να σηκωθεί από το αναπηρικό καροτσάκι και να κοιτάξει με δύναμη και πίστη τη ζωή του. Είναι απαραίτητο τόσο ψυχολογικά, όσο και ιατρικά, αφού η κινητοποίηση του ασθενούς θα του προσδώσει επιπλέον χρόνια καλής ζωής και ουσιαστικά θα τον σώσει από τις συχνά θανατηφόρες επιπλοκές της μακροχρόνιας ακινησίας. Να είστε σίγουροι όμως ότι αν σαν κοινωνία δεν μπορούμε να βοηθήσουμε τον νεαρό Παναγιώτη να περπατήσει και πάλι, οι πιθανότητές μας να ορθοποδήσουμε εμείς οι υπόλοιποι θα είναι μηδαμινές. Γιατί είναι μόλις 16 ετών και έχει όλη τη ζωή μπροστά του!