Rib and Sea

Πηγή : http://eleftheri-epistimi.blogspot.gr/2009/03/blog-post_12.html

Το άρθρο φέρεται να γράφτηκε από κάποιον ονόματι Γιώργο Κασιμάτη, δημοσιεύτηκε δε στο τεύχος αρ. 15 της ελληνικής έκδοσης του περιοδικού "Nexus".

Η μεγαλοφυία του Ρέϊμοντ Ράϊφ αναγνωρίστηκε από την πλειοψηφία της ιατρικής κοινότητας, όταν στη δεκαετία του 30 κατασκεύασε ένα υπερ-μικροσκόπιο που έκανε αντιληπτή και την κάθε αδιόρατη κίνηση των ιών μέσα σε ένα οργανισμό, τους οποίους στη συνέχεια κατέστρεφε με τη χρήση μιας εξολοθρευτικής ηλεκτρομαγνητικής ακτίνας! Ωστόσο, λίγο πριν από την επίσημη ανακοίνωση των εντυπωσιακών αποτελεσμάτων της μεθόδου του, οι άμεσοι συνεργάτες του άρχισαν να παθαίνουν «ατυχήματα» που κατέστρεψαν τα αρχεία και τα εργαστήρια τους, ενώ ο ίδιος ο Ράϊφ πέθανε από μια... «κατά λάθος» θανάσιμη δόση βάλιουμ και αλκοόλ, στο Σαν Ντιέγκο...

Του Παν. Καρακολίδη.

Πηγή : "Αντιφωνητής" αρ. φύλλου 395

Τα τελευταία 20 -25 χρόνια έχει παγιοποιηθεί ένα γραμματειακό είδος που το συναντάμε μόνο σε μαθητικά γραπτά και μάλιστα στις δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου: η Έκθεση ιδεών ή, όπως λέγεται τα τελευταία χρόνια, η Παραγωγή Λόγου. Το ιδιόμορφο αυτό είδος σταδιακά διαμόρφωσε τα δικά του χαρακτηριστικά μέσα στην εξεταστική αναγκαιότητα και στον κρίσιμο ρόλο που παίζει ο βαθμός στο μάθημα για την εισαγωγή του μαθητή στο Πανεπιστήμιο. Με τη συμβολή πολλών καθηγητών («εκθεσάδων» όπως λέγονται αγοραία) ο μαθητής έπρεπε να γράφει ήπια και ουδέτερα, πολιτικώς ορθά, να γράφει «όχι αυτά που πιστεύει, αλλά αυτά που πρέπει». Ως ένα βαθμό αυτό που συμβουλεύαν οι εν λόγω καθηγητές ήταν αποτελεσματικό. Σε έναν διορθωτή που το κεφάλι του είναι γεμάτο στερεότυπα πώς να υποστηρίξεις ότι οι αντιρατσιστές ή οι υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων το έχουν παρακάνει; «Άσε, αυτά τα γράφεις για άλλη περίσταση. Όταν γράφεις εξετάσεις, κυνηγάς τον μέγιστο υψηλό βαθμό», λέει η φωνή του ρεαλισμού.

Γράφει ο Παναγής Βουρλούμης (πρώην διοικητής του Ο.Τ.Ε.)

Πηγή : http://grpost.blogspot.gr/2013/12/blog-post_16.html

Όταν ήμουν στην Εμπορική Τράπεζα, τέλος δεκαετίας του 1970, κάναμε κάποιον διαγωνισμό για να προσλάβουμε προσωπικό. Ένας υπουργός με πίεζε να του δώσω τα θέματα, προφανώς για να τα περάσει στους δικούς του. Όταν το πήρε απόφαση πως δεν γινόταν τίποτε, άλλαξε τροπάριο. Ζητούσε να καθυστερήσω την ανακοίνωση των επιτυχόντων και να δώσω τα ονόματα πρώτα σ’ εκείνον για να τους πει ότι πέτυχαν «κατόπιν ενεργειών του». Όταν ξανά αρνήθηκα μου είπε - ήταν κι άλλοι μπροστά - «για κάτι σαν κι εσένα θα χάσουμε τις εκλογές», δεν χρειάζονται σχόλια.

Υπήρξα κι εγώ στην πιο πρόσφατη μετεμψύχωσή μου προϊόν του πελατειακού συστήματος. Εκεί όμως ίσως κάποιοι ελαφρώς την πάτησαν. Στον ΟΤΕ, την περίοδο 2004 - 2010 καταφέραμε να απαλλαγούμε από τρεις πληγές του πελατειακού συστήματος, οι οποίες είναι οι εξής:

Σχολιάζει, εντελώς εξουθενωμένος, ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Τι θα λέγατε να σκαλίσουμε λίγο τα τσιπάκια του εγκεφάλου μας και να πάμε λίγα χρόνια πίσω, και συγκεκριμένα λίγο πριν μας βάλει με το ζόρι στο ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, εκείνη η σουπιά με τις θρούμπες στο πρόσωπο; Ακόμη να καταλάβετε; Ο Σημίτης ντε!

Πίσω στο 1999 λοιπόν, τότε που ο βασικός μηνιαίος μισθός ήταν στις 170.000 δρχ. Τον θέλετε και σε ευρώ; 498! Γιατί βάζω θαυμαστικό; Απλούστατα γιατί 13 χρόνια αργότερα, και συγκεκριμένα το 2012, ο βασικός μηνιαίος μιθός ήταν 480 ευρώ ή 163.560 δρχ.!