Rib and Sea

«Ποιος καπάκωσε μια τέτοιου είδους αρετή,
που μπορούσε μια μέρα να μας οδηγήσει σ' ένα ιδιότυπο, κομμένο
στα μέτρα της χώρας πολίτευμα; Όπου το κοινό αίσθημα
να συμπίπτει με εκείνο των αρίστων...».

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Γράφει ο Πέτρος Χασάπης http://users.forthnet.gr/ath/chassapis-peter/new_page_2.htm

                                                ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

                                       ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ

Πρώτη εικόνα

Η μελέτη της νεότερης Ιστορίας μας στις πραγματικές της βάσεις αποκαλύπτει μια ζοφερή εικόνα του πρόσφατου παρελθόντος αυτού του λαού και αυτού του τόπου και προδικάζει με μαθηματική ακρίβεια ένα ισάξιο μέλλον.
Όσες φορές και σε όποιες πηγές και αν ανατρέξει κάποιος που επιθυμεί να μελετήσει τη νεότερη Ιστορία μας, με καθαρό μυαλό, μακριά από συμπλέγματα και προκαταλήψεις, καταλήγει στο ίδιο πάντοτε αποθαρρυντικό συμπέρασμα. Αμέσως μετά την απελευθέρωση, μια ιδιόμορφη πολιτική ολιγαρχία, ανανεούμενη έκτοτε με τους δικούς της κανόνες και με τη βοήθεια ενός εισαχθέντος και ξένου προς την τότε κοινωνική μας πραγματικότητα εξουσιαστικού συστήματος, πήρε στα χέρια της τα ηνία της πολιτικής εξουσίας και με τη χρήση της τεράστιας γραφειοκρατικής μηχανής, την οποία η ίδια δημιούργησε, κρατά από τότε και μέχρι σήμερα δέσμια και καθοδηγούμενη την ελληνική κοινωνία, προς εξυπηρέτηση των ποικίλων συμφερόντων που τη συνέχουν και τη στηρίζουν.

Η Ελλάδα είναι μια ευτυχισμένη χώρα... ήλιος, θάλασσα και κώλος...

Πηγή : http://messolonghi-press.blogspot.gr/2013/08/blog-post_1982.html

Η Ελλάδα είναι μια ευτυχισμένη χώρα. Ποια χρεωκοπία, ποιοι αυτόχειρες, ποιοι άστεγοι και ποιοι άνεργοι; Εκτός και αν εννοούμε τη χρεοκοπία του στοχασμού, τους αυτόχειρες της ποίησης, τους άστεγους των ιδεών και τους άνεργους των οραμάτων. Γιατί εκεί βρίσκεται ο πυρήνας της Κρίσης. Τα υπόλοιπα είναι ήλιος, θάλασσα και κώλος…

Σαν την Ελλάδα της χρεωκοπίας, δεν έχει! Κι οχι δηλαδή ότι είναι πραγματικά η χώρα του ελεύθερου έρωτα. Όχι!! Ούτε γι’ αυτό δεν είμαστε ικανοί. Η “απελευθέρωση” και το “γκρέμισμα των ταμπού” ειναι αποκλειστικά υπόθεση του Σαββατοκύριακου. Δευτέρα πρωί, ξανακλείνουν τα πόδια και οι πάντες επιστρέφουν στα πρέπει τους. Πλην των επαγγελματιών της πρόκλησης, όλα τα άλλα ξεφωνημένα που πετάνε τα βρακάκια τους στους πάγκους των μπαρ, θα τα βρείτε μετά απο λίγα χρόνια εγκλωβισμένα σε αδιέξοδους γάμους, ασφυκτικές οικογένειες, κακοπληρωμένες δουλειές, παραφρονημένες πεθερές και αδηφάγα σόγια. Συμπεριφέρονται σαν σκύλες, για να καλύψουν τον εσώτερο τρόμο τους πως ειναι απλώς κατοικίδια…

Καθώς δεν κοιμήθηκα καθόλου απόψε στον Πλατανιά, εξ αιτίας της είδησης για την αιώνια κατάδυση του καπετάν Σταύρου Βαλσαμίδη, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω ολόκληρη τη διαδικασία του ξυπνήματος του βασιλιά και να την απαθανατίσω.

Είναι τελικώς αυτό που συνηθίζω να λέω : Πως η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο παρά λευκά και μαύρα τετραγωνάκια. Ευτυχισμένες και δυστυχισμένες στιγμές που, ευτυχώς, εναλλάσσονται. Μια αρμονία των αντιθέσεων που μόνο η Ζωή και η Φύση μπορούν να χαρίσουν...

Η ψυχή του καπετάν Σταύρου μου έστειλε σήμερα μια αξέχαστη ανατολή, ένα αξέχαστο φιλί από τον υγρό του τάφο...

Κείμενο - Φωτογραφίες : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Ο καταπέλτης του πλοίου της γραμμής ακουμπάει βαριά στον τσιμεντένιο μώλο του Φρυδιού (*), ενώ οι κάβοι προσπαθούν απεγνωσμένα, σε πείσμα του Μαίστρου που λυσσά, να κρατήσουν το βαρύ φορτίο σε απόσταση αναπνοής, μέχρις ότου οι επισκέπτες του καλοκαιριού πατήσουν με ασφάλεια στο χώμα της μικρής αγαπημένης πατρίδας. Ενα ολόκληρο καραβάνι από ανθρώπους, που ανταλλάσσουν φιλιά και πνίγονται στις αγκαλιές φίλων και συγγενών, μαζί με μηχανές, τρακτέρ και αυτοκίνητα, χάνεται στα στενά σοκάκια της Μπούκας και, λίγο αργότερα, του Αρβανιτοχωρίου, της Αγ. Μαρίνας, της Παναγίας και του Πολιού.

Μια φωτεινή πέτρα ριγμένη στη θάλασσα η Κάσος, που φωτίζεται, θαρρείς, περισσότερο τις παραμονές της μεγάλης γιορτής. Τότε που όλα τα ξενιτεμένα πουλιά της επιστρέφουν, υπακούοντας σ’ένα σιωπηρό κάλεσμα. Τότε που η Παναγιά φορεί τα καλά της, λίγες μόλις εκατοντάδες μέτρα πάνω από τον Εμπορειό, το παλιό λιμάνι του νησιού. Τούτη η γιορτή δεν μοιάζει με καμμιά άλλη. Ούτε στον παλμό, ούτε στην κατάνυξη, ούτε στη διάρκεια, ούτε στο γλέντι, στο φαγοπότι και τον χορό. Μια παράδοση που διατηρείται αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου, χάρις στο παράδειγμα των παλαιών και τη διάθεση των νεοτέρων να πάρουν τη σκυτάλη και να συνεχίσουν. Ζει πολλές από τις παραδόσεις του αυτός ο μικρός ξεχασμένος βράχος, που λούζεται στο φως, τον αέρα και την άχνη του Καρπάθιου, αλλά η γιορτή της Παναγιάς τον Δεκαπενταύγουστο δεν έχει όμοιό της σ’ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο.